- 18 Aralık 2016
- 5.583
- 8.360
- 118
cok daha farkli konumlarda olacagimizi dusunuyorum.
cok daha farkli konumlarda olacagimizi dusunuyorum.Ben de aynı şekilde.
Bazen düşünüyorum annem böyle olmasaydı ben şu an nasıl olurdum diye
Ben bir doktordan bizzat duymuştum küçük çocuklardan grip vs.gibi hastalıklar bulaşmaz bu bir şehir efsanesi dedi.Yani çok ciddi bulaşıcı bir kronik vaka olmadığı sürece.Ayrıca yanımda insanlar vardı.Kaldı ki sanmıyorum küçük bir çocuğun bir bebeği kucaklayabileceğini...Onca insanın içinde nasıl beşiğe eğileyim ki zaten...Sadece bebek görmek istemişim.En azından ben çok sakin bir çocuktum.En kötü kısmı da benim annem bu konularda çok hassastı.Eğer kadın rahatsız oluyoruz deseydi annem derhal alırdı beni oradan.Bilmiyorum bu olaydan sonra uzun bir süre bebeklerin yanına yaklaşamamıştımBebeklere en çok zararı bahsettiğiniz yaş grubundaki çocuklar veriyor. Birincisi henüz acı zarar algısı oluşmadığı için merak duygusunun da etkisiyle fiziksel hasar verebiliyorlar, ikincisi pek çok bulaşıcı hastalık çocuklardan geçiyor. Ama tabi bu o teyzenin davranış şeklini haklı çıkarmıyor. Ben de bebeğime yaklasilmasina izin vermiyorum en azından hemen müdahale edebilecek mesafede duruyorum ama hiçbir masumu da bu şekilde azarlayıp kırmıyorum.
Bu arada yanlış anlamayın bu yazıyı genel yazdım size özel bir yazı değil:)Ben bir doktordan bizzat duymuştum küçük çocuklardan grip vs.gibi hastalıklar bulaşmaz bu bir şehir efsanesi dedi.Yani çok ciddi bulaşıcı bir kronik vaka olmadığı sürece.Ayrıca yanımda insanlar vardı.Kaldı ki sanmıyorum küçük bir çocuğun bir bebeği kucaklayabileceğini...Onca insanın içinde nasıl beşiğe eğileyim ki zaten...Sadece bebek görmek istemişim.En azından ben çok sakin bir çocuktum.En kötü kısmı da benim annem bu konularda çok hassastı.Eğer kadın rahatsız oluyoruz deseydi annem derhal alırdı beni oradan.Bilmiyorum bu olaydan sonra uzun bir süre bebeklerin yanına yaklaşamamıştımKendime de söz verdim ileride bir evladım olursa onu çocuklardan kaçırmam.Yani elbette ki çocuk korunur ama böyle amiyane tabirle görmemiş gibi değil...Sonuçta nasıl senin bebeğin varsa o senin azarladığın kişi de minicik bir çocuk.
kadın resmen ayaklı tramvaymışEvet annemin bir tanıdığının annesiydi hiç samimiyetimiz yok sadece bebek görmeye gitmiştik.Anneme sordum ismini bile hatırlamıyor.Ama bende öyle bir suçluluk duygusu bırakmış ki sanki kötü bir şey yapmışım gibi...Evin şeklini bile ayrıntıları ile hatırlıyorum
bu piskolojik şiddetin başka bir çeşidi allah onu bildiği gibi yapsın bende kızımı 5 yaşında yolladım ama hepsi 6 yaşında olunca kreş öğretmeni kızımı kreşten soğutmak için elinden geleni yaptı en sonunda kızım gitmemekte direnince vazgeçtik öğretmeninden korkuyordu keşke o zaman gidip müdüre veya eğitim müdürlüğüne şikayette bulunsaymışım ama vaktim yoktu yoğun çalışıyordumBende küçükken ailem maddi durum olmadığı için tanıdık bi akrabanın kresine verdiler beni krestekilerden 1 yaş büyüktüm 6 sanırsam :)
Tanıdık olduğu için para almıyorlardı
Kreşteki arkadaşlarımdan ikisi yaramazlık yapıp benim üzerime atmışlardı her ne kadar ben yapmadığimi söylemeye çalışsamda azar ve iteleme oldu kreşin sahibi şahıstan öyle kırılmış üzülmüştüm ki anlatamam..
Para almadıkları için acısını bu şekilde çıkardı galiba :))
Evet hala bugün aklıma gelince kötü hissederim kendimi suçum yokken azarladı iteledi ona rağmen anlatmaya çalıştım dinlemedi çünkü ailem para vermiyodu tanidikti aileme anlatmıştım aldılar beni kreşten de kurtuldum manyaktan :)))bu piskolojik şiddetin başka bir çeşidi allah onu bildiği gibi yapsın bende kızımı 5 yaşında yolladım ama hepsi 6 yaşında olunca kreş öğretmeni kızımı kreşten soğutmak için elinden geleni yaptı en sonunda kızım gitmemekte direnince vazgeçtik öğretmeninden korkuyorduk keşke o zaman gidip müdüre veya eğitim müdürlüğüne şikayette bulunsaymışım ama vaktim yoktu yoğun çalışıyordum
Halen öyledir sanırım fakirliği belli olan az sevilir çünkü süsü azdır ezikliğide vardırEvet hala bugün aklıma gelince kötü hissederim kendimi suçum yokken azarladı iteledi ona rağmen anlatmaya çalıştım dinlemedi çünkü ailem para vermiyodu tanidikti aileme anlatmıştım aldılar beni kreşten de kurtuldum manyaktan :)))
Ayy bi yoksulluk hikayeside benden gelsin be arkadaş ne de fakirdik ilk okul çağlarında şimdiki halimize çok şükür..
Şöyle ki amcam çok merhametli adamdır ne zaman görse bize hep harçlık verir okula bırakırdı.. o mendebur yengem sırf bizi okula götürmesin diye kızını hep geç kaldı bahanesiyle sonradan yollardı okula biz soğukta yürür giderdik cebimizde fazla para olmazdı bazen hiç olmazdı kızı hep kantinden tostlar çikolatalar yerdi gözümüzün önünde bizde öylece bakardık birgün annem ikimizede harçlık verdi ama ayrı ayrı tost almaya yetmiyordu bende kardeşime vermiştim paramı ona tost ayran almıştık o yemişti ben yine bakmıştım.. kardeşim 2. Sınıf ben 4. Sınıftım. Gözlerim fena doldu çok şükür bu günlerimize Allahım..
4-5 yaşlarındaydım.Tek çocuktum,hala da öyle.Bu yüzden içimde hep bir kardeş özlemi vardı.Annemle birlikte bir arkadaşının bebeğini görmeye gidecektik.Nasıl da heyecanlanmıştım bebek göreceğim diye.Gittik.Zaten uslu bir çocuktum.Oturdum sakince annemin yanında.Sonra bebeğin beşiğinin yanından geçerken merak ettim yaklaşıp yüzünü seyrettim.Sadece seyrettim ama.O sırada sert bir sesle uyarıldım.Bebeğin anneannesiydi.Çekil bakayım çocuğun başından!dedi.Daha başka azarlar da savurdu.Ne dediğini çok hatırlamıyorum ama kalbimin çok kırıldığını hatırlıyorum.Hatta başka bir kadın daha vardı o da benim ağlamaklı olduğumu görünce teselli etmeye filan çalıştı.Hiç unutmuyorum.Sonra gittim,annemin yanına oturdum ve bir daha bebeğin beşiğinin kenarından bile geçmedim.Annem üzgün olduğumu görünce ne oldu diye sordu,hiçbir şey söylemedim.O kadar net hatırlıyorum ki.Hani bazı çocukluk anıları vardır ya bu da benim her hatırladığımda içimi cızlatır.Nedense çok etkilemiş beni.O çocuk halimle benim kendi kardeşim olsaydı keşke diye çok üzülmüştüm.Bazı insanlar ne acımasız...Şimdi düşünüyorum da ben o minicik halimle ne yapabilirdim ki?Sadece yanına gidip seyretmişim.Yanımda başka insanlar da vardı zaten,hatırlıyorum.Çocuk da olsa her insanın bir kalbi var...
ben de bir çocuğu düşürmediğim halde yaşlı babannesi tarafından iftiraya uğramıştım hala unutmuyorumYaa ne insanlar var ya,gerçekten şaşırtıcı.Minicik çocuğa da iftira atmak.Pes doğrusu...
Daha önceki mesajımda bahsettiğim gibi annemle babam ayrılınca biz annenannemlerin evine yerleştik.. Kardeşimle aramda 5 yaş var bu arada.. Yıllaaaar geçti kardeşim okula başladı.. Ben zaten alışmıştım durumlara.. Her neyse.. Aile apartmanıydı anneannemlerin apartmanı.. İki dayım da aynı apartmandaydılar.. Okul hazırlıkları başladı tüm kuzenlerimizde.. Küçük dayımın çocukları hep ama hep marka alırlardı.. Çantalar, ayakkabılar nike adidas falan filan.. Defterler, kitaplar, renk renk kaplıklar, kalemler.. Her şey hazır yani.. Bizim de babamız bize para yollayacak da biz de kendimize bir şeyler alıcaz.. Ama yok.. Kuzenlerim de getirdiler elleri kolları dolu.. Çocuk tabi ne anlasın onlar da küçüktü.. Bir hevesle bize renk renk aldıkları her şeyi gösterdiler.. Ben pek takmıyordum.. Ama kardeşim küçük olduğu için çok içerlemişti.. Çok ağlamıştı.. Biz neden alamadık diye soruyodu anneme.. Annem de ne desin.. Susuyordu.. Sonra canım yengem kardeşime sarılıp aplama yavrum sana da alırız.. Dayın hepsinden sana da alacak diye teselli etmişti.. Ama annem olmaz dedi.. Babam da parayı bir hafta sonra yollamıştı.. Ama kardeşimin o ağlaması içimi ne kadar dağladıysa artık şimdi hiçbir arkadaşında geri kalmasın diye çabalıyorum..Evlenmeden önce çalışıyordum.. Babam kardeşimi dershaneye yazdırmıştı.. Ödemedi.. Ben ödedim.. Liseden mezun oldu.. Elbisesini ben aldım.. Üni de paraya ihtiyacı ne zaman olsa bne yolladım..Yeter ki öyle ezik olmasın diye.. Kalabalık bir ailede büyüdük.. Mutluyduk ama bazen böyle şeyler doğal olarak olabiliyordu..
Nasıl düzelmiş mi peki arkadaşınız bana da pislik bir öğretmen hiç yoktan yere Tokat attı herkesin içinde ilk ve son tokat yemişliğimdir allahın belası kadınKiyamam yacok iyi anlıyorum sizi. Ayrıca bu durumun psikolojide de yeri var zaten. İnsanlarımız çok cahil ne yazıktir ki. Bir örnek vereyim bir arkadaşım esiyle boşanma aşamasındaydı psikologa gidiyordu, kendiyle ilgili bir takim anlam veremediği şeyler vardi örn öfke nöbeti gibi. Psikolog çocukluk yıllarına inmiş ve ilk okul ögretmenin ona attığı tokadın gelişimin sürecinde onu cok yaraladığıni söylemiş. Beynimiz her şeyi saklıyor bu bazen bir nimet bazen de zillet olabiliyor ne yazik ki. Kırılmış kalbinizden öperim
Evet o zamanlar üzüldük belki ama inanın annemi de bizi de güçlendirdi bu durumlar.. Düşünün annem çalışmadığı halde bir şekilde beni telli duvaklı gelin etti..kardeşimi okutuu bir şekilde... Babam hiçbir zaman zamanında yollamamıştır para.. Annem birinden borç alırdı.. Babamın gönderdiği paradan verirdi sonrasında..Çeyizimi kendim çalışarak yaptım.. Annemin çok emeği var.. Bizi kimseye muhtaç etmeden büyüttü..Ailemizden kimse bize bir kalem almamıştır.. Biz de tutturmazdık.. Bilirdik yoktu..Annem bana tek örnektir.. Ekonomik özgürlüğü olmadan bizi bir şekilde büyüttü.. O yüzden hep söylerim.. Kendi adıma boşanacak olsam asla korkmam..ağladım okurken......... Allah gönlünüze göre versin.. Biz neden alamadık diye soruyodu anneme.. Annem de ne desin.. Susuyordu.. bu cümle ağır oldu..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?