Hayirli olsun Insallah. Okurken benmi yazdim deye dusundum bir anlik. 3 yasinda oglum,3 aylik kizim var.İki oğlum var.
3.5 ve 1 yaşı biraz geçkin.
İlkinde cinsiyet öğrenmemeye karar vermiştik.
Sonra 7. Ayda yanlışlıkla doktorun ultrasonda bakarken böbrekleri ile ilgili kontrol edilmesi gereken bir şeyi anlatırken boş bulunup testisleri ile ilgili yorum yapmasıyla oğlumuz olacağını öğrendik.
İkincisinde artık direnmeyelim, zaten ultrason görüntüsüne aşinayız dedik, bir oğlumuz olacağını daha öğrendik.
İlk iki hamileliğimde duygu durum değişikliği falan hiç yaşamadım...
Ama bu 3 numarada artık ağlamaktan için çıktı desem yalan değil.
Sürpriz gebelik olması biraz şaşkınlık yaratmıştır. E hamilesin duygusalsın diyenler oluyordu.
Ama ben kızım olacağını öğrendiğim andan itibaren, ilk hamileliğimden beri kızım olmasını istememe rağmen endişeliyim...
Ve tabiki her şeye ağlıyorum :)
10 küsür yıldır eşimle sevgililik+evlilik birlikteyiz, beni 2-3 kere ağlarken gördüğü için o da şaşkın...
Neyse sonunda işin içinden çıkamayacağıma karar verip bir psikoloğa gittim.
Ne diyeceğimi bilmiyorum, nereden başlayacağımı da. Hatta konuşmakta istemiyorum.
Seans boyu kadının her sorusuna ağladım :)
En azından konuşabildiğim son seansta söylediği bir şey kafama takıldı.
Annem gibi kız annesi olmaktan korkuyorum sanırım.
Bir De kızlar için anneleri çok kıymetli olur ya, kendimi daha sorumlu hissediyorum.
Kız için annesi rol modeldir ya, aklım çıkıyor...
İki oğlumda özellikle büyük olan babalarına daha düşkünler... bir de erkek çocuklarındaki o babaya benzeme, baba gibi olma arzusu benim yükümü hafifletiyormuş meğer.
Çok karışık yazdım farkındayım,
Sormak istediğim, gerçekten kız annesi olmak başka mı?
Daha mı özen istiyor? Daha mı mükemmel annelik gerekiyor?
hayırlısı olsun Allah sağlıklı mutlu ömürler versin inşallah.Ben de babama düşkün bir kız çocuğuyum. Huyum suyum da daha çok ona benzer.
Ama sanki kız çocukları anneyi erkek çocukları babayı örnek alıyor, ebeveynler ilk rol modeli oluyor çocuklar için..
Ben de babama düşkün bir kız çocuğuyum. Huyum suyum da daha çok ona benzer.
Ama sanki kız çocukları anneyi erkek çocukları babayı örnek alıyor, ebeveynler ilk rol modeli oluyor çocuklar için..
Katılıyorum. Ama bu beni korkutmadı.
Genelde ‘kafa’, hoşsohbet falan derler bana.
Karar verirken mantıklı karar veririm, gerçekçiyimdir.
Kendimde en rahatsız olduğum şey bir şeyin en olumsuzunu düşünüyor olmam. Kötümserim biraz. Hani her ihtimali düşünürüm, ama olumsuzları daha çok diyeyim.
Oğlanlar açısından kendimi rahatsız edici bulmadım. Beni severler bence :))
Şimdi öyle değil. Yeterince duygusal olmamak, ince düşünceli olmamak, hayat neşesi bir tık eksik biri olmam falan kız için dezavantaj sanki...
eşime gıcık oluyorum.
1 aylıktan 100 yaşına kadar her türlü insanla anlaşır, kaynaşır. Etrafımızdaki çocukların hepsi ona bayılır :)onun tuzu kuru sanırım bu yüzden.
Konuyu okurken hem gülümsedim hem gözlerim doldu ama bu yorumu okurken ağladım. Kız annesi olmak gerçekten öyle başka ki. Allahım kız-erkek hiçbir anneye evlat acısı vermesin ancak her anneye kız evlat nasip etsin. Yoldaş, arkadaş, sırdaş oluyor, olacak, sizinki sinyali şimdiden vermiş bile :) benim kızım da geçen eline ışıklı kelebekli çubuğunu almış, sihir yapıp beni değiştireceğini söyledi, ne olmak istersin anne? Diye sordu. Çirkin cadıya dönüştür beni dedim tepkisine bakmak için. Kocaman gözlerini gözlerime dikti. Ama anne sen asla çirkin olamazsın demez mi... al içine bas, ağzını yüzünü ye, totosunu mıncır... şimdi uyuyor ve ben aşka geldim :)Ah be turuncum , kendimi bildim bileli hep kizim olmasini istedim , yani burada yazamayacagim tonla badire atlatip hayattan elimi etegimi cektigim anda kiz anasi oluverdim :)
Seni cok iyi anliyorum , benim annem kotu bir anneydi hemde cok kotu , aklim cikiyor bazen ona benzerim de mila'ya zarar veririm diye
Kiz bambaska birsey , dogunca anlayacaksin , bana da oyle diyorlarlardi ne farki olabilir diyordum ama varmis gercektrn
Dun gece aciktim kendime corn flakes hazirladim , gitmis kasik almis , geldi oturdu yanima , tabaga daldirdi minnak kasigi , kendi yoyecek diye beklerken beni besledi sipa , esim bi bakti , aaa sana mi yediriyor o dedi , halimizi gorsen gozlerim doldu yemek yerken , kiz bambaska , cok buyuk bir aşk
Neyse fazla uzatmiyim , senin kizin cok sansli senin gibi bir annesi olacagi icin
Birak aglamayi , sahane bir kadinin annesi olacaksin onu dusun:)
İki oğlum var.
3.5 ve 1 yaşı biraz geçkin.
İlkinde cinsiyet öğrenmemeye karar vermiştik.
Sonra 7. Ayda yanlışlıkla doktorun ultrasonda bakarken böbrekleri ile ilgili kontrol edilmesi gereken bir şeyi anlatırken boş bulunup testisleri ile ilgili yorum yapmasıyla oğlumuz olacağını öğrendik.
İkincisinde artık direnmeyelim, zaten ultrason görüntüsüne aşinayız dedik, bir oğlumuz olacağını daha öğrendik.
İlk iki hamileliğimde duygu durum değişikliği falan hiç yaşamadım...
Ama bu 3 numarada artık ağlamaktan için çıktı desem yalan değil.
Sürpriz gebelik olması biraz şaşkınlık yaratmıştır. E hamilesin duygusalsın diyenler oluyordu.
Ama ben kızım olacağını öğrendiğim andan itibaren, ilk hamileliğimden beri kızım olmasını istememe rağmen endişeliyim...
Ve tabiki her şeye ağlıyorum :)
10 küsür yıldır eşimle sevgililik+evlilik birlikteyiz, beni 2-3 kere ağlarken gördüğü için o da şaşkın...
Neyse sonunda işin içinden çıkamayacağıma karar verip bir psikoloğa gittim.
Ne diyeceğimi bilmiyorum, nereden başlayacağımı da. Hatta konuşmakta istemiyorum.
Seans boyu kadının her sorusuna ağladım :)
En azından konuşabildiğim son seansta söylediği bir şey kafama takıldı.
Annem gibi kız annesi olmaktan korkuyorum sanırım.
Bir De kızlar için anneleri çok kıymetli olur ya, kendimi daha sorumlu hissediyorum.
Kız için annesi rol modeldir ya, aklım çıkıyor...
İki oğlumda özellikle büyük olan babalarına daha düşkünler... bir de erkek çocuklarındaki o babaya benzeme, baba gibi olma arzusu benim yükümü hafifletiyormuş meğer.
Çok karışık yazdım farkındayım,
Sormak istediğim, gerçekten kız annesi olmak başka mı?
Daha mı özen istiyor? Daha mı mükemmel annelik gerekiyor?
Allah hepsine uzun saglikli mutlu omur versin , gercekten bambaskalarKonuyu okurken hem gülümsedim hem gözlerim doldu ama bu yorumu okurken ağladım. Kız annesi olmak gerçekten öyle başka ki. Allahım kız-erkek hiçbir anneye evlat acısı vermesin ancak her anneye kız evlat nasip etsin. Yoldaş, arkadaş, sırdaş oluyor, olacak, sizinki sinyali şimdiden vermiş bile :) benim kızım da geçen eline ışıklı kelebekli çubuğunu almış, sihir yapıp beni değiştireceğini söyledi, ne olmak istersin anne? Diye sordu. Çirkin cadıya dönüştür beni dedim tepkisine bakmak için. Kocaman gözlerini gözlerime dikti. Ama anne sen asla çirkin olamazsın demez mi... al içine bas, ağzını yüzünü ye, totosunu mıncır... şimdi uyuyor ve ben aşka geldim :)
İki oğlum var.
3.5 ve 1 yaşı biraz geçkin.
İlkinde cinsiyet öğrenmemeye karar vermiştik.
Sonra 7. Ayda yanlışlıkla doktorun ultrasonda bakarken böbrekleri ile ilgili kontrol edilmesi gereken bir şeyi anlatırken boş bulunup testisleri ile ilgili yorum yapmasıyla oğlumuz olacağını öğrendik.
İkincisinde artık direnmeyelim, zaten ultrason görüntüsüne aşinayız dedik, bir oğlumuz olacağını daha öğrendik.
İlk iki hamileliğimde duygu durum değişikliği falan hiç yaşamadım...
Ama bu 3 numarada artık ağlamaktan için çıktı desem yalan değil.
Sürpriz gebelik olması biraz şaşkınlık yaratmıştır. E hamilesin duygusalsın diyenler oluyordu.
Ama ben kızım olacağını öğrendiğim andan itibaren, ilk hamileliğimden beri kızım olmasını istememe rağmen endişeliyim...
Ve tabiki her şeye ağlıyorum :)
10 küsür yıldır eşimle sevgililik+evlilik birlikteyiz, beni 2-3 kere ağlarken gördüğü için o da şaşkın...
Neyse sonunda işin içinden çıkamayacağıma karar verip bir psikoloğa gittim.
Ne diyeceğimi bilmiyorum, nereden başlayacağımı da. Hatta konuşmakta istemiyorum.
Seans boyu kadının her sorusuna ağladım :)
En azından konuşabildiğim son seansta söylediği bir şey kafama takıldı.
Annem gibi kız annesi olmaktan korkuyorum sanırım.
Bir De kızlar için anneleri çok kıymetli olur ya, kendimi daha sorumlu hissediyorum.
Kız için annesi rol modeldir ya, aklım çıkıyor...
İki oğlumda özellikle büyük olan babalarına daha düşkünler... bir de erkek çocuklarındaki o babaya benzeme, baba gibi olma arzusu benim yükümü hafifletiyormuş meğer.
Çok karışık yazdım farkındayım,
Sormak istediğim, gerçekten kız annesi olmak başka mı?
Daha mı özen istiyor? Daha mı mükemmel annelik gerekiyor?
3. De kız annesi olan ben kızımla bazı şeylerin daha bı farkına varıyorsun ekstra koruma güdüsü gelişiyor günümüz şartlarındaİki oğlum var.
3.5 ve 1 yaşı biraz geçkin.
İlkinde cinsiyet öğrenmemeye karar vermiştik.
Sonra 7. Ayda yanlışlıkla doktorun ultrasonda bakarken böbrekleri ile ilgili kontrol edilmesi gereken bir şeyi anlatırken boş bulunup testisleri ile ilgili yorum yapmasıyla oğlumuz olacağını öğrendik.
İkincisinde artık direnmeyelim, zaten ultrason görüntüsüne aşinayız dedik, bir oğlumuz olacağını daha öğrendik.
İlk iki hamileliğimde duygu durum değişikliği falan hiç yaşamadım...
Ama bu 3 numarada artık ağlamaktan için çıktı desem yalan değil.
Sürpriz gebelik olması biraz şaşkınlık yaratmıştır. E hamilesin duygusalsın diyenler oluyordu.
Ama ben kızım olacağını öğrendiğim andan itibaren, ilk hamileliğimden beri kızım olmasını istememe rağmen endişeliyim...
Ve tabiki her şeye ağlıyorum :)
10 küsür yıldır eşimle sevgililik+evlilik birlikteyiz, beni 2-3 kere ağlarken gördüğü için o da şaşkın...
Neyse sonunda işin içinden çıkamayacağıma karar verip bir psikoloğa gittim.
Ne diyeceğimi bilmiyorum, nereden başlayacağımı da. Hatta konuşmakta istemiyorum.
Seans boyu kadının her sorusuna ağladım :)
En azından konuşabildiğim son seansta söylediği bir şey kafama takıldı.
Annem gibi kız annesi olmaktan korkuyorum sanırım.
Bir De kızlar için anneleri çok kıymetli olur ya, kendimi daha sorumlu hissediyorum.
Kız için annesi rol modeldir ya, aklım çıkıyor...
İki oğlumda özellikle büyük olan babalarına daha düşkünler... bir de erkek çocuklarındaki o babaya benzeme, baba gibi olma arzusu benim yükümü hafifletiyormuş meğer.
Çok karışık yazdım farkındayım,
Sormak istediğim, gerçekten kız annesi olmak başka mı?
Daha mı özen istiyor? Daha mı mükemmel annelik gerekiyor?
Harika bir anne olacağına eminim ben , tadını çıkarİki oğlum var.
3.5 ve 1 yaşı biraz geçkin.
İlkinde cinsiyet öğrenmemeye karar vermiştik.
Sonra 7. Ayda yanlışlıkla doktorun ultrasonda bakarken böbrekleri ile ilgili kontrol edilmesi gereken bir şeyi anlatırken boş bulunup testisleri ile ilgili yorum yapmasıyla oğlumuz olacağını öğrendik.
İkincisinde artık direnmeyelim, zaten ultrason görüntüsüne aşinayız dedik, bir oğlumuz olacağını daha öğrendik.
İlk iki hamileliğimde duygu durum değişikliği falan hiç yaşamadım...
Ama bu 3 numarada artık ağlamaktan için çıktı desem yalan değil.
Sürpriz gebelik olması biraz şaşkınlık yaratmıştır. E hamilesin duygusalsın diyenler oluyordu.
Ama ben kızım olacağını öğrendiğim andan itibaren, ilk hamileliğimden beri kızım olmasını istememe rağmen endişeliyim...
Ve tabiki her şeye ağlıyorum :)
10 küsür yıldır eşimle sevgililik+evlilik birlikteyiz, beni 2-3 kere ağlarken gördüğü için o da şaşkın...
Neyse sonunda işin içinden çıkamayacağıma karar verip bir psikoloğa gittim.
Ne diyeceğimi bilmiyorum, nereden başlayacağımı da. Hatta konuşmakta istemiyorum.
Seans boyu kadının her sorusuna ağladım :)
En azından konuşabildiğim son seansta söylediği bir şey kafama takıldı.
Annem gibi kız annesi olmaktan korkuyorum sanırım.
Bir De kızlar için anneleri çok kıymetli olur ya, kendimi daha sorumlu hissediyorum.
Kız için annesi rol modeldir ya, aklım çıkıyor...
İki oğlumda özellikle büyük olan babalarına daha düşkünler... bir de erkek çocuklarındaki o babaya benzeme, baba gibi olma arzusu benim yükümü hafifletiyormuş meğer.
Çok karışık yazdım farkındayım,
Sormak istediğim, gerçekten kız annesi olmak başka mı?
Daha mı özen istiyor? Daha mı mükemmel annelik gerekiyor?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?