bende temmuzda 31 yasında olucamm ve bekarımm... bellı yaşanmıslıklardan sonra evlenmek dahada zorlasıyor.. yaş ortalaması cok dusukkk ve dısarda okadar cok hafıf kadın varkii işler zor yani arkadsalr.. ben evet evlenmeyı dusunuyorum ama en cok ısteme sebebım artık cocugum olsunnn.... tabıkı sevdıgım saygı duydugum bırı olmalı ama evlenıpte cok mutsuz olucaksam bekar kalmayıda tercıh ederım ve herzamanda ole dusunmusumdur.. ablam daha yenı evlendı 37 yasında sanırım bızım aılenın genlerı boyle:)))))) ama Allah herseyın hayırlısını versın kızlar..
ben bu konunun canlı örneğiyim ..siz değerli kardeşlerime örnek olsun diye anlatıcam ...tam 35 yaşında evlendim ...gençdim güzeldim ve çalışıyordum işime deli gibi aşıkdım ...5 yıl önce rahmetli olan annem beni çok kıskanırdı sürekli iş yerime gelir beni kontrol ederdim hayatım hep gözetim altındaydı..benden 2 yaş küçük olan kız kardeşimle beraber çalışyorduk o çalışmak istemiyordu ve sebepleride haklıydı biz kazandıgımız parayı oldugu gibi eve verirdik kız kardeşim kendisi harcamak istiyordu ama buna izin yokdu ve o artık çalışmıycam diyerek işden ayrıldı.O işden çıkınca annem sende yalnız gidemezsin diyerek bir gün evin kapısını kilitledi ve beni eve hapsetti düşünsenize ben çok hızlı koşan bir yarış atı gibiydim ve bir anda köşeyi dönünce çok kuvvetli bir duvarla karşılaşdım ve mahvoldum bütün hayellerim yıkıldı agladım sızladım ama nafile babamda beni işe karıştırma annen bilir diyerek destek çıkmadı nitekim artık müzmin ev kızıydım beni istemeye geliyolardı ama sırf annem beyeniyo diye istemedim öyle böyle derken yıllar geçdi sonra annem hastalandı yıllarca ona bakdım bu sefer yaptığı hataları anladı ama iş işden geçmişdi bende ne güzellik kalmışdı ne gençlik ama içimde kalan tek şey çocuk hasretiydi komşuların çocuklarını büyüttüm onları bağrıma basdım ama bu hasretimi asla dindirmedi babamda ben evlenmedim diye akrabalarımızla görüşmüyordu yani utanıyordu onların çocukları evlenmiş hatta çocukları olmuşdu öyle böyle 35 yaşına gelmiş yaşlı bi kızdım artık ve bir gün beni annemin tanıdıgı 26 yaşında üniversitede okuyan bi genç istemiş benim haberim yok annemde senden iyisininmi bulucaz diyerek ona tamam demiş ben ogün evde yokdum geldiğimde bugün r..... geldi seni istedi bende verdim dedi şok oldum ben ona kardeş diyordum o gözle bakdım ...olmaz dedim agladım sızladım sonra onunla görüşmek istedim neden benimle evlenmek istediğini sordum sen çok iy ibirisin dedi ailen de seni çok kullanıyor ben seni bu durumdan kurtarmak istiyorum ..ailen asla kabul etmez dedim onlar bana karışmaz dedi ...deli gibi çocuk istiyordum bir ay içinde evlendik ama hiç kolay olmadı onun kardeşleri yanımızda kalıyordu 2 tane ve okuyolardı evimiz kampüs gibiydi kardeşleri beni dövmeye kalkdılar vs...evlendikden 6 ay sonra hamile kaldım ama yaşım büyük oldugu için çok zorlandım 7 aylıkken hastanede yattım doguma kadar sonra dünyada hiç bir şeyle degerini ölçemediğim ve asla ölçemeyecegim bir kızım oldu öyel zorluklarla onu büyüttükki aç yattıgımız oldu allah için iyi bir babaydı sorumluluk sahibiydi ama kardeşleri ve babası asla bu evliliğe katlanamadılar her fırsatta ayrılmamız için ellerinden geleni yaptılar ve kızım 8 yaşındayken babası kendi baldızının kızını kuma olarak gönderdi evimize tabiiki kabul etmedim ama erkek işde tabiiki onunda hoşuna gitti kabul et dedi sana da bakarım onada asla olmaz dedim zaten kızda istemedi gitti ...2 gün sonra eşim mutfakda nekadar bardak tabak varsa hepsini yerlere atarak kırdı kızım babasını hiç öyle görmemişdi çok korkdu ben onu sakinleşdirmek için tv açdım o bardakları kırarken ve bana bagırırken hiç karşılık vermedim kızıma sarılıp çizgi flim izledim çünki sakin davranmayıp karşılık verseydim yavrum hayatında unutamayacagı travmalar yaşayabilirdi neyse onları kırdıkdan sonra evi terk etti ama bana sürekli tehtit telefonları açmaya başladı yarım kalan işimi bitiricem seni yakıcam öldürücem çocugumu alıcam filan boşanmazsan kötü olacak şöyle böyle derken zaten ipler kopmuşdu anlaşdım çocuk bende kalmak şartıyla anlaşmalı boşandım 2,5 yıl oldu ...onu babası hemen evlendirdi ben yavrumla verdiği cüzi bir nafakayla geçinmeye çalışıyorum kaymakamlıkdan 3 ayda bir 150 lira alıyorum ..şimdi işin özü inanın yavrumu deliler gibi seviyorum ama onun halini gördükce keşke onu dünyaya getirmeseydim bu kötü kaderime ortak etmeseydim diyorum ..yavrum da maddi yönden yetersiz oldugum için sıkıntı çekiyo maalesef ..bir annenin evladına kızım paramız yok demek kadar zor bişey yok ...biz boşanmadan önce kızıma hediye olsun bir daha alamazsınız diye plazma televizyon almışdı ben o yüzden çok sıkıntı çekdim boşanmadan önce evimin eşyası iyiydi ama o eşyalardan utandıgım için kaymakamlık yardımına başvurmuyordum ama komşularım benim için başvurdular ...neyse siz siz olun lütfen yaşınızı dert etmeyin sırf evlenmek çocuk sahibi olmak için evlenmeyin ...başınızı ağrıttımsa özür dilerim inşallah hiç bir bayan benim düşdüğüm duruma düşmez sevgilerimle...
ben de yıllardır evlilik hayali kuran,hem gönülden dua eden hem de fiili dua olarak çeyiz hazırlığıma devam eden birisiyim.beş kız kardeşiz ve en büyüğüyüm.benim bir küçüğüm evlendi.şimdi sanırım sırada ortancamız var.artık sormaya gelenler de benden küçük kardeşlerime geliyorlar.sabırlı olmaya çalışıyorum,metanetli olmaya çalışıyorum ama bir yerde çözülüyorum.gelenler olmadı mı oldu? kapalıyım ve bu halimi değiştirip açılmamı isteyenlerdi...kısacası yaşam tarzlarımız uyuşmuyordu karşıma gelenlerle bir türlü evet demek gelmedi içimden.bir büyük olarak zoruma gidiyor evlenmedin mi? kardeşin buldu sen bulamadın mı sorularını duymak...kimseyi görmek istemiyorum,çevremdekiler bu tür konuşmalar yaptıkça ben de saplantı haline gelmeye başladı bu evlilik düşüncesi.sanki kendimi çevremdekilere karşı ispat etmek gibi bir duygu içine girdim.27 yaşındayım ve utanılacak bir durumdaymışım gibi şu yaşım çevremdekilerin gözüne batıyor :85:
ben bu konunun canlı örneğiyim ..siz değerli kardeşlerime örnek olsun diye anlatıcam ...tam 35 yaşında evlendim ...gençdim güzeldim ve çalışıyordum işime deli gibi aşıkdım ...5 yıl önce rahmetli olan annem beni çok kıskanırdı sürekli iş yerime gelir beni kontrol ederdim hayatım hep gözetim altındaydı..benden 2 yaş küçük olan kız kardeşimle beraber çalışyorduk o çalışmak istemiyordu ve sebepleride haklıydı biz kazandıgımız parayı oldugu gibi eve verirdik kız kardeşim kendisi harcamak istiyordu ama buna izin yokdu ve o artık çalışmıycam diyerek işden ayrıldı.O işden çıkınca annem sende yalnız gidemezsin diyerek bir gün evin kapısını kilitledi ve beni eve hapsetti düşünsenize ben çok hızlı koşan bir yarış atı gibiydim ve bir anda köşeyi dönünce çok kuvvetli bir duvarla karşılaşdım ve mahvoldum bütün hayellerim yıkıldı agladım sızladım ama nafile babamda beni işe karıştırma annen bilir diyerek destek çıkmadı nitekim artık müzmin ev kızıydım beni istemeye geliyolardı ama sırf annem beyeniyo diye istemedim öyle böyle derken yıllar geçdi sonra annem hastalandı yıllarca ona bakdım bu sefer yaptığı hataları anladı ama iş işden geçmişdi bende ne güzellik kalmışdı ne gençlik ama içimde kalan tek şey çocuk hasretiydi komşuların çocuklarını büyüttüm onları bağrıma basdım ama bu hasretimi asla dindirmedi babamda ben evlenmedim diye akrabalarımızla görüşmüyordu yani utanıyordu onların çocukları evlenmiş hatta çocukları olmuşdu öyle böyle 35 yaşına gelmiş yaşlı bi kızdım artık ve bir gün beni annemin tanıdıgı 26 yaşında üniversitede okuyan bi genç istemiş benim haberim yok annemde senden iyisininmi bulucaz diyerek ona tamam demiş ben ogün evde yokdum geldiğimde bugün r..... geldi seni istedi bende verdim dedi şok oldum ben ona kardeş diyordum o gözle bakdım ...olmaz dedim agladım sızladım sonra onunla görüşmek istedim neden benimle evlenmek istediğini sordum sen çok iy ibirisin dedi ailen de seni çok kullanıyor ben seni bu durumdan kurtarmak istiyorum ..ailen asla kabul etmez dedim onlar bana karışmaz dedi ...deli gibi çocuk istiyordum bir ay içinde evlendik ama hiç kolay olmadı onun kardeşleri yanımızda kalıyordu 2 tane ve okuyolardı evimiz kampüs gibiydi kardeşleri beni dövmeye kalkdılar vs...evlendikden 6 ay sonra hamile kaldım ama yaşım büyük oldugu için çok zorlandım 7 aylıkken hastanede yattım doguma kadar sonra dünyada hiç bir şeyle degerini ölçemediğim ve asla ölçemeyecegim bir kızım oldu öyel zorluklarla onu büyüttükki aç yattıgımız oldu allah için iyi bir babaydı sorumluluk sahibiydi ama kardeşleri ve babası asla bu evliliğe katlanamadılar her fırsatta ayrılmamız için ellerinden geleni yaptılar ve kızım 8 yaşındayken babası kendi baldızının kızını kuma olarak gönderdi evimize tabiiki kabul etmedim ama erkek işde tabiiki onunda hoşuna gitti kabul et dedi sana da bakarım onada asla olmaz dedim zaten kızda istemedi gitti ...2 gün sonra eşim mutfakda nekadar bardak tabak varsa hepsini yerlere atarak kırdı kızım babasını hiç öyle görmemişdi çok korkdu ben onu sakinleşdirmek için tv açdım o bardakları kırarken ve bana bagırırken hiç karşılık vermedim kızıma sarılıp çizgi flim izledim çünki sakin davranmayıp karşılık verseydim yavrum hayatında unutamayacagı travmalar yaşayabilirdi neyse onları kırdıkdan sonra evi terk etti ama bana sürekli tehtit telefonları açmaya başladı yarım kalan işimi bitiricem seni yakıcam öldürücem çocugumu alıcam filan boşanmazsan kötü olacak şöyle böyle derken zaten ipler kopmuşdu anlaşdım çocuk bende kalmak şartıyla anlaşmalı boşandım 2,5 yıl oldu ...onu babası hemen evlendirdi ben yavrumla verdiği cüzi bir nafakayla geçinmeye çalışıyorum kaymakamlıkdan 3 ayda bir 150 lira alıyorum ..şimdi işin özü inanın yavrumu deliler gibi seviyorum ama onun halini gördükce keşke onu dünyaya getirmeseydim bu kötü kaderime ortak etmeseydim diyorum ..yavrum da maddi yönden yetersiz oldugum için sıkıntı çekiyo maalesef ..bir annenin evladına kızım paramız yok demek kadar zor bişey yok ...biz boşanmadan önce kızıma hediye olsun bir daha alamazsınız diye plazma televizyon almışdı ben o yüzden çok sıkıntı çekdim boşanmadan önce evimin eşyası iyiydi ama o eşyalardan utandıgım için kaymakamlık yardımına başvurmuyordum ama komşularım benim için başvurdular ...neyse siz siz olun lütfen yaşınızı dert etmeyin sırf evlenmek çocuk sahibi olmak için evlenmeyin ...başınızı ağrıttımsa özür dilerim inşallah hiç bir bayan benim düşdüğüm duruma düşmez sevgilerimle...
Evlenmeyi yuva kurmayı hele çocuğum olmasını öyle istiyorum ki ama olmuyor.28 yaşımdayım.öğretmenim.memleketimde çalışıyorum.evimde her işi yapıyorum ev işlerini, yemeği, bulaşığı, temizliği yapıyorum yeri geldiğinde ineğe de bakıyorum, tarlada da çalışıyorum,aynı zamanda öğretmenliğimi yapıyorum.komşularımın çevremin beğendiği örnek gösterdiği bir kızım ama evlenemiyorum.güzel değilim, ama sanırım çok çirkin de değilim.neden olmuyor?hep bunu düşünüyorum.her gece yatağa girdiğimde ağlıyorum arkadaşlarımın ilkokula giden çocukları var bense hala yuva kuramadım.evliliğe her anlamda ihtiyacım var ruhumun bedenimin ihtiyacı var.yalnızlığı da kaldırabilecek bir insan değilim.çıktığım kimse olmadı hiç.evimize bir sürü görücü geldi çoğu beni istemedi neden bilmem beğenmediler heralde.görüşmek isteyen 3 kişi oldu şimdiye kadar. birisi kabul edebileceğim biri değildi görüşmedim.birisini görüşelim dedim bir daha aramadı görüşmedik,diğeriyle görüştüm içki kullanan çapkınlıkları olan biri olduğunu bir kere görüşmede ve facebookta gördüklerimle anladım. ki 6 ay sonra biriyle evlendi.çok bilmiş akrabalarım, okuldan arkadaşlarım, herkes evde kalmış muamelesi yapıyor, kendin birini ayarlayamıyormusun diye diye bunalttılar ve bir buçuk yıl önce öyle saçma bir şey yaptım ki anlatamam.fırsatımı kendim yaratacağım dedim her yönden uyabileceğim,tanıdığım beğendiğim bir sürü ortak noktamız olan bir çocuğa çok güzel bir şekilde açıldım görüşmeye gerek kalmadan hüsranla sonuçlandı. şırıl şırıl yağmur yağan bir akşamüstü çıktım dışarı yürüdüm içimi çeke çeke, Allahım bunu yapmama neden engel olmadın diye diye ağladım ağladım.hem ıslandım hem ağladım.haftalarca ağladım kendime olan öfkemi dindirmek için yaptğımı unutmak için her akşam erkenden yattım,günlerce ölü gibi dolaştım okulda.o zaman memlekette de çalışmıyordum.yaptığım yanlıştı kendimi asla affetmedim.ve o kişi de birkaç hafta önce evlenmiş.şimdi sadece dua ediyorum kısmetimi gönder Allahım diye.yalvarıyorum rabbime çünkü dayanacak gücüm kalmadı.Allah hayırlı mutlu evlilik nasip etsin hepinize.
Arkadaşlar ben şuan 28 yaşındayım ve 8 aylık evliyim. Bende 1-1.5 sene önce aynı sizin gibi düşünüyordum. Evde kaldım diye ağır bi depresyona bile girmiştim artık her an ağlıyordum çünkü iş yerimdeki herkes evliydi, benden küçükler bile evliyken ben mutsuz yapayalnız biriydim. Ayrıca çevre baskısı bizde çok vardır. Arkadan evde kaldı demeler falan...
O aralar sosyal erkek arkadaşım (açılmasını kesinlikle hiç ama hiç beklemediğim çok dürüst, saygılı ve çok güvendiğim biri) bana açıldı ve niyetinin kesinlikle ciddi olduğunu söyledi. Şuan evliyizve çooooooooooooooook mutluyum. İnanın bana bugüne kadar tek kötü bir tane kelime söylemedi. Çok seviyeli dürüst, eşi benzeri olmayan dinine düşkün ve saygılı biri..Ben bu kadar iyi bi insanı hakedecek ne yaptım diye düşünüyorum bazen.. Ama az da ağlamadım zamanında evde kaldım diye
Meleklerden bile temiz kalpli eşim sadece bana karşı değil ailesine ve çevresine karşıda öyle.Onunla uzun süre arkadaşlığımz oldu ve keşke diyorum önceden olsaydı bu iş. Kısmet...
Ben çok ümitsizdim. Artık ümidimin gücümün tükendiği bi anda girdi hayatıma..Darısı sizin başınıza canlarım her an çıkabilir prensiniz o yüzden çok üzülmeyin. DUA EDİN. Allahın izniyle olur inşşşş
AMa fazla da geç kalmayın
kızlar
evlenememenin 2 sebebi var
1. si beceriksizlik yani bir erkeği kafalayamamak bazıları o kadar kolay yapıyor ki nasıl beceriyorlar anlamıyorum
2. ise seçici olmak evet etrafıma bakıyorum benim asla evlenmem dediğim erkeklerle evlenen çok kişi var ve bu kızların ne meslek olarak ne güzellik olarak ne eğitim olarak benden aşağı bir tarafları yok.
yani bu iki özellik varsa işiniz zor
Başlığı tesadüfen gördüm ve açıkçası 25-26 yaşlarında 'evde kaldım' düşüncelerine anlam veremedim. Zira çok erken bir yaş evlilik için(bana göre) Ben 33 yaşındayım, geçen sene evlendim, bir de kızım var şimdi. Öncesinde zaman zaman hayatımda birinin eksikliğini hissetsem de çoğunlukla evli çiftlerin yaşadığı sorunları, üstlenmesi gereken sorumlulukları görüp, ben rahatım , kendi paramı da kazanıyorum, istediğimde çıkıp geziyorum, kimseye ihtiyacım yok diyordum. Aile bireyleri de beni 'evlenmez' kabul etmişti, zira görücü bile kabul etmeyen bir yapım vardı. Eşimle tanışmama bir arkadaşım vesile oldu ki aylarca arkadaşıma da direndim eşimle görüşmemek için. Öncesinde sadece arkadaşım olmasını istedim, akabinde anlaşabileceğimi, iyi bir eş, iyi bir baba olabileceğini hissettim, sevdim ve arkadaşlığımız yön değiştirdi, evlendik. Ailem, akrabalarım, komşular, arkadaşlarım çok şaşırdı. Çünkü perrmanganat evlenmezdi..
Eşimi seviyorum, o yüzden evlilik hayatından pek şikayetçi değilim. Ama şunu ifade etmek isterim. Kesinlikle ama kesinlikle eş sevilmiyorsa evlilik çekilecek meret değil..Evlenmiş olmak için evlenmeyi düşünmeyin, evlilik sevilen kişiyle güzeldir.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?