Çocuğunuz hastalandığında sizi çok zorlayan, çok ağlayan, ufacık bisey için saatlerce bağıran bir çocuk mu acaba.
Bende oğlum bebekken ilk ateslendiginde çok rahattım, sonrasında da.
Olur geçer kafasindaydim.
Oğlum büyüyüp hasta oldukça inanın bakımını yapmak, ateşini düşürmek, ilaç içirmek herşey herşey o kadar zor oldu ki.
O dönem çok da zor bir bebekti.
Başka çocuklar hastayken bir köşe de bitkin kalırdı, oğlum gerçekten hayatı cehenneme cevirirdi, bir gün durmadan sabahtan akşama kadar durmadan boğazım ağrıyor diye anirdigini bilirim...
Yada uykusunda oksurdugu için şu içmeyi reddedip nefes almadan ağladığını.
O hastalıkları böyle zor geçirdikce inanın bende durduk yere panik olmaya başlar oldum.
Oğluma sürekli hastalıklar normal, ağrır acır geçer, herkese olur diyorum ama, ne yaşadığımi da ben biliyorum.
Acaba kiziniz da böyle mi ki, eşiniz de benim gibi panik bir insan oldu...
Yani ben oğlumun hastalanmasindan değil bana hayatı dar etmesinden korkup tribe giriyorum.
Yoksa hastalik geçiyor ama geçene kadar bende kendimden geçiyorum..
Bilmiyorum siz anlatınca aklıma bu geldi.
Bu arada bende oğlumu bizim evde anneme emanet ederim, ama annemin evinde bırakamıyorum.
Çünkü oğlumda hiperaktivite ye yatkınlık var, sürekli koşturup, balkona, odalara, tehlikeli hareketler yapabiliyor.
Ama bizim evde icim rahat ediyor, her yer güvenli.
Böyle bir durum mu var sizde de..
Ha tamamen sakin bir cocuksa da eşiniz böyleyse o apayrı bişey.