çok geçmiş olsun . gerçekten yaşadığımız çok zor. Allah sabır versin. İnşallah sağlıklı evlatlara sahip olmak bize de nasip olur.Ölen bebeklerimizi unutmak mümkün değil ama en azından çok daha güzel bir yerde olduğunu biliyoruz. ben sık sık rüyamda görüyorum onu emzirdiğimi kucakladığımı görüyorum bir nebze teselli oluyor. Hakkımızda hayırlısı olsun inşallah.14 eylül cuma günü canımın parçası plesantadan ayrılmış ve acil sezeryana alındım ve bebeğim canım kızım doğar doğmaz vefat etti kanama durmadığı için gece saat 3.30 da tekrar 2. ameliyata alındım ölümden döndüm 10 gün hastane de yattım bunu yaşadığıma inanamadım ve eve geldiğimde her şeyi hazırdı şu an hayat o kadar boş ki kucağım boş içim acıyo bu acıyı Allah kimseye vermesin şimdi ne yapacağımı ne düşüneceğimi tekrar bebek isteyip istemediğimi bilmiyorum 100 kadından 1 inde olan bu durum demek ki bizleri buldu.
burada okuduğuma göre böyle bir durumu yaşayan sadece 1 kişi tekrar bebek sahibi olmuş.her şey boş!
tam bir buçuk yıl önce bu konuyu açtım, melek oğlum bizi bırakıp gittiğinde.. bu acı azalmıyor sadece bu duyguyla yaşamayı öğreniyor insan.
şimdi yeniden hayata tutunmak için bir nedenim var. yine hamileyim. 15 haftalık olduk, ve yine oğlumuz olacakmış. umarım bu yavruma sağlıkla kavuşmak nasip olur. öylesine hasretim ki...
kan pıhtılaşmam olduğu için hergün kan sulandırıcı iğne ve aspirin kullanıyorum. umarım derdime derman oluyordur.
kendim hamile kalmış gibi çok sevindim. inşallah hayırlısıyla sağlıklı bi şekilde kucağına alırsın bebeğini, inşallah aynı sıkıntıları tekrar yaşamazsın.tebrik ederim:)
çok teşekkür ederim. inşallah sen de en doğru zamanda yeniden hamile kalıp sağlıkla kucağına alırsın yavrunu
Öncelikle horizoncum tebrikler canım arkadaşım kaderdaşım seni eskiden tanıyorum.Her şey iyi olucak Allah'ın izniyle.
Çok kıymetli arkadaşlarım kıymetli diyorum çünkü melek annesiyiz.Allah'ın izniyle.Bende bundan iki yıl önce dekolmanla bebeğimi 32+5 te kaybetmiştim.Ölümlerden döndüm.Kan verilme aşamasına geldim.Ailem yalvarmış kızımı kurtarın diye.Rabbim banada bu sene tekrar nasip etti.12 haftalık gebeyiz bakalım.İnanıyorum Hepimiz Allah'ın izniyle anne olucaz inşaallah.Şimdi sıkı tedbirler aldık.Baya kilo verdim.Düşük kiloyla gebeliğe başladım.Diyetisyene gönderdi doktor.Kilo mümkün olduğunca almamam gerekiyormuş.Ayrıca bende kan pıhtılaşması varmış.Test yapılmamıştı eski gebeliğimde.Şimdi pıhtılaşma için iğne yapıyorum akşamları kendime.Sana aspirin olmaz dedi .Tansiyonu düzenli ölçmemiz gerekiyormuş.yükselmemesi gerekiyor.
Tuzu tat verecek kadar kullanıcaz.Birde 12.haftadan sonra proluton depot denen iğneyi herhafta vurulmamı söyledi doktor.
Bizim yaşadığımız nadir bir vakaymış.Yılda bir yada iki defa rastlanırmış.Ama önde çocuğun yoksa denemeye değer dedi doktor.Bende şöyle düşünüyorum.Elimden geleni yapıcam.Gerisini Rabbime bırakıcam.
Rabbim isteyen herkesin kucağını doldursun.Evlada doyursun.Güzel haberlerinizi bekliyorum.Güzel haberler okuyunca moral buluyorum.Allah sağlık sıhhatle evlatlarımıza kavuşmayı nasip etsin.
Çok sevindim arkadaşım. Şükürler olsun. İnşallah sağ salim kucağımıza alıp büyütmek de nasip olur. Bende de kan pıhtılaşması var , zaten başka da birşey bulamadılar. Tansiyon problemim de yok. Ben de iğne oluyorum. Fraxiparine 0,3'lük günde 1 defa. Bir de coraspin ve folbiol. Coraspin ve folbiolü de sonuna kadar kullanacakmışım, benim pıhtılaşmasına faktörümün tedavisi bu şekildeymiş. Bende Mthft1298 homozigot, pai4g/5g heterozigot. Bir de protein s düşük. Bunların üçü de pıhtılaşmayla ilgili. Sende çıkan faktörleri biliyorsan yaz canım. Proluton iğne ne için kullanılıyor?
Ben 21+5 oldum çok şükür, kontrollerimiz yolunda gidiyor. Umarım bütün melek annelerinin kucağı bebekleriyle dolar. Buradan haberleşelim canım. Vakit buldukça gelişmeleri paylaş. Sevgiler
pıhtılaşma normal hayatta pek bir sorun yaratmayıp gebeliktle birlikte pıhtılaşma arttığı için problem yaratıyor benim bildiğim. ama tabi ki kalp krizi, beyin kanaması, damar içi pıhtılaşma gibi durumlara daha yatkın oluyorsun. bence bir arştırtmanda fayda var canım.tüm hamile kalan arkadaslar adına cok sevindim.umarım risksiz ve güzelbir gebelikten sonra bebişlerinize sagsalim kavusursunuz..bende 2 dekolman yasadımama 2 kızımda hayatta cok sükür.2.si daha agırdı sanırım cünkü 2ünite kan verdiler.benim ilk gebelikten sonra ne test ne bişey yapılmadı karambole hamile kaldım ve malsüesef 2. kez aynı seyi yasadım.şimdi hayret ediyorum neden gitmedim kontrol olmadım diyeya kızıma bişey olsaydı sanırım bendede pıhtılasma sorunu falan var sizler gibi..bi debişey merak ettim.bu pıhtılasma sorunu genel bi sorunmu bizde yoksa gebeliktemi ortaya cıkıyor?
Selamlar arkadaşım,herşeyin yolunda gittiğine çok sevindim.Benimde kontrollerim iyi gidiyor.Sana bahsettiğim proluton depot rahmi sakinleştiren,tansiyonu düşüren,bebeğin daha iyi tutunmasını sağlayan bi iğneymiş,daha doğrusu düşük engelleyici diyorlar.Pıhtılaşma faktörü bende heterozigot faktör 5 çıkmıştı.Elimizden geldiğince sakin olalım inşaallah.Neredesin Hangi doktora gidiyorsun horizoncum?Ben şimdilik Bursa merkezde Osman develioğlu var ona gidiyorum.Şimdilik 13+5 olduk .Allah tamamına erdirsin.Birde içimde 35 besmelenin yazılı olduğu bir kağıt taşıyorum.İnternetten buldum.Beş tane ölü doğum yapan bir kadın söyledi.Nazardan korur Allah'ın izniyle dedi.Önce poşete sardım sonrada bir bez parçasıyla etrafını diktim.Sadece banyoda çıkarıyorum.Rabbim bizimde bizim gibi herkesinde yüzünü güldürsün.Evlada doyursun.Güzel haberlerini bekliyorum.Buradan bilgileri paylaşalım canım.sevgiler.
pıhtılaşma normal hayatta pek bir sorun yaratmayıp gebeliktle birlikte pıhtılaşma arttığı için problem yaratıyor benim bildiğim. ama tabi ki kalp krizi, beyin kanaması, damar içi pıhtılaşma gibi durumlara daha yatkın oluyorsun. bence bir arştırtmanda fayda var canım.
ben de prof.lütfü önderoğluna gidiyorum, riskli gebelik uzmanı, hacettepeden. umarım çare olur. biz 24 haftalık olduk, allah tamamına erdirsin. şimdilik herşey yolunda, sen nasılsın?
28 gün önce bende bebeğini plesanta dekolmanı nedeni ile kaybedenlerdenim
bebeğim tam 32 haftalıktı... Onu kaybetmenin acısı yüreğimde saklı... Onu çook özlüyorumm.. Dayanması çok güç.. İçim yanıyor.. ama Allah verdi o canı ve yine o aldı.. Başka ne diyebilirizki? Böylelikle sabretmeye çalışıyorum..
Doktorum sezeryan olduğu için 1,5 yıl ara vermemi söyledi.. bu çok uzun bir süre.. Nasıl beklerim bilemiyorum...
Hemen bir bebeğim olsun istiyorum.. Ama yine aynı şeyleri yasamaktan da çok korkuyorum..
Doktorum 3-4 ay sonra gebelik hormonları normale dönünce bir araştırma hastanesine gitmemi önerdi..
Şimdi baskalarının çocuklarını ne görmek ne sevmek istiyorum..
içimdeki duyguların tarifi mümkün değil.. çok şey yazmak isterdim ama boğazım düğümleniyor...
28 gün önce bende bebeğini plesanta dekolmanı nedeni ile kaybedenlerdenim
bebeğim tam 32 haftalıktı... Onu kaybetmenin acısı yüreğimde saklı... Onu çook özlüyorumm.. Dayanması çok güç.. İçim yanıyor.. ama Allah verdi o canı ve yine o aldı.. Başka ne diyebilirizki? Böylelikle sabretmeye çalışıyorum..
Doktorum sezeryan olduğu için 1,5 yıl ara vermemi söyledi.. bu çok uzun bir süre.. Nasıl beklerim bilemiyorum...
Hemen bir bebeğim olsun istiyorum.. Ama yine aynı şeyleri yasamaktan da çok korkuyorum..
Doktorum 3-4 ay sonra gebelik hormonları normale dönünce bir araştırma hastanesine gitmemi önerdi..
Şimdi baskalarının çocuklarını ne görmek ne sevmek istiyorum..
içimdeki duyguların tarifi mümkün değil.. çok şey yazmak isterdim ama boğazım düğümleniyor...
Seni çok iyi anlıyorum hemde çok........aradan neredeyse 1,5 yıl geçti daha bu gün okulda eski hamileliğimden bahsettiler unutulmuyor.Sürekli tazeleniyor.Şuan yine hamileyim Allah yardım etsin.Moral çok önemli çok hemde çok.Kendi olayımdan hemen sonra antidepresana başladım.Herşeyin rabbimden geldiğini biliyordum. aylık doğumiznini kullandım.o sırada kendimi yenilemek için elimden geleni yaptım.Psikoloğa gittim.Hemen kilolarımı vermek için spor yaptım.diyet yaptım.antidepresan 20 gün sonra etki göstermeye başladı tabi acı çıkmıyor ama bir nebze olsa yükünü kaldırıyor.Beni sıkmayan germeyen dostlarımla birlikte oldum.Bebeğimin odası neredeyse 6 ay kapalı kaldı.sonra yeni bir eve taşınmıştık böylece odaya girip toparladık eşyalarını.Memlekete annemlerin evine depoya kaldırdık.Sonra aradan 1 yıl geçtikten sonra artık olayımın ne olduğunu neler yapmam grektiğini gebelik düşünmelimiyim.Yeniden anne olma şansım varmı onu araştırmak için riskli gebelik uzmanına gittik.bir sürü tahliller.Kan pıhtılaşması çıktı.Sonra bol bol ana baba duası diyorum ben.herkes dua için seferber olmuştu inan.Sonra gerçekten bilgisi ne inandığım ve bana moral veren bir doktor çıkardı rabbim karşıma .Şimdilik ilerliyoruz bakalım hayırlısı güzel sonuca ulaşmayı nasip etsin rabbim tüm isteyenlere.
Allah sana öyle güzellikler gösterecekki bak gör acıların çok ama çok hafifleyecek.Bak demişti diyeceksin.Ben buna inanıyorum.Birde içindeki duygularını hiç saklama anlatacak birisi olsun.Annense anne,kocansa kocan,bir yakınınla paylaş arkadaşım.Seni suçlamayan herşeyin Allah2tan geldiğini gösteren biri olsun ama.Rabbim hepimize çok güzel günler göstersin.
Herkese çook geçmiş olsun. Allah beterinden korusun.
19 gün önce, oğlum 36+6 da, 3070gr olarak geldi ve gitti. Ben doğuma gidiyorum zannederken, oğlumu kaybetmişim.
beslediğim muhabbet kuşlarının ardından bile günlerce yas tutan ben,"nasıl hala ayakta durabiliyorum" diye şaşırıyorum. hatta şükrediyorum, rahmim alınmadığı için, hala yaşıyor olduğum için. çok ağır yaşamışım bu durumu, dört ünite kan verilmiş, bir gün yoğun bakımda kaldım. kardiyo vasküler açıdan riskli olduğumdan bebeğimin gittiğini iki gün saklamışlar, yoğun bakımda durumu kritik dediler. yoğun bakımdan çıkınca "odada bekliyecek beni" diye düşündüm önce, sonra da "yoğun bakımdan çıkacak "diye bekledim ama, durumum biraz daha düzelince söylediler, oğlumun cennete gittiğini.
insanı ayakta tutan şey inanç ve sevdikleri herhalde. Allah bu günümüzü aratmasın, beterinden korusun, hepimiz için. böyle bir olay yaşamamış olsam, bir başkası için bu duayı yapmak aklımın ucundan geçmezdi, "daha beteri olur mu hiç" derdim. ama başına gelince insan çok daha farklı bakıyor. en azından forumdakilerin de hepsinin ve benim de rahimleri duruyor, yeni bebek planları yapıyor ve bazıları da bebek sahibi olmuş bile. inşallah hepimiz sağ salim bebeklerimizi alırız kucağımıza. onlar da ağbi ve ablalarının acısını biraz olsun hafifletir.
dün mezarlığa gittim ilk kez. insanın yavrusunun mezarını görmesi nasıl bir acı. ama orada üç beş ay,yıl yaşayıp gitmiş bebekler gördüm, üç kardeşi yanyana gördüm.işte o zaman oğlum için bir kere daha şükrettim, acı çekmedi, doğruca cennete gitti inşallah diye.
bu forumun olması da yalnız olmadığımı farkettirdi bana. önce "herkes bebeğini alıp gitti evine, bir tek ben kaldım boynu bükük "diyordum, şimdi o kadar da yalnız olmadığımı gördüm.
işe dönmek sizi nasıl etkiledi yazabilir misiniz? ben çok dönmeyi düşünmüyorum, hatta iş değişikliği yapmayı düşünüyorum. çünkü aynı bölümdeki arkadaşım benden bir gün önce doğum yaptı. bu olayı hiçbir zaman unutmayacağım ama onu gördüğümde de hep daha fazla acı çekicekmişim gibi geliyor. hamileliği boyunca şikayet etti, sızlandı, erken oldu, aslında hazır değildim dedi, ama bebeğini eve götürdü. ben birkez bile şikayet etmedim, oğlumu deli gibi sevdim, bekledim (4 aşılama, 4 tüp bebek denemesinden sonra sürpriz yaptı oğlum bana). ama ben kucağıma alıp emziremedim, koklayamadım, ayaklarını öpemedim.
bir de bekleme süresini fiziksel açıdan mı, ruhsal açıdan mı 1 yıl kadar belirledi doktorlarınız? biz henüz bu konuları konuşmadık doktorumuzla. ama gittiğim psikiyatrist, kendi konu alanı dışında olduğunu belirtse de, o kadar uzun sürelerden bahsetmedi. başka dekolman hastaları olmuş meslek hayatında, o deneyimlerinden yola çıkarak söyledi herhalde.
Allah herkese sabır ve dayanma gücü versin.
Herkese çook geçmiş olsun. Allah beterinden korusun.
19 gün önce, oğlum 36+6 da, 3070gr olarak geldi ve gitti. Ben doğuma gidiyorum zannederken, oğlumu kaybetmişim.
beslediğim muhabbet kuşlarının ardından bile günlerce yas tutan ben,"nasıl hala ayakta durabiliyorum" diye şaşırıyorum. hatta şükrediyorum, rahmim alınmadığı için, hala yaşıyor olduğum için. çok ağır yaşamışım bu durumu, dört ünite kan verilmiş, bir gün yoğun bakımda kaldım. kardiyo vasküler açıdan riskli olduğumdan bebeğimin gittiğini iki gün saklamışlar, yoğun bakımda durumu kritik dediler. yoğun bakımdan çıkınca "odada bekliyecek beni" diye düşündüm önce, sonra da "yoğun bakımdan çıkacak "diye bekledim ama, durumum biraz daha düzelince söylediler, oğlumun cennete gittiğini.
insanı ayakta tutan şey inanç ve sevdikleri herhalde. Allah bu günümüzü aratmasın, beterinden korusun, hepimiz için. böyle bir olay yaşamamış olsam, bir başkası için bu duayı yapmak aklımın ucundan geçmezdi, "daha beteri olur mu hiç" derdim. ama başına gelince insan çok daha farklı bakıyor. en azından forumdakilerin de hepsinin ve benim de rahimleri duruyor, yeni bebek planları yapıyor ve bazıları da bebek sahibi olmuş bile. inşallah hepimiz sağ salim bebeklerimizi alırız kucağımıza. onlar da ağbi ve ablalarının acısını biraz olsun hafifletir.
dün mezarlığa gittim ilk kez. insanın yavrusunun mezarını görmesi nasıl bir acı. ama orada üç beş ay,yıl yaşayıp gitmiş bebekler gördüm, üç kardeşi yanyana gördüm.işte o zaman oğlum için bir kere daha şükrettim, acı çekmedi, doğruca cennete gitti inşallah diye.
bu forumun olması da yalnız olmadığımı farkettirdi bana. önce "herkes bebeğini alıp gitti evine, bir tek ben kaldım boynu bükük "diyordum, şimdi o kadar da yalnız olmadığımı gördüm.
işe dönmek sizi nasıl etkiledi yazabilir misiniz? ben çok dönmeyi düşünmüyorum, hatta iş değişikliği yapmayı düşünüyorum. çünkü aynı bölümdeki arkadaşım benden bir gün önce doğum yaptı. bu olayı hiçbir zaman unutmayacağım ama onu gördüğümde de hep daha fazla acı çekicekmişim gibi geliyor. hamileliği boyunca şikayet etti, sızlandı, erken oldu, aslında hazır değildim dedi, ama bebeğini eve götürdü. ben birkez bile şikayet etmedim, oğlumu deli gibi sevdim, bekledim (4 aşılama, 4 tüp bebek denemesinden sonra sürpriz yaptı oğlum bana). ama ben kucağıma alıp emziremedim, koklayamadım, ayaklarını öpemedim.
bir de bekleme süresini fiziksel açıdan mı, ruhsal açıdan mı 1 yıl kadar belirledi doktorlarınız? biz henüz bu konuları konuşmadık doktorumuzla. ama gittiğim psikiyatrist, kendi konu alanı dışında olduğunu belirtse de, o kadar uzun sürelerden bahsetmedi. başka dekolman hastaları olmuş meslek hayatında, o deneyimlerinden yola çıkarak söyledi herhalde.
Allah herkese sabır ve dayanma gücü versin.
28 gün önce bende bebeğini plesanta dekolmanı nedeni ile kaybedenlerdenim
bebeğim tam 32 haftalıktı... Onu kaybetmenin acısı yüreğimde saklı... Onu çook özlüyorumm.. Dayanması çok güç.. İçim yanıyor.. ama Allah verdi o canı ve yine o aldı.. Başka ne diyebilirizki? Böylelikle sabretmeye çalışıyorum..
Doktorum sezeryan olduğu için 1,5 yıl ara vermemi söyledi.. bu çok uzun bir süre.. Nasıl beklerim bilemiyorum...
Hemen bir bebeğim olsun istiyorum.. Ama yine aynı şeyleri yasamaktan da çok korkuyorum..
Doktorum 3-4 ay sonra gebelik hormonları normale dönünce bir araştırma hastanesine gitmemi önerdi..
Şimdi baskalarının çocuklarını ne görmek ne sevmek istiyorum..
içimdeki duyguların tarifi mümkün değil.. çok şey yazmak isterdim ama boğazım düğümleniyor...
Herkese çook geçmiş olsun. Allah beterinden korusun.
19 gün önce, oğlum 36+6 da, 3070gr olarak geldi ve gitti. Ben doğuma gidiyorum zannederken, oğlumu kaybetmişim.
beslediğim muhabbet kuşlarının ardından bile günlerce yas tutan ben,"nasıl hala ayakta durabiliyorum" diye şaşırıyorum. hatta şükrediyorum, rahmim alınmadığı için, hala yaşıyor olduğum için. çok ağır yaşamışım bu durumu, dört ünite kan verilmiş, bir gün yoğun bakımda kaldım. kardiyo vasküler açıdan riskli olduğumdan bebeğimin gittiğini iki gün saklamışlar, yoğun bakımda durumu kritik dediler. yoğun bakımdan çıkınca "odada bekliyecek beni" diye düşündüm önce, sonra da "yoğun bakımdan çıkacak "diye bekledim ama, durumum biraz daha düzelince söylediler, oğlumun cennete gittiğini.
insanı ayakta tutan şey inanç ve sevdikleri herhalde. Allah bu günümüzü aratmasın, beterinden korusun, hepimiz için. böyle bir olay yaşamamış olsam, bir başkası için bu duayı yapmak aklımın ucundan geçmezdi, "daha beteri olur mu hiç" derdim. ama başına gelince insan çok daha farklı bakıyor. en azından forumdakilerin de hepsinin ve benim de rahimleri duruyor, yeni bebek planları yapıyor ve bazıları da bebek sahibi olmuş bile. inşallah hepimiz sağ salim bebeklerimizi alırız kucağımıza. onlar da ağbi ve ablalarının acısını biraz olsun hafifletir.
dün mezarlığa gittim ilk kez. insanın yavrusunun mezarını görmesi nasıl bir acı. ama orada üç beş ay,yıl yaşayıp gitmiş bebekler gördüm, üç kardeşi yanyana gördüm.işte o zaman oğlum için bir kere daha şükrettim, acı çekmedi, doğruca cennete gitti inşallah diye.
bu forumun olması da yalnız olmadığımı farkettirdi bana. önce "herkes bebeğini alıp gitti evine, bir tek ben kaldım boynu bükük "diyordum, şimdi o kadar da yalnız olmadığımı gördüm.
işe dönmek sizi nasıl etkiledi yazabilir misiniz? ben çok dönmeyi düşünmüyorum, hatta iş değişikliği yapmayı düşünüyorum. çünkü aynı bölümdeki arkadaşım benden bir gün önce doğum yaptı. bu olayı hiçbir zaman unutmayacağım ama onu gördüğümde de hep daha fazla acı çekicekmişim gibi geliyor. hamileliği boyunca şikayet etti, sızlandı, erken oldu, aslında hazır değildim dedi, ama bebeğini eve götürdü. ben birkez bile şikayet etmedim, oğlumu deli gibi sevdim, bekledim (4 aşılama, 4 tüp bebek denemesinden sonra sürpriz yaptı oğlum bana). ama ben kucağıma alıp emziremedim, koklayamadım, ayaklarını öpemedim.
bir de bekleme süresini fiziksel açıdan mı, ruhsal açıdan mı 1 yıl kadar belirledi doktorlarınız? biz henüz bu konuları konuşmadık doktorumuzla. ama gittiğim psikiyatrist, kendi konu alanı dışında olduğunu belirtse de, o kadar uzun sürelerden bahsetmedi. başka dekolman hastaları olmuş meslek hayatında, o deneyimlerinden yola çıkarak söyledi herhalde.
Allah herkese sabır ve dayanma gücü versin.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?