Niye bu kadar biriktirdiniz içinizde kızlar ya?
Yetiştiriliş midir, yapı mıdır, çocukluğun verdiği saflıktan mıdır, hep sessizlikten kırılıp kalmışsınız okudum biraz.
Çoğunuzun anlattığında (Hatta tamamına yakın) "Bir şey diyemedim tabi" tarzı ibareler var. Neden diyemediniz? :/
Kız benim bit kadardan beri suçlanmadığım şey kalmamıştır, hepsine güm pat çat... Hani hoş değil bunu söylemek, övünülecek bir şey de değil ama ortaokul öğretmenimi hüngür hüngür ağlattım ben ya bana yaptığı haksızlığı suratına vura vura. 12 yaşlarında filandım. "Sen ne kötü bir çocuksun, asisin" filan diye fişlemeye çalıştıydı da "Ben kötüysem siz kötü öğretmen olduğunuz içindir!" demiştim.
Sonradan sonradan kırıldım sustum, ergenliğin ortalarından- sonlarına doğru... Çocukken mermer gibiydim. Bir sö var ya çocuklar taze beton gibidir, üzerine ne düşse izi kalır diye, ben hiç taze beton olmamışım sanki bakıyorum da. Yav sizlere içlendim okudukça. Sizler çocuklarınızı özgüveni tam yetiştirin, çocuk oldukları için yarım zannederek, büyükler dünyasını kutsal sayacakları şekilde değil. En güzel çağlar çocukluk... Benim öyleydi en azından, hep çocuk kalsaymışım derim. Köpüş gibi bir şeymişim düşünüyorum da,hoşt diyeni ısırmışım :))
Sanırım biraz yapı, biraz da annem etkisi gibi... Kafam da iyi, saçmalayayım dedim şu hatıralar temalı konuda
Kız üzülmeyin be, geçti gitti bitti... O hatıralar sizi siz yapanlar şimdi ^_^ Tecrübeler, çocukluğunuza dair kırıntılar. Hafıza duygular ile sağlanan bir mekanizma, en mutlu olduğunuz zamanlar da ayrı tatlı, hüzünler de. Sizi 5-6 yaşlarına, 10-11 yaşlarına götüren zaman makineleri onlar. Bizi daha iyi insan yapan tüm kötülere teşekkürler. Gebersin hepsi
Ay kendimi daha rezil edesim var, hangi konularda saçmalasam acaba daha