ben oglum 8 aylıkken calışmaya başladım bu duyguları hissetmen cok cok normal
senn avantajın artık oglun büyümüş kocaman olmş..
ev hayatı cok zor aslnda göründüğü gibi değil.. evin işi gücü yemegi aşı bütün gün koca beklemek insanı cok ama cok bunalıtıyor
bir süre sonra yalnız calışma hayatıda bunaltıyor eve gidiyorsn neye koşturacagını şaşırıyorsun
bütün gün seni özleyen bir cocuk ilgi bekleyen bir cocuk
evin işi gücü hayatta yetişmiyor.. ben öyleyim acıkcası yardmcı almıyorum evime.. cok zorlanıyorum
bazen oturup aglıyorum ogluma yetemiyorum diye.. ama elimden gelidğince ona vakit ayırıyorum
güclü olmak zorundayız. onlar için onlarn hayatı için geleceği için..
calısacagın iş cok önemli şartları felan
benm işim cok esnek calısma saatleri.. yaptgm fazla birşey yok genelde boş oluyorm hep buralardaym.. burdada bunalıyorum
ama iki güzellik bir arada olmuyor
bana şimdi sorsan derm ki
eğer maddi imkanlar iyiyse calısma cocugunu kendin büyüt.. oglum her sabah giderken aglıyor kahroluyorum sonra ben onun için calışıyorum deyip tekrar güç buluyorum kendimde
ama hayat şartları lütfen üzülüp vicdan yapma cocuklarmz ilerde bizimle gurur duyacaklar..
cok normal böyle hissetmen merak etme zamanla alışırsınBenim oglum her daim mizmiz olacagi icin anneme birakip gittigimde cok koymuyor acikcasi :) bunye alisti aglamaya. Ama ne bileyim konduramadigim bir duygu var icimde sucluluk gibi ama kendimi iyi hissetmiyorum ee gozum arkada kalmayacak biriside var bakacak olan.
vala ben bebeği 3,5 aylıkken işe dönmek durumunda kalanlardanım. ama durumunda kalmaktan ziyade çok kolay ve keyifle döndüm işe. oğlum şu an 2,5 yaşında ve ben kapıdan çıkarken ağlamadığı gibi güzelce yolcu ediyor ve iş dönüşü onunla geçirdiğim kaliteli zaman sayesinde aydaşlarından mental ve fiziksel olarak çok daha ileri gelişim gösteriyor.
çalışmak bir kadın için en önemli şeydir. kendi ayakları üzerinde durmasını bilir ve çocukları da daha güçlü bir anne modeline sahip olur.
burda bi hadsiz ben çalışan anneyim diye bana acıdığını söylemişti. çalışan anne olmak acınacak değil gurur duyulacak bir durumdur. çocuklar da kadının yerinin çalışma hayatı olduğunu gördükçe kadına verdikleri değer artıyor.
bi sebeple kendine de çocuğuna da üzülme her şey olması gerektiği gibi olur ve ilerler. önemli olan çocuğunla geçireceğin kaliteli zamandır.
Yakın zamanda bende dönüş yapıyorum işe. bakalim nasil olacak. 2 yaşını geçmiş senin cocuk.artık anlar çoğu şeyden. Iş iyidir. Evinin premsesleri olayı da bayaa iyiymiş
ev işlerini felan salan benmiyim ki sadece bir çalışan anne olarak =)
Cok rahatlattiniz tesekkur ederim. Evet bazen cok sinirli oluyorum tahammulum azaliyor esim de sinirlerin gecer diyor sanki sinirlendiren kendisi degilmis gibi :)
Biride bana ben evimin prensesiyım , kocan seni sevseydi calışmana izin vermezdi dedi.
ev işlerini felan salan benmiyim ki sadece bir çalışan anne olarak =)[/QUOTE
Yok yok yanliz değilsin evi b..k götürüyor ama umrumda mı hayır :) hafta sonu ya da bir cuma akşamı haldir huldur yapıyorum:)
Yurtdışındayım,doğum iznindeyim,öyle bunaldımki,sırf kendim için çalışayım artık diyorum.hem ekonomik olarak özgürleşmek,hem de sosyalleşmek...ilk çocuğum bir yaşında başladı kreşe,ve arkadaşlarıyla geçirdiği verimli vakti,ben evde veremezdim...kesinlikle bakma onların ne diyeceğine...ev hanımı olanlar bile,bence evde çocuğuna yeterli olamaz belli bir yaştan sonra...o çocuk paylaşmayı ve arkadaşlarla oyun oynamayı öğrenmeliBenim esimin ailesi daha oglum 8 aylikken krese ver diyorlardi bebek kreslerine.. simdi calisacagim ya birakti cocugu calisiyor diyecekler. Desinler umrumda degil.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?