Arkadaşlar size 3 yıllık süren ilişkimi anlatacağım.
Sevgilimle aynı liseden mezun olduk fakat farklı şehirlerde üniversite okuyorduk ben ikinci sınıfta iken ilişkimiz başladı. ilk altı ay filan güzel geçti birbirmizi tanımaya çalıştık bana hiç bağırıp çağırmadı bile hep güven verdi sevgisini belli etti. Neyse bir bucuk yıl dolmadan biz ayrıldık ama onsuz yapamadım 3-4 ay sonra konuşmak istedim bir kafede buluştuk hatamı anladığımı onu sıktığımı hep kendimi düşündüğümü söyledim özür diledim ve tekrar ilişkiye başladık bir ay filan çok güzel geçti sonraları sevgilim bana değişmeye başladığımı söledi tekrar ben anlamadım neyim değişiyodu filan neyse bu tartışmalarla git gel 3-4 ay daha birlikte olduk ve tekrar ayrıldık. Ama beni sevdiğini çok iyi biliyorum bu araada annem kardeşim olayı hep öğrendiler beni ağlarken görüyorlardı sürekli sevseler yanında olurdu dediler tutturdular.Annem damat diye karşıma çıkarma bende onu üzecem sen onunla evlenirsen benim kızım mutlu olmaya gidiyor demeyecem dedi. beni anlamadılar bir türlü 2 ay filan yine böyle geçti ben yine dayanamadım aradım bana bizi birbirimize yar etmezler dedi hayata biz aynı gözlerle bakamıyoruz hep sorun yaşıyoruz filan dedi bende yine olur dedim bir gazla başladık ama hissediyordum mutlu değildi. o kötü olduğunda bende kötü oluyorum hep onu bir türlü kaldıramıyordum. Bu son iki aylık dönemde en yakın arkadaşı buna açılmış ama benimki yine kabul etmemiş çok iyi onu kaybetmek istemiyorum ne kaybedeceğimi biliyorum ben. Ama o mutsuz ve bana yaşarken senin mutluluğun ayrılırken senin yalnızlığın ben bu ilişkinin neresindeyim dedi. Ailende istemiyor dedi çevrendeki herkese beni kötü anlattın bir tane beni sevenin yok dedi. Düşündüm baktım o beni hep yüceltirken ben hep çevreme onunla yaşadığım sorunları yansıtmısım halbuki her ilişkide sorun olur.
3 yıllık ilişki boyunca çok az yanyana görüştük hep farklı şehirlerdeydik halen de öyle buna rağmen bana güveni sevgiyi öyle güzel yaşattıki ondan kopamıyorum ilk sevgilim değilim ama öncekiler gibi asla değil ailemin bile önüne geçti. Bana sevmenin sevdiğine cinsel kadın obje şeklinde değilde gerçekten sevme gözüyle baktığını o kadar hissettirdiki ondan kopamıyorum. Gidecek biliyorum mutsuz benimle elimde de tutamıyorum hatalarım var kabul ediyorum onun ailesi beni çok sevmişti benim ailem hep ters yaptı benimde hatalarım var şimdi giderse ben ne yapacağım onsuz bir hayat istemiyorum o da benimle yapamıyor artık yorulduğu söylüyor. Uzaklık bir yandan derdi iş için sınavlara hazırlanıyor o derdi annemin derdi derken iyice uzaklaştı benden kendini bana veremiyor daha doğrusu vermek istemiyor inceldiği yerden kopacak nede olsa diyor. Gidince ben kötü oluyorum dayanamıyor yine beni ayağa kaldırıyor ama ben onu yine elimde tutamıyorum mutsuz
ne olur bana yardım edin ben ne yaptın böyle ne yapacağım
Duygularından gerçekten eminsen ve ilişkinize güveniyorsan iki seçenekle ailene ispat edebilirsin.
Birinci seçenek, ondan kendini mahrum ederek ona olan sevgini kanıtlaman ailene ki zaten onu sevdiğin için hayatına kimseyi sokamayacağından ailen de anlayacak bunu zamanla.
İkinci seçenek de ne olursa olsun onun yanında olman ve herkese karşı onu savunup zamanla ailene ve yakınlarının arasına sokup onu sevdirmen.
ayrı kaldığımız sürece görücüler haber gönderdi 10-15 tane belki hepsine yok dedim herkes yabancı bana yakın olamam kimseye ama sevdiğimde benimle olamıyorum annemde kadının her zman poh pohlanmasndan yana aşk nedir yaşamış bilmiyor
sevgilim sizce de haklı bunları yapmakta yoksa abartıyor mu?
anladığım kadarıyla senin hatan olayları büyütüp çevrene kötü yanlarını sorunlarını anlattığın için en önemlisi ailendede böyle bir şey oluşmuş annen mutsuz olacağını düşünüyordur ve annenede hak ver evladını düşünüyo neyse bence sevgilini zamanna bırakalım de sevgimizle bunun üstesinden gelelim buna ikna et ailenide zamanla onunla mutlu olduğunu ispat edersin eskiler unutulur gider bence dene işe yarayacaktır umarım sevgilin ikna olur tatlımm en önemlisi zaman suyu akarına bırakmak rabbim hakkında kayırlısı nneyse onu versin umarım sevdiğin insanı kaybetmez yüzün güler :)
annenle bu durumu konuşup onu hayatının sonuna kadar istediğini söyleyip yavaş yavaş kabullenmesini sağlayabilirsin...
eğer erkek arkadaşına karşı annenin tavırları değişirse erkek arkadaşının düşünceleride değişecektir bence...
buarada size tavsiyem ne yaşarsanız yaşayın (büyük altından kalkamayacağınız bir sorun olmadığı sürece) ailenize yaşadığınız kavgaları yansıtmayın,ağladığınızı göstermeyin.Çünkü siz unutursunuz herşey güllük gülistanlık olur ama anneler unutmaz