Tavrın genel anlamda doğru ama bazı küçük ayrıntılarda hatalı davrandığın için kaybediyorsun bence... :44:
Yani tamam gidip tanışmışsın ailesiyle çok samimi de olmak istemiyorsun, gayet de mantıklı hareket ediyorsun yaşına göre. Ama mesafeli olmakla kabalık arasında ince bir çizgi vardır ki erkek arkadaşının annesinin aldığı cüzdan için arayıp teşekkür etmemen bence kabalık olmuş mesafeden çok.
Erkek arkadaşının da eğer garip ne bileyim çok vs. pozlar falan yoksa birkaç fotoğraf göstermesinde bir sakınca yok bence, bu kadar takılma.
Kimseye içinden gelmediği halde yalakalık yapman falan gerekmiyor tabii ki ama bazı şeylerin adı da nezakettir, yalakalık değil. O yüzden fazla samimi olmamakta haklısın ama nezaketi de elden bırakma derim, sonuç olarak onlar da inşallah evleneceğin kişinin ailesi.
Anlatmaya çalışıyorum ama annesi onun için çok önemli.. Şu an annesi benim yüzümden üzüldü ya ben ne desem boş yani
o benden daha çok ciddi düşünüyo yarın evlenelim desem hayır demez o yüzden aileye sokmak ona acayip gelmiyo şu an
Burda bu kadar yeniyken konu açacağım aklıma gelmemişti hiç. Doğru yere mi açtım onu da bilmiyorum yanlışsa kusura bakmayın...
Şimdi.. Benim derdim erkek arkadaşım ve ailesiyle.. Mayıs ayında 2. senemizi dolduracağız farklı şehirlerdeyiz. Ben üniversitedeyim, o üniversiteye hazırlanıyor -benden büyük ama- :) Önce askere gitti çok sık görüşememiştik o zaman. Bu sene askerlik gibi bi durum olmadığı için daha sık görüşüyoruz. Şubat'ta yanına gidene kadar ne ailesiyle tanıştım ne de beni telefona istediklerinde kabul ettim. Hem utanıyodum hem de daha çok erkendi benim için, öncelikle erkek arkadaşımın üniversiteyi kazanmasını beklemek istemiştim. Ama geçen ay erkek arkadaşım bana abisinin nişanlanabileceğini ve benim de gelmemi istediğini söyledi. Ben de nişan sırasında ailesiyle tanışmamın ayıp olacağını düşünerek öncesinde tanışmak istedim ve zaten onlarında gelin beraber kahvaltı yapalım ısrarları üzerine kalktık gittik. Her şey güzeldi sanki 40 yıldır o evdeymişim gibi davrandılar bana.. Ama işte bu olaydan sonra her şey değişti. Çünkü şimdi ailesi de onlara karşı aynı yakınlığı benden bekliyor. Erkek arkadaşımın annesi benim için bi cüzdan almış hediye olarak kargoyla geldi bugün ben de erkek arkadaşıma annesine çok teşekkür ettiğimi iletmesini söyledim. Ama annesi 'neden bizi hiç aramıyor' diye yakınmış. Ben bunu istemediğim için hep kaçtım tanışmaktan.. Ve ben de aramak istemediğimi, aramızdaki mesafenin tanışmadan önceki gibi kalmasını istediğimi söyledim..
Şimdi ne yapacağımı bilemiyorum. Erkek arkadaşım da bu duruma çok bozuluyor 'onlar sana çok değer veriyorlar' diyor. Ne yani ben şimdi aradaki mesafeyi korumak istediğim için onlara değer vermemiş mi oluyorum. Yaşım 19. Bence bunlar için çok erken ne yapacağımı bilmiyorum.
DİPNOT: Ben biraz soğukkanlı biriyim. Yeni ortamlara çabuk ısınamam. Kendi annemi bile ben aramıyorum o beni arıyo hergün. Ayrıca yalakalık da yapamam yani onun annesi beni sevsin diye mıç mıç bi ilişki içine girmek istemiyorum. Burda okuyorum kaynanasıyla derdi olanları bana anne gibi davransa da ben mesafemi korumak istiyorum. Ve şunu düşünüyorum benim o aile için bu kadar değerli olmamı sağlayan şey de benim bu mesafem çünkü ne kadar samimi olmaya çalışırsanız o kadar sevilmiyosunuz eşinizin ailesi tarafından... Bu söylediklerim yanlış anlaşılmasın ben çevremde gördüklerimden yola çıkıp söylüyorum bunları....
biterse cok kötü olur ama bitmeyecegini biliyorum demişsin.. o zmn ayrılık lafını gündeme getirmek sadece ilişkinizi yıpratmayacakmı..?
Ailesinin başa bela olması çok uzun sürmedi. İki günde bir facebookta halimi hatrımı sorup 'ee kahvaltıya ne zaman geliyorsun' diyen abisini anlattıktan sonra 'ısrar beni öldürür' diye mesaj çektim erkek arkadaşıma.. O da beni tersledi 'ailem sana değer verdiği için sana yakın davranıyor rahatsız oluyorsan söylerim bir daha konuşmaz seninle o şekilde' dedi ve ben de ' hee evet ben onlara değer vermiyorum tamam mı.' yazdım bana tafra yaptı ben de ona 'aferin sana başka da bir şey demiyorum ayrılmak istiyorum' dedim 'ne istiyorsan onu yap' mesajına karşılıkta 'hoşçakal' yazıp bıraktım.
Pişman mıyım? Hayır..
Biterse onsuz olmak çok zor olur benim için biliyorum ama bitmeyeceğini de bildiğim için boşvermişliğim var içimde..
Bu yüzden biterse de güle güle...
Sadece içimi dökmek istedim...
Burda bu kadar yeniyken konu açacağım aklıma gelmemişti hiç. Doğru yere mi açtım onu da bilmiyorum yanlışsa kusura bakmayın...
Şimdi.. Benim derdim erkek arkadaşım ve ailesiyle.. Mayıs ayında 2. senemizi dolduracağız farklı şehirlerdeyiz. Ben üniversitedeyim, o üniversiteye hazırlanıyor -benden büyük ama- :) Önce askere gitti çok sık görüşememiştik o zaman. Bu sene askerlik gibi bi durum olmadığı için daha sık görüşüyoruz. Şubat'ta yanına gidene kadar ne ailesiyle tanıştım ne de beni telefona istediklerinde kabul ettim. Hem utanıyodum hem de daha çok erkendi benim için, öncelikle erkek arkadaşımın üniversiteyi kazanmasını beklemek istemiştim. Ama geçen ay erkek arkadaşım bana abisinin nişanlanabileceğini ve benim de gelmemi istediğini söyledi. Ben de nişan sırasında ailesiyle tanışmamın ayıp olacağını düşünerek öncesinde tanışmak istedim ve zaten onlarında gelin beraber kahvaltı yapalım ısrarları üzerine kalktık gittik. Her şey güzeldi sanki 40 yıldır o evdeymişim gibi davrandılar bana.. Ama işte bu olaydan sonra her şey değişti. Çünkü şimdi ailesi de onlara karşı aynı yakınlığı benden bekliyor. Erkek arkadaşımın annesi benim için bi cüzdan almış hediye olarak kargoyla geldi bugün ben de erkek arkadaşıma annesine çok teşekkür ettiğimi iletmesini söyledim. Ama annesi 'neden bizi hiç aramıyor' diye yakınmış. Ben bunu istemediğim için hep kaçtım tanışmaktan.. Ve ben de aramak istemediğimi, aramızdaki mesafenin tanışmadan önceki gibi kalmasını istediğimi söyledim..
Şimdi ne yapacağımı bilemiyorum. Erkek arkadaşım da bu duruma çok bozuluyor 'onlar sana çok değer veriyorlar' diyor. Ne yani ben şimdi aradaki mesafeyi korumak istediğim için onlara değer vermemiş mi oluyorum. Yaşım 19. Bence bunlar için çok erken ne yapacağımı bilmiyorum.
DİPNOT: Ben biraz soğukkanlı biriyim. Yeni ortamlara çabuk ısınamam. Kendi annemi bile ben aramıyorum o beni arıyo hergün. Ayrıca yalakalık da yapamam yani onun annesi beni sevsin diye mıç mıç bi ilişki içine girmek istemiyorum. Burda okuyorum kaynanasıyla derdi olanları bana anne gibi davransa da ben mesafemi korumak istiyorum. Ve şunu düşünüyorum benim o aile için bu kadar değerli olmamı sağlayan şey de benim bu mesafem çünkü ne kadar samimi olmaya çalışırsanız o kadar sevilmiyosunuz eşinizin ailesi tarafından... Bu söylediklerim yanlış anlaşılmasın ben çevremde gördüklerimden yola çıkıp söylüyorum bunları....
Ben 2 senedir kendisine ısrarcılıktan nefret ettiğimi ısrar edilen konunun tam tersini yaptığımı söyleyip duruyorum ailesine en azından bunu anlatmış olsaydı duygusuzm a ısrarcı davranmayın demiş olsaydı ben de ayrılalım demezdim.
Bence bunu bildiği halde sana ısrarcı olması hiç hoş değil. Anlaması lazım ne hissettiğini, nasıl bir insan olduğunu. Ben de senin gibiyim aynen mıç mıç olmayı hiç sevmem kimseyle ve ısrardan da nefret ederim. Benim başıma gelse sevgilimle çok net konuşurdum 'olmaz' derdim. Hala anlayış göstermiyorsa da ayrılmak normal. Senin yapına uymayan bir erkekle ciddi bir beraberlik içine girmek birkaç kez düşünülmesi gereken bir şey.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?