Uzun zaman oldu yazmayalı...bugün hayattayım hala..şubat ayında durumumu anlatan bir dilekçe yazdım.çok zor oldu çok mücadele ettim ve sonunda ondan iz olmayan bir ilçeye görevlendirildim.görevlendirilmiş olmama rağmen müdür gidemezsin 20 gün burda tutma yetkimiz var dedi 10 gün kaldım yaşadıklarım bir tarafa bir de bu durumla savaştım kafese konulmuş gibiydim nefes alamıyordum artık..bir sabah herşeyi Göze Alıp okuldan ayrılacağımı belirten bir dilekçeyle müdürün karşısına dikildim varsa yönetmelikte böyle bir süre gösterin kalırım yoksa bir dakika daha beni burda tutamazsınız dedim.rapor alırım,gerekirse istifa ederim ama ben burda durmam diyerek ayrıldım okuldan...sonra valizimi toplayıp ordan ayrıldım .Bu kaçıncı valiz toplayış bu kaçıncı gidişti...buraya geldikten bir kaç gün sonra eşyalı bir eve taşındım yeni hüzün evime..ordan ayrılmak sancıyan yaralarıma iyi gelir sanıyordum oysa değişen tek şey yaşadığım yerdi..burda sabahları otobüse bindiğim yer onunla evliyken otobüse bindiğim yere benziyordu yada ben benzetmek istiyordum..o zamanlar benim okulum uzak olduğu için ben erken çıkıyordum,bazen karşılaşıyorduk bana karşı taraftan el sallıyordu..burda da sanki birazdan bana karşıdan el sallayarak geçecek diye baktım ama yoktu,bir daha da karşıya bakamadım...burda kimse benimle ilgili bir şey bilmiyordu bu yüzden çok zor da olsa dik durmaya kimseye birşey belli etmemeye çalışıyordum.öğleden sonraları dersim yoktu sonrasında ben ve yaşadıklarım yine baş başa kalıyorduk..eve internet bağlatmak istemedim onu araştırıp durmayayım diye..kendimi kitap okumaya verdim,bir çok kitap okudum.çoğu zaman odaklanamıyordum,kimi zamanda bir cümle,bir kahraman onu hatırlatıyordu beni hatırlatıyordu,bizi hatırlatıyordu..oysa onu düşüncelerimden uzak tutmak için kitap okuyordum ama her nasılsa beynim bir yolunu bulup onu bana getiriyordu...bundan başka işaret dili kursuna da gittim bir ara,yani çabalıyordum düştüğüm yerden destek almadan kalkabilmek için ama ne düşüncelerimden gitti ne de göz yaşlarım dindi ...ağladığım zamanlarda bazen "kim bilir şimdi ben onun için ağlarken o okadınla birlikte oluyordur "diyip ağladığım yerden bir kez daha ağlıyordum..kimi zaman rüyamda görüyorum,o zaman bile yalnız değil o Kadınla birlikte...8 gün sonra ondan ayrılalı 7 ay olacak,eksiksiz her günü kederli göz yaşı dolu tam 7 ay...bu süre boyunca bazen öyle anlar geldiki aklıma dipte köşede kalmış ama canımı yakmaya yeten anlar...nerden buluyordu beynim bilemedim..çok fazla kırgınlıklarım,hayal kırıklıklarım ve hiç bir zaman kapanmayacak yaralarım oldu ama her şeye rağmen onu çok özledim ve ondan bir gün dahi nefret edemedim...belki de ben beceremedim dedim...
