- 10 Ağustos 2009
- 26.201
- 18.344
- 823
halam ölüm döşeğindeyken anlattım babama ve onu neden görmek istemediğimi babamda beni haklı buldu o halde gelme sen dedi annemde yıllar sonra anlattım ama o şaşırmadı onun kötü bir insan olduğunu biliyordu
halam ölüm döşeğindeyken anlattım babama ve onu neden görmek istemediğimi babamda beni haklı buldu o halde gelme sen dedi annemde yıllar sonra anlattım ama o şaşırmadı onun kötü bir insan olduğunu biliyorduay bu cok kötüannenlere anlatamiyormuydun? bunu okuyunca aklima teyzem geldi. annem agir tümör ameliyati olmustu uzakta. kac hafta götürmediler beni yanina. bi aksam teyzemde kaldim babam gelmis teyzem pencereye cik konus demisti. gece karanlikta görmedim pencerenin önünde bardak varmis o düstü kirildi. bana demedigini birakmamisti. agliya agliya uyuya kalmistim. teyzeme hic gitmem annem zorlayip götürdügünde hic birseye dokunmam cay bardagina bile. aman elim takilir kirilir.
Kardeşim olmadığı için bu hissi bilmiyorum ama her zaman bir ablam olmasını istemişimdir.Abla olmak tarifsiz güzel birşey ablalar anlar o kardeşleri koruma içgüdüsünü
Bende bir ablam olsun isterdim ama çok şükür ki 4 tane pırlanta gibi kardeşim var..Kardeşim olmadığı için bu hissi bilmiyorum ama her zaman bir ablam olmasını istemişimdir.
Bebeklere en çok zararı bahsettiğiniz yaş grubundaki çocuklar veriyor. Birincisi henüz acı zarar algısı oluşmadığı için merak duygusunun da etkisiyle fiziksel hasar verebiliyorlar, ikincisi pek çok bulaşıcı hastalık çocuklardan geçiyor. Ama tabi bu o teyzenin davranış şeklini haklı çıkarmıyor. Ben de bebeğime yaklasilmasina izin vermiyorum en azından hemen müdahale edebilecek mesafede duruyorum ama hiçbir masumu da bu şekilde azarlayıp kırmıyorum.4-5 yaşlarındaydım.Tek çocuktum,hala da öyle.Bu yüzden içimde hep bir kardeş özlemi vardı.Annemle birlikte bir arkadaşının bebeğini görmeye gidecektik.Nasıl da heyecanlanmıştım bebek göreceğim diye.Gittik.Zaten uslu bir çocuktum.Oturdum sakince annemin yanında.Sonra bebeğin beşiğinin yanından geçerken merak ettim yaklaşıp yüzünü seyrettim.Sadece seyrettim ama.O sırada sert bir sesle uyarıldım.Bebeğin anneannesiydi.Çekil bakayım çocuğun başından!dedi.Daha başka azarlar da savurdu.Ne dediğini çok hatırlamıyorum ama kalbimin çok kırıldığını hatırlıyorum.Hatta başka bir kadın daha vardı o da benim ağlamaklı olduğumu görünce teselli etmeye filan çalıştı.Hiç unutmuyorum.Sonra gittim,annemin yanına oturdum ve bir daha bebeğin beşiğinin kenarından bile geçmedim.Annem üzgün olduğumu görünce ne oldu diye sordu,hiçbir şey söylemedim.O kadar net hatırlıyorum ki.Hani bazı çocukluk anıları vardır ya bu da benim her hatırladığımda içimi cızlatır.Nedense çok etkilemiş beni.O çocuk halimle benim kendi kardeşim olsaydı keşke diye çok üzülmüştüm.Bazı insanlar ne acımasız...Şimdi düşünüyorum da ben o minicik halimle ne yapabilirdim ki?Sadece yanına gidip seyretmişim.Yanımda başka insanlar da vardı zaten,hatırlıyorum.Çocuk da olsa her insanın bir kalbi var...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?