Merhaba,
Kafamın içi öyle bulanık, öyle karmaşık ki.. Bu aralar tek yaptığım sigara içip düşünmek, konuşamıyorum pek kimseyle.
Birisi "nasılsın?" dese saatlece kafasını uyuşturana kadar konuşabilirim, bu sebeple iyiyim diyip gülümsüyorum.
Uzatmayayım. 37 yaşındayım. Eşimle 8 senedir birlikteyiz. (çocuk yok/asla istemiyorum) Artık gitmiyor, yürümüyor..
Sorun şu ki, somutlaştıracağım bir sebep yok. Yani illaki vardır ama bu sekiz senede ben bazı şeyleri o kadar normalleştirmişim ki, her ilişki böyle, her erkek böyle diye bir düşünceye kapılmışım.
Şu an ise içimde kocaman bir oyuk var.
Aramızda tutku yok. İlişkinin ilk ayları hariç hiç olmadı.
Bakıştığımızı hatırlamam. Ya da birbirimize nedensiz dokunduğumuzu.
Bunları dile getirdiğimde bi süre çabaladı sonra başa sardık.
Sohbet edemiyoruz. Benim muhabbetim onu sarmıyor..
Telefondan başını kaldırıp gözlerime bakarak beni dinlediği 8 senede 2-3 keredir, o da benim zorumla.
O da konuşkandır, ama olmuyor, birbirimize sıkıcı geliyoruz, bunu kabul etmek zor olsa da.
Oysa ki bakış açılarımız benzerdir, zevklerimiz uyumludur, bir dünya kitap okumuş insanlarız.
"Biz birbimizi ne güzel besleriz bu ilişkide" diyerek başladığım yerde en çok kurduğumuz cümleler "çayın altını yaksana, ışıkları söndür, kedilerin kumu bitmiş.."
Evde 2 ayrı dünya..
2 ayrı hayat yaşıyoruz..
O da çok yalnız.. ama ikimiz de ayrılmaya cesaret edemiyoruz.
Bu sekiz senede bir çiftin edebileceği en şiddetli kavgaları ettik.
Birbirimizi çok incittik. Aramızdaki savaş hiç bitmedi.
Ben yoruldum. Yenildim.
Artık çekilmek istiyorum..
Konuşmayı nasıl yapmalıyım. Bu süreci nasıl başlatmalıyım ?
Anlaşmalı boşanmak, el ele dostça ayrılmak istiyorum.
Araya avukat/aile katmadan nasıl ikimiz birlikte başlattıysak birlikte bitirelim istiyorum..
Ama eşim zor biridir, ve çirkefleşebilir.
Öfke kontrol problemi de var, Allah kahretsin ki her şeyin en büyük sebebi o siniri öfkesi zaten..
Her neyse, okuyanlara teşekkürler.
Kafamın içi öyle bulanık, öyle karmaşık ki.. Bu aralar tek yaptığım sigara içip düşünmek, konuşamıyorum pek kimseyle.
Birisi "nasılsın?" dese saatlece kafasını uyuşturana kadar konuşabilirim, bu sebeple iyiyim diyip gülümsüyorum.
Uzatmayayım. 37 yaşındayım. Eşimle 8 senedir birlikteyiz. (çocuk yok/asla istemiyorum) Artık gitmiyor, yürümüyor..
Sorun şu ki, somutlaştıracağım bir sebep yok. Yani illaki vardır ama bu sekiz senede ben bazı şeyleri o kadar normalleştirmişim ki, her ilişki böyle, her erkek böyle diye bir düşünceye kapılmışım.
Şu an ise içimde kocaman bir oyuk var.
Aramızda tutku yok. İlişkinin ilk ayları hariç hiç olmadı.
Bakıştığımızı hatırlamam. Ya da birbirimize nedensiz dokunduğumuzu.
Bunları dile getirdiğimde bi süre çabaladı sonra başa sardık.
Sohbet edemiyoruz. Benim muhabbetim onu sarmıyor..
Telefondan başını kaldırıp gözlerime bakarak beni dinlediği 8 senede 2-3 keredir, o da benim zorumla.
O da konuşkandır, ama olmuyor, birbirimize sıkıcı geliyoruz, bunu kabul etmek zor olsa da.
Oysa ki bakış açılarımız benzerdir, zevklerimiz uyumludur, bir dünya kitap okumuş insanlarız.
"Biz birbimizi ne güzel besleriz bu ilişkide" diyerek başladığım yerde en çok kurduğumuz cümleler "çayın altını yaksana, ışıkları söndür, kedilerin kumu bitmiş.."
Evde 2 ayrı dünya..
2 ayrı hayat yaşıyoruz..
O da çok yalnız.. ama ikimiz de ayrılmaya cesaret edemiyoruz.
Bu sekiz senede bir çiftin edebileceği en şiddetli kavgaları ettik.
Birbirimizi çok incittik. Aramızdaki savaş hiç bitmedi.
Ben yoruldum. Yenildim.
Artık çekilmek istiyorum..
Konuşmayı nasıl yapmalıyım. Bu süreci nasıl başlatmalıyım ?
Anlaşmalı boşanmak, el ele dostça ayrılmak istiyorum.
Araya avukat/aile katmadan nasıl ikimiz birlikte başlattıysak birlikte bitirelim istiyorum..
Ama eşim zor biridir, ve çirkefleşebilir.
Öfke kontrol problemi de var, Allah kahretsin ki her şeyin en büyük sebebi o siniri öfkesi zaten..
Her neyse, okuyanlara teşekkürler.