çok haklısın belki pozitif olmak çok zor... feryad benim ortak görüşümüz şuydu... 'bebek sahibi olmak istiyorum vazgeçmek için çok erken... menapoza girene kadar denicem çünkü iş işten geçtikten sonra acaba denesem olurmuydu diye kendimi suçlamak istemiyorum' çıkış felsefesi buydu. hiç ama hiç hazır olmadığım ve artık sıkıntının doruk noktasına ualaştığında ipeğe hamile olduğumu öğrendim... ve kabullenemeden tam 22 hafta geçirdim yaşadığım stresi tahmin edebiliyosundur doktoru ilacı vs. ama kabullenemeden süren bir gebelik takibi... nitekeim bunca kontrole rağmen benim gebelik şekerimi atladılar ve kuzum bir ton sıkıntı yaşadı velhasıl diyeceğim o ki herşey bahane Rabbim ol dedise oluyor ama bunu bile bişeyler senin elinde olmadığını anladığında anlıyosun... gebeliğim süresince idrakım arttı ve nitekim doğum sonunda birçok insan bebeğini kucağına alırken ben onu yoğun bakımda ziyaret edip sadece elini tutabildiğimde ilk düşündüğüm şu oldu 3. bebeğimi kaybettiğimde canımın yangınıyla keşke doğup ölseydi ziyaret edebileceğim bir mezarı olurdu demiştim.öyle çok isyan etmiştimki Allah tokat misali 'bak o kadar isyan ettin verdim ama alacak olanda benim' dedi sanki. Feryad bilir bu korkuyla baktım ama kimseye söyleyemedim feryaddan başka acaba bu cümlenin bedelini ağır ödermiyim diye. kısacası Allah herşeyin sahibi olduğunu idrak etmemi ve şükürsüzlüğümün bedelinin ağır olabileceğimi gösterdi. hergün kuzunun yüzüne bakıp Rabbime dualar ediyorum emanetini uygun yetiştirme fırsatı versin diye...... nolur isyan etmeyin..