Ben de öyle sanıyordum. Bebek yok mu daha diye soracaklar diye evden çıkmak istemiyordum. Doktor kontrolünde hamile kalmaya çalışıyordum. Hamile kalamadığım her ay doktorun odasından ağlayarak çıkıyordum. Sonra uğraşlar buldum kendime. İdeal kiloma düşmek gibi... Bir öğrendim ki hamileyim... Bir doktor kontrolünde o kadar beklediğim bebeğimin kalbinin durduğunu öğrenip aynı gün kürtaj oldum. Her şeye baştan başladığımı sandım. Umudumu kaybettim. Tekrar uzunca bir süre bekleyeceğimi sandım. 2.5 ay sonra içime bir his doğdu. Test yaptım ve yine hamileydim. Her an korkuyla geçti bu bebeğimi de kaybedecek miyim diye. Doktor kontrollerinde ellerimle yüzümü kapatıp "hocam kalbi atıyor değil mi?" diye sorardım. Doğum sabahı bile acaba kızıma kavuşacak mıyım diye düşünüyordum. Sonuç şuan yanımda uyuyor. Yaniiii o korku bekleyen herkeste oluyor, sen beklerken kendini heba ettiğin zamana yanıyorsun. Keşke o günlerimi daha mutlu geçirseydim. Sorumluluğun olmadığı günlerin tadını çıkarsaydım diyorum. Evet evlat çok güzel bir şey ama çok da zor. Hayatının merkezi bir anda değişiyor. Allah hakkını verebilecek herkese tattırsın bu duyguyu. Anı yaşa, su akıyor yolunu buluyor, sen suyun tadını çıkar
