Ya ama ben size çok üzülüyorum ve çok iyi anlıyorum, artık radikal biçimde kendinize değer vermeniz ve herkese rest çekmeniz lazım. Eskiden ben de böyleydim, herkese ver ver. Tek gözüm kapalı işe gittiğimi bilirim. Sonra bir baktım herkes ama annem dahil herkes bu vericiliğimi kabullenmiş, hep birlikte takılıyoruz :) Hatta zaman zaman bazı durumlarda hep suçlu ben oluyorum

o zaman dedim tamam burada bir terslik var.
Şimdi keyfim nasıl isterse... Kimseyi takmıyorum. Bu kolay oldu mu? Hayır... Asla. Dönüşene kadar çok zorluk çektim, çok ters düştüm kendime. Ama azmettim. Pek de güzel oldu. Ve inanır mısınız şimdi herkes bana daha düşkün daha değer veriyor.
Hayat kısa, lütfen bunu unutmayın ve bu beden de size emanet. Siz ona iyi bakmazsanız hayat da size iyi bakmaz.
Bir de nacizane tavsiye, doktor vs gibi işlemleri kimseden beklemeyin, artık bir bireysiniz, kendiniz de halledebilirsiniz. Kırılganlığınız olduğu için takıyorsunuz herşeyi kafaya. Bu da o detaylardan biri bence. Hayata karşı küskünlüğünüzü atın üzerinizden. Böyle düşündükçe her şey batacak gözünüze.