sorun ne biliyor musun çevremde gördüğüm ayrılıkların çoğunda giden erkek bile olsa bir mahcubiyet oluyor, bir arkadaşım terk edildi misal ama çocuk gece gündüz yine arıyordu ailesi kaynaklı ayrılmak zorunda kalmıştı, mecbur da olsa sevgisi onu yine arkadaşıma yöneltiyordu, birlikte atlattılar ayrılığı bile. ya da korkuyor karşı taraf biliyorsun ki seni seviyor ama güçsüz, yapısı bu. biz ise en büyük aşkları yaşadığımızı sanırken, aylarca peşimizden koşup gözyaşı döken insanlarla evlilik kararı aldığımızda bir anda bu adamların bambaşka biri olduğunu öğreniyoruz. sana söylediği o cümle bana bile dokundu, benimki de terk ettiği ilk gece başkasını bulursun demişti, derdim erkekmiş gibi! ya da denedik ve olmadı, artık yoluna bak, ben mutsuzdum bu ilişkide... bir gün önce şükreden insan bu sözü söylüyor ve senin gibi bir takım gerçekleri öğrendiğimde " benim özel hayatımı izlemeye hakkın yok" diyor. bu kez Allah'ın adaletine sığınıyoruz ama alay eder gibi buna karşılık seninki o iğrenç tabiri kullanıyor benimki de sanki anlaşması varmış gibi "ben Allah'la konuşuyorum vicdanım rahat, işler yolunda" diyebiliyor arsızca. ayrılık değil bu sözler bizi yaralayan. çoğu insan bu kadar çirkinleşmiyor çünkü... bunu kimseye anlatamıyorum işte, bir de diyorlar ya amaan erkek mi yok sana aradığım erkek değil ki, onurum kırıldı, kendime güvenimi yitirdim ve en fazla sevdiğim, belki de güven duyabilmek için kendimi zorladığım, tüm huzursuzluğuma rağmen ilişki içinde sezgilerime bile ihanet edip onun sözüne inanmayı tercih ettiğim insan yaşatıyor bunu bana. resmen travmatik olaylar ve biz ne güçlüyüz ki psikolojik destek almadan ağlayarak, burada birbirimizle dertleşerek, kimi zaman düşüp kimi zaman yeniden ayağa kalkarak atlatmaya çalışıyoruz, gerçekten çok ama çok zor olan bu süreci...