- Konu Sahibi uglybetty89
-
- #1
Merhaba arkadaşlar. Size bir derdimi açmak istiyorum. Küçüklüğümden beri kendimi bildim bileli hep 'çirkin' damgası yedim. Kendi yaşıtım çocukların acımasız hallerinden hep nasibimi aldım. Hakkımda, yüzüme karşı 'sınıfın en çirkin kızı damgası'. En yakın bildiğim arkadaşım, karakolun önünden geçsen tipsizlikten on yil yersin, dedi. Yıllardır tanıdığımız bakkalın 20 küsür yaşındaki oğlu, daha o zaman 8-9 yaşlarındaki bana, köpek senden korkmuş olmasın, dedi. Ve daha bir sürü şey.. İlk okulda, orta okulda, lisede, üniversitede bu hep böyleydi.
Eskiden çok esmer, çok zayıf, gözlüklü biriydim.. Artık gözlüğüm yok, kilo da almaya başlıyorum. Uzun süredir görüşmediğim ve karşılaştığım insanlar artık, çok değişmiş, güzelleşmiş diyor. Fakat bi kilo vermeyeyim yine aynı çirkin damgası. Şu an hala zayıf sayılırım. Sanki istediğim kiloya gelsem bu çirkin damgasından kurtulacağım... Ama bi de ya kurtulamazsam?
İnsanın annesinin bile kendisine çirkin iması yapması ne kadar acıdır. Kilo al güzelleş, yemezsen çirkin kalırsın, başkalarının kızlar gül gibi, nasıl güzeller. Bazen bir bakışı oluyor, acıma, tiksinme, hayal kırıklığıyla dolu. Üniversitede bile, yanı başımda oturup da, her istediğinde yardım ettiğim arkadaş, teneffüs olunca başka sınıftan arkadaşı gelince uzaktan bakıp, gülüp, alay edebiliyor.
Hele zayıflıyorsam çok çirkinim... Yanaklarım içine çöküyor, göz altlarım mosmor, burnum zaten büyük, çene sipsivri... Vücut desen orta okul talebeleri gibi oluyor...
Kilo alınca güzel kategorisine ucundan girebiliyorum.
Bazen de bakıyorum, benden çok daha zayıf kızlar ama yüzleri ne güzel... Sonra tekrar bir ümitsizliğe kapılıyorum, ya kilo alsam da böyle çirkin kalırsam diye.
Erkek arkadaşımın bile beni sevdiğine inanmıyorum artık, insanın annesi bile çirkin derken, başka biri nasıl sever ki.
Diyeceksiniz ki, güzellik çirkinlik geçici şeyler, sağlığına şükret, ama her dışarı çıktığımda dalga geçecekler mi korkusu yaşıyorum. Sırf bu yüzden dışarı çıkmak bile istemiyorum...
Eskiden çok esmer, çok zayıf, gözlüklü biriydim.. Artık gözlüğüm yok, kilo da almaya başlıyorum. Uzun süredir görüşmediğim ve karşılaştığım insanlar artık, çok değişmiş, güzelleşmiş diyor. Fakat bi kilo vermeyeyim yine aynı çirkin damgası. Şu an hala zayıf sayılırım. Sanki istediğim kiloya gelsem bu çirkin damgasından kurtulacağım... Ama bi de ya kurtulamazsam?
İnsanın annesinin bile kendisine çirkin iması yapması ne kadar acıdır. Kilo al güzelleş, yemezsen çirkin kalırsın, başkalarının kızlar gül gibi, nasıl güzeller. Bazen bir bakışı oluyor, acıma, tiksinme, hayal kırıklığıyla dolu. Üniversitede bile, yanı başımda oturup da, her istediğinde yardım ettiğim arkadaş, teneffüs olunca başka sınıftan arkadaşı gelince uzaktan bakıp, gülüp, alay edebiliyor.
Hele zayıflıyorsam çok çirkinim... Yanaklarım içine çöküyor, göz altlarım mosmor, burnum zaten büyük, çene sipsivri... Vücut desen orta okul talebeleri gibi oluyor...
Kilo alınca güzel kategorisine ucundan girebiliyorum.
Bazen de bakıyorum, benden çok daha zayıf kızlar ama yüzleri ne güzel... Sonra tekrar bir ümitsizliğe kapılıyorum, ya kilo alsam da böyle çirkin kalırsam diye.
Erkek arkadaşımın bile beni sevdiğine inanmıyorum artık, insanın annesi bile çirkin derken, başka biri nasıl sever ki.
Diyeceksiniz ki, güzellik çirkinlik geçici şeyler, sağlığına şükret, ama her dışarı çıktığımda dalga geçecekler mi korkusu yaşıyorum. Sırf bu yüzden dışarı çıkmak bile istemiyorum...