Benim koskoca 33 yıllık hayatımda tek bir pişmanlığım var. Aklıma geldikçe nefesim daralıyor kendime nasıl reva gördüm anlayamıyorum!
20 yaşındayken, eşimden önceki ilişkimde, adam resmen psikopatmış, kelimenin tam anlamıyla narsist. Eşimle birlikte olmaya başladığımda normal bir insanın nasıl olması gerektiğini anladım.
Makyaj yapma, kuzenlerinle çıkma, okula devam edersen farklı ortamlara girersin, telefonu açmadıysan bir şey karıştırıyorsundur, eski tüm facebook gönderilerime bakıp bir sürü kavga çıkarma gibi gibi birçok şey. Ben bunlara nasıl izin verdim nasıll. Şu an bana biri böyle davransa onu yerin dibine sokar bir daha asla bana ulaşamamasını sağlardım. Ama o yaşlarda yapamadım bunu.
12 senedir düşünüyorum bunu ve kendimi tokatlayasım geliyor şu an bile.
Ben de eşimi bazen kıskanıyorum ama tamamen özgüven eksikliğinden kaynaklandığını düşünüyorum. Pekte belli etmiyorum zaten çünkü bu tamamen benim iç dünyamla alakalı.
Bununla birlikte şunu da söylemek istiyorum; çoğumuz karşı cinsle arkadaşlık yaparak büyümüyoruz bu ülkede. Ve bu yüzden ilerki yaşlarda sorun olabiliyor arkadaşlıklar. Siz ne kadar arkadaş dost görseniz de bu lanet olası kültür BAZI insanlara yapışıyor. Ben de eşimin bir kadın arkadaşı olmasını istemiyorum mesela. Çünkü ben buradaki insanların karşı cinsle arkadaş olabilecek kültüre sahip olduğunu düşünmüyorum (taşlamayın beni

)
Sizin abinizin sevgilisi sizi bile kıskanıyorsa çekeceğiniz var demektir. İlk başlarda bu sevgi gösterisi gibi gelebilir ama sonra çok sıkar. Böyle gitmez ilişki, gitmemeli.
Uzun oldu