Tabii ki sadece kendi tercihimiz değil. Yorumunuza istinaden bunu söyledim. Bu konuda,evet kesinlikle bizim tercihimiz. O çocukları yok saymak da, agresif yaklaşım sergilemek de, yazdığım şekilde davranmak da tamamen bizim tercihimiz. İnsanlar bizim tercih ettiğimiz yaşama göre şekillenmiyor. Ama etkileşim diye de bir gerçek var. Ve söz konusu bir çocuk olduğunda, farklı insan tutumlarının olabileceğini göstermenin ütopik bir yaklaşım olduğunu düşünmüyorum.Ne şekilde yaşayacağımız sadece bizim tercihimiz mi? Veya şöyle sorayım, diğer tüm insanlar bizim tercih ettiğimiz yaşama göre mi şekilleniyor? Eğer böyle düşünüyorsanız, ütopik düşünceleri olan iyi niyetli bir insan yerine hayata kendi penceresinden bakıp herkesi de o pencerenin içine sığdırmaya çalışan saf bir insan olursunuz.
Yok zaten sadece böyle insanlar yok , arada havuzda bagrisan öküzler de oluyor , ya da selam vermeyenBen bunun eğitimle çok alakalı olduğunu düşünmüyorum. Bence sizinki büyük oranda şans. Bu devirde bu ülkede sadece böyle insanların olduğu bir yer bulabilmek çok ütopik geliyor bana.
Çocuk sizden anlık olarak olumlu etkileşim görse bile, dönüp dolaşıp ailesinin yanına gidecek sonuçta. Etkileşim sürdürülebilir değil de anlık olduğu sürece çocuk üzerindeki etkisi çok kısıtlı olacaktır. Aile de çocuğu düzgün yetiştirmesi için yönlendirilse dahi bu da kısıtlı ve etkisiz bir yöntem. Sonuçta çocuğunu zorba bir hale getirmiş bir ailenin 180 derece değişmesi etkileşimle olacak bir şey değil. Yani sizin iddia ettiğiniz gibi toplumsal bir etkileşim maalesef asla sürdürülebilir bir şekilde olmayacak. Bu yüzden de ütopik ve gerçeklikten uzak bir düşünce. Herkes kendi başına bu hayatta. 4 duvar arasında her aile kendiyle baş başa.Tabii ki sadece kendi tercihimiz değil. Yorumunuza istinaden bunu söyledim. Bu konuda,evet kesinlikle bizim tercihimiz. O çocukları yok saymak da, agresif yaklaşım sergilemek de, yazdığım şekilde davranmak da tamamen bizim tercihimiz. İnsanlar bizim tercih ettiğimiz yaşama göre şekillenmiyor. Ama etkileşim diye de bir gerçek var. Ve söz konusu bir çocuk olduğunda, farklı insan tutumlarının olabileceğini göstermenin ütopik bir yaklaşım olduğunu düşünmüyorum.
Küçük bir ilçede yaşadığıma şükrettim şu anda.Arkadaşlar selam,
Bugüne kadar öyle etrafımda akrabamın çocuğu komşu çocuğu falan olmadı. O yüzden yeni nesli daha yeni yeni çocuğum sayesinde tanıyorum. Ve her gün dehşete düşmekten ve çocuğumu nasıl büyütebileceğimi düşünmekten kendimi alamıyorum. Oğlum 4,5 yaşında, Ankara’nın oldukça merkezi yerlerinden birinde sitede oturuyorum. Yeni yeni dışarı çıkıyor arkadaşı falan oluyor. Gözlemlerime göre maalesef çocukların en az yarısı normal değil. Az önce dışardan eve geldim çocuk 1 saat oynadı bu sırada yaşananlar: çocuğuma durduk yere yanından geçerken küfür eden doktor ana baba çocuğu, şu meşhur dadı programında terör estiren sorunlu erkek çocuğu (çocuğumun suratına top attı ve annesine vurdu, diğer çocuklara da fiziksel zarar verdi), ben parka gidiyorum diyen çocuğuma napalım defol git diye bağıran 8-10 yaşlarındaki çocuk gibi tiplerle karşılaştım. Yani bu çocuklar maalesef artık öyle arsız olmuşlar ki sizin çocuğunuzun yanında olmanızdan hatta kendi ana babasından bile çekinmiyorlar ve sayıca böyleleri hiç de az değil. Bunların ağzının payını versem de çekineceklerini sanmıyorum çocuğu dövecek de değilim. Oğlum şu an pek bir şey anlamıyor ama yarın anladığında bunlarla nasıl baş edecek. Yazık kendi de sürekli oynayalım diye hepsinin peşinde koşan bir tip. Yani çocuğun ruh hastası olur mu derdim olurmuş görüyorum yaz başından beri. Ne zaman başından ayrılsam çocuğun biri saldırıyor. Şimdi bilmediğim için soruyorum, benim yaşadığım yerde mi sorun var yoksa artık çocuklar gerçekten bu kadar zorba ve kötü mü. Çünkü taşınmayı düşünüyorum taşınınca bir şey değişmeyecekse anlamsız. Siz böyle olaylarla nasıl baş ediyosunuz. Bana lütfen tecrübesi olan hanımlar bi fikir verip yol gösterebilir mi.
Çocuğunuzun yanında olmadığınız zamanlar nasıl oluyor peki? Mesela okulda akran zorbalığına maruz kalırsa bunu da içselleştirecek, onun için çözüm bulabildiniz mi? Çocuğunuzu ezdirmeyin muğlak bir ifade mesela, ne yapılmalı da çocuk ezdirilmemeli?Kalabalık bir okulda öğretmenim kalabalık bir sitede oturuyorum kısacası çevremde farklı değerlerde yetiştirilmiş çok fazla çocuk var. Bahsettiginiz şekilde de çok çocuk var. Ben fazla korumacı bir anneyim çünkü tüm olumsuzlukları birebir görerek yaşıyorum. Bu nedenle çocuğuma şiddet uygulayan bir çocuk görürsem anında tepki veririm sözlü ikaz ya da bulunulan ortamdan şiddet gösteren çocuğu uzaklaştırmak gibi.. Bunu yapmazsam benim çocuğum yaşadığı şiddeti içselleştiriyor çünkü normal bulmaya başlıyor. Benim aksime dünyayla barışık bir çocuğum var(ben çok suratsizim) Acik açık söylüyorum oynama o çocukla diye. Lisede öğretmenim ve küçükken yaşanan zorbaligin ergenlikte nasıl sorunlara yol acabilecegini çok iyi biliyorum. Herkese tek tavsiyem çocuğunuzu asla ezdirmeyin, özgüven sorunu yaşamasın ve illaki bir spor dalına yönlendirin
Oluyor olmaz mı hiç. Bunu bir psikiyatrist ile görüştüm çünkü benim çocuğum maalesef ilgisiz öğretmen sebebiyle akran zorbaligina 5 yaşında maruz kaldı. Okulda olanı biteni de anlatmiyordu kesinlikle,psikiyatrist bana oyun hamuru ya da lego oynarken konuşturma önerisi sundu bizde işe yaradı. Zorbalık olduğunu fark ettiğim anda anlatıyorum çocuğuma kendisine bu şekilde davranılmasına asla izin vermemesi gerektiğini ve öğretmeniyle direkt irtibata geçiyorum. Onlar çözüm üretmek zorundalar.Çocuğunuzun yanında olmadığınız zamanlar nasıl oluyor peki? Mesela okulda akran zorbalığına maruz kalırsa bunu da içselleştirecek, onun için çözüm bulabildiniz mi? Çocuğunuzu ezdirmeyin muğlak bir ifade mesela, ne yapılmalı da çocuk ezdirilmemeli?
Aileyi değiştiremezsiniz, aileyle bu konuyu konuşamazsınız bile. Ama çocuk üzerinde bırakacağınız etkinin ne kadar uzun ya da kısa olacağını bilmek mümkün değil. Şefkat, anlaşılmak her zaman iyileştiricidir. Bahsettiğim, sihirli bir değneğin değip çocuğun bambaşka bir karaktere bürünmesi değil. Ama yaklaşımınız aklında kaldığı noktada, değişiklikler yaşaması düşündüğünüz kadar ütopik değil. Toplumsal etkileşim, başka bir nokta. Bir kişinin çabasıyla sonuca ulaşması çoğunlukla ütopik. Süreklilik, farkındalık ve değişim isteği gibi pek çok şey giriyor devreye. Çoğalmadan sonuç almak zor. Ama bir kişinin bile yaklaşımını etkilemek bence kazanımdır.Çocuk sizden anlık olarak olumlu etkileşim görse bile, dönüp dolaşıp ailesinin yanına gidecek sonuçta. Etkileşim sürdürülebilir değil de anlık olduğu sürece çocuk üzerindeki etkisi çok kısıtlı olacaktır. Aile de çocuğu düzgün yetiştirmesi için yönlendirilse dahi bu da kısıtlı ve etkisiz bir yöntem. Sonuçta çocuğunu zorba bir hale getirmiş bir ailenin 180 derece değişmesi etkileşimle olacak bir şey değil. Yani sizin iddia ettiğiniz gibi toplumsal bir etkileşim maalesef asla sürdürülebilir bir şekilde olmayacak. Bu yüzden de ütopik ve gerçeklikten uzak bir düşünce. Herkes kendi başına bu hayatta. 4 duvar arasında her aile kendiyle baş başa.
Kaçırdım mı bilmiyorum ama Gop demişsiniz semtinizi. Yani buraya geldim daha nereye gideyim demişsiniz bir yorumda. Heryerde bizi huzursuz eden durumlar olabilir tabii ki ama Gaziosmanpaşa öyle zannettiğiniz kadar iyi sanılan yada daha gidilebilecek başka iyi semtler olmayan bir yer değil. Gayet adı çıkmış bir semt. Bence heryerde var benzer sorunlar orası ayrı da. Bu düşüncenizi düzeltmek istedim. İstanbul’da yaşayalı çok olmuyor olabilir.Sizin adınıza çok sevindim. Ben de buraya iyi olduğunu düşünerek gelmiştim ama bilemiyosunuz işte. Apartmanda yaşarken en azından rastgele parka çıkıyoduk böyle şeyler olmuyodu. Ama kız çocuğu da gerçekten başka. Ben burdaki kız çocuklarının da hiç birbirine vurduğunu görmüyorum. Erkekler kedi köpek gibi bi anda boğuşmaya başlıyo maalesef.
Öğretmen evet zorbalığı engellemek zorunda, ama engellemezse bir yaptırımı da olmuyor. Öğretmen zorbalığı engelleyeceğinin garantisini sözel olarak verse dahi, uygulamada bunun üzerinde ne kadar durur, her öğretmen bu durumu aynı şekilde mi önemser muamma. Çocuk erken yaşlarda zorbalığa maruz kaldığı için de izlerini az ya da çok taşıyacaktır. Gerçekten zor bir durum.Oluyor olmaz mı hiç. Bunu bir psikiyatrist ile görüştüm çünkü benim çocuğum maalesef ilgisiz öğretmen sebebiyle akran zorbaligina 5 yaşında maruz kaldı. Okulda olanı biteni de anlatmiyordu kesinlikle,psikiyatrist bana oyun hamuru ya da lego oynarken konuşturma önerisi sundu bizde işe yaradı. Zorbalık olduğunu fark ettiğim anda anlatıyorum çocuğuma kendisine bu şekilde davranılmasına asla izin vermemesi gerektiğini ve öğretmeniyle direkt irtibata geçiyorum. Onlar çözüm üretmek zorundalar.
Ben tüm öğrencilerime öz evladım gibi yaklaşırım ve onların mutsuz olmamaları için kendimi paralarim benim çocuğuma da öğretmeni bunu yapmak zorunda. Bu konularda çok hassasım. Dediğim gibi akran zorbaligini hem mesleki anlamda hem de bir anne olarak yakından gözlemledigim için taviz vermemeye çalışıyorum.
Tam şimdi benzer bir konu açtım..Arkadaşlar selam,
Bugüne kadar öyle etrafımda akrabamın çocuğu komşu çocuğu falan olmadı. O yüzden yeni nesli daha yeni yeni çocuğum sayesinde tanıyorum. Ve her gün dehşete düşmekten ve çocuğumu nasıl büyütebileceğimi düşünmekten kendimi alamıyorum. Oğlum 4,5 yaşında, Ankara’nın oldukça merkezi yerlerinden birinde sitede oturuyorum. Yeni yeni dışarı çıkıyor arkadaşı falan oluyor. Gözlemlerime göre maalesef çocukların en az yarısı normal değil. Az önce dışardan eve geldim çocuk 1 saat oynadı bu sırada yaşananlar: çocuğuma durduk yere yanından geçerken küfür eden doktor ana baba çocuğu, şu meşhur dadı programında terör estiren sorunlu erkek çocuğu (çocuğumun suratına top attı ve annesine vurdu, diğer çocuklara da fiziksel zarar verdi), ben parka gidiyorum diyen çocuğuma napalım defol git diye bağıran 8-10 yaşlarındaki çocuk gibi tiplerle karşılaştım. Yani bu çocuklar maalesef artık öyle arsız olmuşlar ki sizin çocuğunuzun yanında olmanızdan hatta kendi ana babasından bile çekinmiyorlar ve sayıca böyleleri hiç de az değil. Bunların ağzının payını versem de çekineceklerini sanmıyorum çocuğu dövecek de değilim. Oğlum şu an pek bir şey anlamıyor ama yarın anladığında bunlarla nasıl baş edecek. Yazık kendi de sürekli oynayalım diye hepsinin peşinde koşan bir tip. Yani çocuğun ruh hastası olur mu derdim olurmuş görüyorum yaz başından beri. Ne zaman başından ayrılsam çocuğun biri saldırıyor. Şimdi bilmediğim için soruyorum, benim yaşadığım yerde mi sorun var yoksa artık çocuklar gerçekten bu kadar zorba ve kötü mü. Çünkü taşınmayı düşünüyorum taşınınca bir şey değişmeyecekse anlamsız. Siz böyle olaylarla nasıl baş ediyosunuz. Bana lütfen tecrübesi olan hanımlar bi fikir verip yol gösterebilir mi.
Ahh Ahh biz de çok minnoş minnoş büyüttük zorluğunu görmeye başladıkBenimkiler de 4.5 yaşında. İkiz oldukları için pek kimseye ihtiyaç duymuyorlar. Yakın aile dostlarımız çocuk dövmeyen, normal aileler sorun yaşamıyoruz. Ama Eylül de okula başlayacaklar. Ne olacak merak ediyorum. Çok kibar yetiştiler çevremize göre. Bende çok endişeliyim ama ne yazık ki bir çözümü yok.
Off aynı benim kızım her gece uykularım kaçıyor. Çocukların halini saldırganlığını gördükçe ben bakıp kalıyorum. Kızım nasıl baş edecek bilmiyorum. Geçen gün bi çocukla çarpışıp yere düştü. Çarpan çocuk yürüdü gitti. Kızım benden özür dilemedi anne neden beni kaldırmaya bile çalışmadı diye ağladıTam şimdi benzer bir konu açtım..
Çocuklarım dışardaki çocuklara göre sakin ve aşırı merhametli..
Ne zaman dışarı gidip gelsek oturup düşünüp Hatta ağlıyorum nasıl başedecek benim çocuklarım (ikizler-5yaş) bunlarla diyorum
Dayanamayıp çocuklarıma koyduğum bile oluyor siz de şöyle karşılık verin diye ama benimkiler kıyamıyor “biz itersek ya kafası çarpar kanarsa” diyorlar ama karşıdaki çocukta yok bu duygular..
Telefonla büyümüş tipler öyle oluyor kendi çocuklarımla kıyaslayınca böyle olduğunu düşünüyorum
Bişey de yapamıyoruz maalesef
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?