Bir yıllık evliyim ve herşey hamile kalmamla başladı. Hamile olduğumu öğrendiğimde sürekli ihtiyaç olacağı için altınlarımi bozdurup araba aldık benim üzerime. Eşimin ailesi bunu öğrendiğinde oğullarına ya bosanirsaniz o zaman araba ne olacak diyip durdular.5 aylık hamileyken yaptıkları yemek yüzünden zehirlendim. Hamileliğimin 6. ayında bebeğimin böbrek hastası olduğunu ve bir böbreğinin tamamen kistlerle kaplı olup doğduğunda çalışmama ihtimali olduğunu ve bu sebepten dolayi bebeğimin çok büyüyemedigini,aynı zamanda down sendromlu olabilecegini yada başka bir sendromik hastalığı olabilecegini öğrendim. Ben bunun için günlerce ağlarken onlar beni teselli etmek yerine bilmem kimde de vardı bebek öldü anneyi zehirledi diyip geçtiler. Bebeğimin hastalığından dolayı zorunlu bir şekilde hem erken hemde sezeryanla doğum yaptım. Ben doğuma ağlaya ağlaya girerken onlar ameliyathaneden foto çekip paylaşmış millete karşı. Bebeğim 10 gün boyunca kuvezde kaldı ama çok şükür ki böbrek dışında bir hastaligi cikmadi.bir kez olsun aramadilar sormadılar. 3 günlük lohusayim cenaze için annemgilin şehir dışına gitmesi gerekti benden müsade isteyerek beni ablam ve eşimle bırakıp iki günlüğüne gittiler. Bunu bilmelerine rağmen bir kez olsun arayıp birşeye ihtiyacın var mı demediler. Bir tas yemek getirmediler. Bebeğim için iki tane adagim vardi onun bile lafını yapıp bir tane kessen olmuyor mu dediler. Bebeğim kuvezde çıktıktan sonraysa beni hiçe sayıp sürekli oğullarının kızı diye bahsettiler. Hatta oğullarına kızınıda alır bize gelirsin dediler. Bu arada arabadan için ise sürekli oğlumun arabası diyip durdular. Bebeğim şuan 3 aylık ve bir böbreği calismiyor. Diğer böbrekte ise kaçak var. Bebeğim daha 25 günlükken tekrardan kuveze alınmak zorunda kaldi. 8 gün boyunca hastanenin hastanenin bahcesinde yatip kalktım bebeğimi düzenli bir şekilde görüp karnini doyurabilmek icin. Bir kez olsun onlara beni hastaneye goturun demedigim halde bebeğin yatması sorun değil hastaneye gidip gelmek sıkıntı dediler.Hatta halimi görüp Suna bak ölü gibi geziyor ortalıkta yazık dediler. Bebeğim 55 gunluktu tekrardan hastaneye yatisi yapıldı bu sefer servise. Onda da beni arayıp hastaneyi sevmiyoruz o yüzden de gelmiyoruz yanınıza dediler. Bebegim taburcu olduğunda evime gelip biz çocuk buyuturken ne hastane gördük ne ilaç bildip diyip durdular.Bebegimin ameliyat olması gerekiyor ve üniversite hastanesi biz yapamayız malzememiz yok ya şehire yada başkent hastanesine gidin dedi bende başkenti seçtim. Bunun için bile laf yaptılar. Bir ton para isterlermis,malmeze neyse söylesinler bulunurmus. Şuan için bebek küçük olduğundan ve ameliyat riskli oldugundan ameliyatı Başkent erteledi ama ufacık bir enfeksiyonda sıkıntıda acil ameliyata alırız dedi. Bundan için bile ya böbreği tamamen biterde nakil gerekirse görürsün dediler bense gerekirse ben veririm böbreğimi dedim anneninki her zaman uymaz diyip iyice canımı sıktılar. Bebeğimin hastane ve ameliyat masrafı için biriktirdigim bir miktar param var. Onu bile eşime harcatma derdine düştüler. Arabanın muayenesi yaklaşıyor arabanı yaptır oğlum çocuk için yetismezse bir para veririz dediler. Bende onları tersleyip araba benim bebegimden önemli değil gerekirse arabayı satarım yinede elimdekini arabaya vermem dedim. Onların tek düşüncesi beni kendilerine muhtaç etmek. Bebeğimin için düşünceleri ise iyilesirse yasar iyilezmezse ölür. Bir kez olsun bu halleri yüzünden bebeğimi kucaklarına vermedim. Yüzlerine gülmedim. Evime bile gelsinler istemiyorum. Hiç bir şekilde onlara yüz vermiyorum taviz vermiyorum. Zaten evimede ayda bir gelirler. Bebeğimin yüzünü bile onlara göstermek istemiyorum ama eşimden için o kadarına ses etmiyorum. Ama onlardan nefret ediyorum. Onları gordukce tiksinip geriliyorum ve huzursuz oluyorum.Bu konuda herkes beni suçluyor. Onların torunu. Onlarada sevdir kucaklarına ver diye.Siz olsaniz böyle insanlara bebeğinizi sevdirir misiniz? Lütfen bir akıl verin bana