ilk baslarda daha da agirdi benim icin, bir anda sok oldum evlendikten sonra o yuzunu gordugum icin. Ve o gunleri hatirladikca resmen kalbim sizliyor, icim kararmisti nasi memnun edicegimi, neyi yanlis yaptigimi bilmiyodum. Hep diken ustundeydim, kizdirmayayim ,ustune gitmeyeyim diye. Kaybetme korkum da asiri fazlaydi cunku daha ilk aydan her kavgada bosanalim biz git sen diyodu. Ben de ciddiye aliyodum ama meger ciddi degilmis sadece tehditmis. Yada yazdiginiz gibi konusmuyodu benimle kusuyodu.
simdi ben alistim o da bosanma lafini etmiyo belkide biliyo o kadar bagimli olmadigimi. Ama asagilamalari hic degismedi o cirkin sozleri hala devam...
Dun icin biraz once detayli yazdim bana yaptigi konusmayi, stresten isten kaynakliymis, sorumluluklari cokmus bana ve ailesine yansitip incitebiliyomus ama bu buyuk bi sorun degil insanlarin ne sorunlari var biz oyle degiliz diyerek normallestirmeye calisti. Ama ben kabul etmedim buyuk bi sorun dedim.. terapi alicam belki ama terapist begenmemis iyi egitimli yokmus vs beklentisi hep cok yuksek.. yine almayacak bence laf olsun diye soyledi...