Kardeşimin çocuğu ve Aile baskısı

İlk 2-3 ay zor gelir annelik. Dogar doğmaz asik oldum vs muhabbetine ben inanmiyorum fazla. En azindan ben yasamadim iki cocugumda da. İkisine de bagim zaman gectikce onlarla paylasim yaptikca artti. 2. Ye alismam ilk cocugumdna dah kolay oldu çünkü annelik duygusu daha yerleşmişti.

Ama ilk kez anne oldugunda ustelik zor seyler yasiyorsan ve mutlu degilsen alismak zor olabilir. Tamamen alirsaniz o cocuk annesiyle hic bag kuramayacak. Cok yazik olur.

Yegeniniz icin onu alip büyümektense annesinin normale dönmesi ve bebegi benimsemesine yardimci olun.

Emzirmesine yardimci olun.videolar falan izletin.emzitmesanati diye face grubu var. Oraya uye olsun emzirme konusinda insanı motive ediyor.

Ben de bu yönde düşündüm hep. Olması gereken kendisinin ısınmasıydı. Ki ben de yeğenlerime zamanla daha çok bağlanan, zamanla daha çok seven biriyim. Belki annelik de öyledir. Kardeşime o fırsatı vermek istemiyorlar. Başta altını temizlerdi, uyuturdu şimdi hiçbiri kalmadı. Beni arıyor her gün abla neden gelmedin, abla neredesin diye. O bana alıştırmaya çalışıyor sanki.
 
Size de bebeğe de haksızlık ediyorlar.
Siz kardeşinizi uyardınız, onun için çabaladınız, gitti bile bile yaktı başını. Şimdi yaptığı seçimlerin sorumluluğunu almalı.

Bekarlık, özgürlük hevesiyle çocuğu dışladıysa bunda ailenizin de suçu var. Anladığım kadarıyla daha hamileyken bile bebeği sizin almanız dile getirilmiş.
Kötü bir evlilik, eş vefat etmiş, yeni doğum yapılmış... Bu psikolojideki bir kadına "bebeği ablan alsın" denirse o kadın bebeğini nasıl benimsesin ki?
Hayatından çıkarıp kurtulması gerektiği ve hayatından çıkarmasının mümkün olduğu düşüncesine kapılmış, size ya da annenize verip kurtulma derdinde.
Yapılması gereken bebeğiyle bir hayat kurması için desteklemekti.
Bu yanlıştan acilen dönmeleri lazım.

Ortada anne olmasa tamam ama o çocuğun bir annesi var.
Siz 5 senelik evli, çocuklu değilsiniz ki "bu bebeği de alalım, bizimle yaşasın gitsin" diyebilesiniz .
Hazır hissetmemeniz, istememeniz çok normal. Bencillik değil bu.
Anneliği deneyimlememiş, bunu istemeyen, henüz hazır hissetmeyen birinin bir bebeğe bakması kolay değil. O çocuk sizinle büyüse bile ne kadar sağlıklı yetişebilir?

İstemiyorsanız ailenizle net şekilde konuşun, kardeşinizin aklını karıştırıp durmasınlar.
Gerekirse onlar da bir uzmandan yardım alıp kardeşinizi doğru yönlendirmeye çalışsınlar.

Evet yaşananları biliyorsun Çilek.. Şimdi de bu hale geldi konu. O zaman bana evliliğine karşı çıkıyorum fiye ıızanlar şimdi de beni nerhametsizlikle suçluyorlar. Çok yoruldum inan. Keşke ailem bunları anlayabilse. Mantıklı olan geri durmak ama üzülüyorum.
 
Ben de bu yönde düşündüm hep. Olması gereken kendisinin ısınmasıydı. Ki ben de yeğenlerime zamanla daha çok bağlanan, zamanla daha çok seven biriyim. Belki annelik de öyledir. Kardeşime o fırsatı vermek istemiyorlar. Başta altını temizlerdi, uyuturdu şimdi hiçbiri kalmadı. Beni arıyor her gün abla neden gelmedin, abla neredesin diye. O bana alıştırmaya çalışıyor sanki.

Arkadaşım gitme, aklın varsa gitme, sahiplenme
Zaman tanıyın ona. Zamanla düzelecek alışacak mutlaka. Lohusa depresyonu zordur, zaten zor şeyler yaşamış. Kesin bir dille almayacağını söyle, sürüncemede bırakma. Öyle olursa hiç alıştırmaz kendisini. Bakımını ona verin tamamen, annen göz kulak olsun ama ona bırakın alt değiştirmeyi, beslemeyi. Başka türlü asla alışamaz. Sen kesinlikle ama kesinlikle her gün gidip ilgilenme, ara ara git sev canım yeğenim de öp kokla, hadi annene git de ver kucağına. Başka türlüsü inanki çocuğa günah olur.
 
Suçun büyüğü ailenizde bence çocuktan kurtulabileceği fikrini yerleştirmişler çünkü. Aileniz bir an önce bu fikri bırakmalı. Çocuğun annesi olduğu ve bakmakla yükümlü olduğu fikrini telkin etmeli

Bence annemler de sorumluluktan kaçmak istiyorlar esasında. Çünkü benim destek olmam ve tamamen yeğenimi almam farklı şeyler.
 
Ben de bu yönde düşündüm hep. Olması gereken kendisinin ısınmasıydı. Ki ben de yeğenlerime zamanla daha çok bağlanan, zamanla daha çok seven biriyim. Belki annelik de öyledir. Kardeşime o fırsatı vermek istemiyorlar. Başta altını temizlerdi, uyuturdu şimdi hiçbiri kalmadı. Beni arıyor her gün abla neden gelmedin, abla neredesin diye. O bana alıştırmaya çalışıyor sanki.

size diyorum işte önce ailenizle net konuşacaksınız. sizi teredütlü görürlerse zamanla alışır bu fikre diye baskıyı artıracaklar. ama sizden net bir tavır görülerse o zaman onlarda bırakacak bu lafı. ve kardeşiniz alışacak bebeğine. gerçekten kardeşinize ve yeğeninize iyilik yapmak istiyorsanız ailenize net ve kesin bir şekilde bunun olmayacağını bir bebeğin yerinin annesinin yanı olduğunu söyleyin. eğer öyle olmasaydı insanlar el bebek gül bebek büyüdükleri evlatlık olduklarını öğrendiklerinde biyolojik ailesini aramazdı.

eşinize de net olun. eşiniz bugün kabul etse de ailesi yarın onu doldurur. hiçbir aile de yeni evlenmiş oğlunun başkasının çocuğuna bakmasını istemez. o yüzden illa bişiler derler. eşiniz de 1-2 ay sonra fikrini değiştirir.

sizin için tek yol önce ailenize net ve kesin tavırlı olmak, sonra kardeşinize net tavırlı olmak, sonra da ona bebeği benimsemesi için yardım etmek.

hatta vardır herhalde annesi tarafından bırakılmış çocukların videoları falan. onları izletin. bebeğin ilerde nler çekebileceğini falan anlatın. tedavi hemen sonuçlanmaz. en az 6 ay diye biliyorum. bebeği benimsemek için kendisine zaman versin tedavisi ilerlesin. en az 6 ay daha uğraşsın bebek için.
 
O kadar sinirleniyorum ki böyle durumlara. Sen git o kadar ikaza rağmen serserinin biriyle evlen. Sonra da ortada çocukla kalınca mağdur rolünü oyna. Ortada masum bir bebek olmasa ne hali varsa görsün siz karışmayın derdim de.. Şu durumda ne denir bilemedim. Allah yardımcınız olsun.

Ki o ikazı yapan tek insan da bendim.
 
Bence annemler de sorumluluktan kaçmak istiyorlar esasında. Çünkü benim destek olmam ve tamamen yeğenimi almam farklı şeyler.
Ben de almayin derim.
Birce Akalay'in bir dizisi vardi,boyle kardesi onun cocugunu buyutmustu bin zahmetle,cocuk genc kiz olunca gelmis"Benim kizim o BENİMMM,BEN dogurdum onu" diye bagiriyordu yüzüne yüzüne,yarin size de yapilacak olan bu..
 
Herkese iyi haftasonları diliyorum. Bu ara canımı epey sıkan ve arada kaldığım bir konu var. Çevreme danışmaktan epey yorulduğum için sizlere sormak istedim.

Konum kardeşimin çocuğu ile ilgili. Kız kardeşim hiç istemediğim bir adamla, engel olmama rağmen kötü bir evlilik yaptı. Bu süreçte bizim aramız açıldı kendisine mesafe koydum. Bu arada hamile kaldı 50 günlük bir bebeği var. Eşini vurdular yoğun bakımdaydı ve doğumdan önce vefat etti. Kardeşime doğum sonrası söyledik. Bunlar olurken herkes şunu demeye başladı "bu çocuğu siz alsanıza".. Siz dedikleri de ben ve eşim. Henüz yeni evliyim 1 ayım yeni doldu. Maddi, manevi siz iyi bakarsınız, kardeşin okusun kendi hayatını karartmasın diye düşünüyorlar. O da bu bebekten kurtulmak istiyor. Bizim almamıza razı. Bekarlık günlerini istiyormuş, emzirmek dahi istemediği için mama aldık. Annem bakmaya çalışıyor daha çok ama o da hasta. Böyle olunca oklar hep bana dönüyor.

Kendim henüz çocuk düşünmüyorum. 2 3 yıl olmasın diyordum hep çünkü bu sorumluluğa hazır olmadığımı düşündüm. Evliliğim oturmadı henüz bazen eşimle geriliyoruz, tartışıyoruz, ailesinden bunalıyorum vs. Eşim için sorun yok. Kendi çocuğu olsun istiyor. Çocuk delisi tam olarak. Kendi çocuğuna bir kaşık mama vermeyen babalar varken bu adam komşunun kızına yemek yediriyor. Kimseye gelmeyen bebekleri alıyor, uyutuyor, sallıyor.. Öyle bir insan. Evde bana yardım eder, yemek yapar, temizliğe girer vs. Ben çalışmıyorum ama desteğini esirgemez. Baba olarak görmek çok isterdim onu. Yeğenimi çok seviyor. Kardeşim hamileyken bile biz alalım, bize versin diyordu.

Bilmiyorum hanımlar ben korkuyorum. Bencillik etmek istemiyorum ama benim hayatım kurban ediliyor gibi geliyor. Yeğenime üzülüyorum, anneme babama üzülüyorum.. Ne düşünürdünüz bu durumda olsanız ?
Bebeğin bir annesi var zaten. Bir şey varken yok gibi olması ölmesinden daha travmatiktir. Ailenize tavrınız net olsun. Bu bebek için gerekli. Annesi ile büyüsün. Kardeşiniz bir hayat kurup sonra sizden geri istediğinde ne olacak? Bir bebek ile bağ kuracaksınız, anıqrınız olacak... ayrıca siz gerekli uyarıları yapmışsınız. Merhametsiz olan siz değilsiniz, bebeği annesinden ayırmaya çalışanlar. Gerekirse bir uzmanla konuşalım bu öyle kendi başımıza vereceğimiz bir karar değil deyin. Kardeşinize de net olun.
 
aynen ben de bu konuya aşırı sinirlendim. ki benim tek düşündüğüm bebek. neden anne kokusundan ayrı kalsın. henüz 50 gün olmuş daha. büyük oğlum çok ağlayan çok zor bir çocuktu. dpresyondaydım ben de sanırım her yeri karanlık görüyordum. tamam bakıyordum emziriyordum seviyordum ama geçek anlamda benimsemem üzerinden zaman geçince olmuştu.

anne beninseyemedi diye, yada okuyacak diye çocuk başkasına verilr mi. üstelik burda bile bunu destekleyenler olmuş. yazık al diye. annesi olmasa elbbette yazık alınması gerekir o zaman.

çocuğun annesinden ayrı büyümesi daha yazık değilmi. üstelik başka seçenekler varken. ona bebeği benimsemesi yeni bir hayat kurması için destek olmak varken. hani önce bu yollar denenir. olmadı illa yine istemiyorsa çocuğu o zaman alsın teyze. ama daha doğar doğmaz al denir mi. her anne bu süreçlerden geçiyor. kocası ölmüş doğum zamanı tamam bu kolay değildir. bebeğin bakımına yardımcı olarak destek olunur zatn bunun için. ama komple bebeği almak ona yardım etmek değildir.

ilerde almasaydınız der. ben akıllı düşünemedim siz neden beni yanlış yönlendirdiniz bile diyebilir.
Bence de,sanki kedi yavrusu sahiplendiriliyor...
 
şahsen alır bakardım ama asla anne dedirtmezdim. Çünkü baba olmasa da anne sağ ve anne pişman olur. 3 gün sonra çocuğum diye tutturur.
Kardeşiniz bencil bir kadın. Doğurduğunu istememek ne demek. Bencil olduğu için de kendi hayatı yoluna girdiği an bebeği isteyecektir. Ya yapabiliyorsanız yasal yoldan velayetini alın. Yapamıyorsanız da annesini bilerek büyüsün.
Zor bir karar. Yerinizde olmak istemezdim.
 
Bence annemler de sorumluluktan kaçmak istiyorlar esasında. Çünkü benim destek olmam ve tamamen yeğenimi almam farklı şeyler.

Konu sahibesi bence hatanin cogu ailende. Kardesin zaten ucari akilli, o zibidyle evlenmis maalesef kendisinden mantikli kararlar zaten beklemiyorum. Ama ailen hala kardesine sorumsuzluk asiliyor. Onun yerine cocuguna soyle bak, boyleyap, annelik soyle seklinde konusmalarla kardesinin durumu kabullenmesine yardimci olmalilar, gerekirse yardim almasini saglamalilar.
 
Hadi anne depresyonda da anneanneye ne oluyor ? Yavrusu annesinden ayrılır mı onların vicdanına ne olmuş ?? Herkes sorumluluğu atmak istiyor kardeşinizin desteğe ihtiyacı var bu kesin ama burada kimse bebeği düşünmüyor bence herkes kendini düşünüyor sorumluluktan kaçıyor siz de vicdan sahibisiniz belli ki bunu bildiklerinden size yükleniyorlar
 
Arkadaşım gitme, aklın varsa gitme, sahiplenme
Zaman tanıyın ona. Zamanla düzelecek alışacak mutlaka. Lohusa depresyonu zordur, zaten zor şeyler yaşamış. Kesin bir dille almayacağını söyle, sürüncemede bırakma. Öyle olursa hiç alıştırmaz kendisini. Bakımını ona verin tamamen, annen göz kulak olsun ama ona bırakın alt değiştirmeyi, beslemeyi. Başka türlü asla alışamaz. Sen kesinlikle ama kesinlikle her gün gidip ilgilenme, ara ara git sev canım yeğenim de öp kokla, hadi annene git de ver kucağına. Başka türlüsü inanki çocuğa günah olur.

Gitmemeye çalışıyorum aslında ama kendi annem de eşim de tutturuyor. Mesela acıktı diyelim ağzını oynatıyor, emme refleksi var annesi bak diyorum işim var oje sürüyorum diyor bana. Ben ya da annem doyurmasa yarım saat aç bekliyor. Altını değiştirmesi gerek 1.5 saat kahvaltı masasından kalkmıyor. İçten içe güveniyor da lanet olsun diyorsun çünkü artık kalkıp hallediyorsun. Zamanla alışır inşallah ve vazgeçer bu tutumundan. 😞
 
Gitmemeye çalışıyorum aslında ama kendi annem de eşim de tutturuyor. Mesela acıktı diyelim ağzını oynatıyor, emme refleksi var annesi bak diyorum işim var oje sürüyorum diyor bana. Ben ya da annem doyurmasa yarım saat aç bekliyor. Altını değiştirmesi gerek 1.5 saat kahvaltı masasından kalkmıyor. İçten içe güveniyor da lanet olsun diyorsun çünkü artık kalkıp hallediyorsun. Zamanla alışır inşallah ve vazgeçer bu tutumundan. 😞

Tedavi almasını sağlayın en iyi şekilde, yapacağınız en büyük iyilik o olur. Size güvendiği için öyle rahat. Ben bebeğimle yalnız kalana kadar bebeğimi sevemedim, benim olduğunu hissedemedim.
Biraz kendi haline bırakın ve net olun. Kendi çocuğuna bakacaksın diye tersleyin gerekirse. Kusura bakma canım ama senin annende gerçekten iş yok.
Göğüslerim acıyordu yara olmuştu, emzirmek çok zor geliyordu annem zorla getirip tutuyordu göğsümde, hasta haliyle 45 dakika beklediğini bilirim göğsümde ki bebek emsin, ben alışayım diye.
Annende gerçekten iş yok üzgünüm :(
 
Benim aklım almıyor, bir anne nasıl sırf eşi öldü diye bebeğinden ayrılır? Bu nasıl bir canice düşünce? Ailenizde sadece kardeşinizi tekrar evlendirmek kolay olsun diye bunu önermiyorsa başka bir şey bilmiyorum. Olması gereken anne, baba ve kardeşinizin birlikte yaşaması, bebeğe bakması, kardeşinizin bir iş bulmasıdır. Tüm bunlarla uğraşmak istemiyorlar, damat mı yok, kurtulalım bebekten. Gitsin evlatlık versinler o zaman, zaten yeterince kötüler. Sizin daha evliliğiniz bir aylık, eşiniz bebek sevse kaç yazar, boşanabilirsiniz, o zaman siz kucağınızda bebek kalırsınız. Adam neden kardeşinizin çocuğuna nafaka versin? Bebeğin öldürülen babasının bir tane akrabası yok mu bebeğin verilmesine engel olacak?

Bence yapılması gereken bebeğin annede kalmasını sağlamaktır. Olmuyorsa da madem anne olmaya hazır değilsiniz almayın. Zaten çocuğu alsanız da size teyze enişte diye hitap etmeli ancak sorumşuluk alamayacaksanız almayın. Kimse sahiplenmiyorsa evlat hasretiyle yanıp tutuşan bir aileye yasal yollarla verin.
 
O ilişkilerin arkası sönük kalıyor bana göre. İnsan bir yaştan sonra arkadaş ilişkisi bile kuramıyor samimi anneliği nasıl oturtacaksın ki... Burada teyze konumuna geçecek kardeşim. Aralarında samimiyet olacak hep.
Tabii,dusunuyorum da hem cocuguna yakin ol,sev oksa,hem uykusuz kalma,sorumlulugunu alma,evlilik düşünürsen onu hesaba katma,10 tane de dogursun o zaman.
Anne tedavi ve terapi görsün,bebegiyle kademeli ilgilensin,ama kesinlikle bilsin ki o onun bebegi...
 
Ay banane umrumda olmaz diye düşünürken minik ve suçsuz bir bebek gözümün önüne geldi içim parçalandı.
Sizin düşüncenizi bilmem ama neyseki her kararda arkanızda duran bi eşiniz var, tamamen negatif bakmıyor. Bu büyük bir şans.
 
Back
X