Akşam ben film izlerken çaldı kapı, eşim gelmiş olabilir diye geçmedi değil aklımdan ama ailesini beklemiyordum. Açmadım çalar çalar gider dedim (bu arada size söylemedim galiba, kafasına göre girip çıkmasın diye evin kilidini değiştirmiştim.)
Baktım ısrarcı, çocuk uyanacak zilin sesine, zaten sinirim tepemde birde filmi izlemeye başlar başlamaz ilk sahnede ağlamaya başlamışım. Bir hışım açtım kapıyı tam ne var be diyecektim laf ağzımda kaldı. Hepsi kapıda.
İçeri davet ettim tabi normal olarak, oturdular ben mutfağa geçtim bişiler ikram etmek lazım sonuçta.
Ben hazırlık yaparken kayınpederim geldi yanıma, kızım bugün öyle çıktın gittin evden, çok üzüldüm şimdi iyimisin, niye ağladın sen bakalım dedi, bende dedim ya film izliyodum işte duygulandım falan dedim. Tamam dedi hadi gel uğraşma şimdi çayla, kahveyle boşver dedi ki o ara ben yapmıştım ben yapacaklarımı.
İçeri geçtik, böyle boş boş bi sessizlik olur ya işte öyle bakıyoruz birbirimize. Görümcem başladı ilk konuşmaya. Bak mavi_turna cım şimdi senin açından bakınca öyle haklısın ki insan kendini savunamıyor, ben kendi adıma yaptığım şeyin yanlış olduğunu biliyorum. Dünyada aklıma en son gelecek şeydi yani X (o eski kızın adı X olsun) bunca yıl herhangi bir yerden Y ye (Y eşim olsun) ulaşmamış, üstü bir şekilde kapanmış gitmiş bir mevzu, öyle ordan burdan ekleyeceğini düşünmedim ben. Bu arada eşim ile epey tartışmışlar anladığım kadarı ile baya tavırlıydılar birbirlerine.
Görümcem dedi ki işte hadi X hasta diyelim, ya buna (eşim) ne demeli dedi. Orda kayınvalidem girdi lafa yine.
Mavi_turna, kızım bak artık yeter bende senin annenim ama yanlış yapıyorsun bu işler böyle çözülmez, sinir harbi yaşıyoruz günlerdir, tansiyon falan bırakmadın. Kızmayım diyorum ama tutamıyorum kendimi.
Anne dedim evet bu işler böyle çözülmez beni yanlış anlamayın ama ben bunu Y ile bir çözüme ulaştırmak isterdim ama benim hiç istemdeğim bir şey oldu ve herkes konuya dahil oldu, maden ki oldunuz o zaman beni dinlemeniz lazım dedim.
Siz bundan 4 sene önce sırf o kız üzülüyor, kendini öldürmek istedi diye benimle aranızı bozup evlenmemize engel olmak isteniz ki bu duruma bende üzüldüm, bende insanım. Yetmedi o kız sanki sizin kızınızmış gibi hep iletişimde oldunuz, oğlunuz evlendi ama siz o kızdan ayrılamadınız, birde bunu hep benim gözüme sokarak yaptınız. Bana siz bugün ne dediniz, O kız orda perişan!!! Ben? Yani sizin asıl düşünmeniz gereken kişi, ben nasılım? Ben sizin bugün bana söylediğiniz herşeyi unuturum ama bu lafınız içimden çıkmaz.
Hayatınızı beni ve seçimlerimi eleştirmek üzere kurdunuz. Yani ben sizin oğlunuz yüzünden yıllarımı verdiğim işimden kovulduğumda bile ay bir işte tutunamadın dediniz bana ya.
Siz benim doğurduğum çocuğu bile ay oğlumun oğlu diye seviyorsunuz. Yani ben hastaneden çıkıp eve geldiğimde bebeğimin küvezde yatışında beni sorumlu tutmadınız mı?
Oğlunuz şirket kurmuş güya, işe güce uğramaz, dünya umurunda olmadan yaşardı. Madem işten kovuldum eşimin şirketinde çalışırım o zaman dedim, oraya geçtim. Bana resmen oğlumun şirketine çöreklendi muamelesi de yaptınız.
Mühendisliğime bile laf attınız, ya ……. … Mühendisi mi olurmuş, o nasıl mühendislik bölümü iç duymadım dediniz. Yok 40 kilo kadın mı olur? (ki 45 kiloydum evlendiğimde 40 değil) erkek çocuğu gibi, neden böyle giyiniyor ( ki ben gerçekten giyimime özen gösteririm ama 7/24 şık şıkıdım full makyaj da gezemem yani)
Peki bunların karşılığında benden ne gördünüz? Saygı, hürmet. Ya bana yaptıklarınızın binde birini yaşamayan insanlar eşinin ailesi ile görüşmüyor, torun yüzü göstermiyor sizde biliyorsunuz dedim.
Ya ben olmayan düğünümün davetiyelerini saklıyorum sizin yüzünüzden (burada isyannnnnn, artık ağlıyorum)