Ben varım

ailem aynı sizinki gibi üstüne süper otoriter bir anne. Kendimle savaşla 20 yaşına geldiğimde dağ gibi arkamda dediğim abim bir anda vefat etti. Tramva sonrası stres bozukluğunun eşlik ettiği majör depresyon. Tanı buydu. Üstüne anksiyete ve OKB eklendi. 20-23 arası böyle geçti. Tabi terapi ilaç falan hırla gürle. Sonra süper notlar aldığım KpssA 'dan hiç bir yere yerleşememe şoku. İkinci bir depresyon. İkinci bir anksiyete ve OKB dönemi. Son gittiğim psikayatrda bir şey oldu, sanki beynimin umursama düğmesi kapandı. Sonra 2. Üni, iş hayatı falan. Sonra birşeyler değişti. Kendimi sevmeye başladım. Ulan kendim dedim lan biz neler atlattık laaan diye bir hasta oldum kendime. Eşimle de o zamanlar tanıştım. 50 yaşında hala bekar olup yurtdışında çıtır götürme planlarımı falan anlatmıştım ilk tanıştığımız dönemde

33 yaşındayım. Yalnız takılmayı , tek başıma kalmayı inanılmaz seviyorum. İmkan olsa kendimden kolonlar kendimle takılırım o derece

en sevdiğim arkadaşım kendimim,benden sonra kızım ondan sonraeşim gelir ,ondan sonra kankim. Kankime söylemiyorum yalnız bunu ,o kendini 2. sanıyor. Asla böyle olacağını düşünmezdim,nasıl oldu şu an yazarken ben de düşündüm. Sanırım farklılıklarımı kabul edip sevmeyi öğrendim