Aldatma şiddet yok hayır. Arkamı dönmek tabiki istemiyorum ama beni ilişkimizin önceki hali de düşündürüyor. Hep böyle gel gitliydi çünkü ve nasıl dayanacağım artık diyorum.Ayni durumda siz de olabilirdiniz hastalıkta saglikta denen durum tam olarak bu.Düzeldiğinde mutlu degilseniz tabii ki ayrilma hakkina sahipsiniz ama depresyondaki esinize arkanızı dönmemelisiniz aldatma siddet gibi bir sebep yoksa
Peko sadece depresyon mu problem yoksa baska psikolojik sorunlari da var mi bipolar gibi asil düşündüren o mu ?Aldatma şiddet yok hayır. Arkamı dönmek tabiki istemiyorum ama beni ilişkimizin önceki hali de düşündürüyor. Hep böyle gel gitliydi çünkü ve nasıl dayanacağım artık diyorum.
Yine burda depresyon ilaçlarının 2 ayda etki gösterdiğini yazmıştı bir hanım belki şuan eşinizin bünyesi ilaca alışma evresinde ve iyileşme etkisini daha sonra gösterecek olabilir.Herkese merhaba.
Önceki konularımı okuyanlar bilir. Eşim şuanda depresyonda. İlaç kullanıyor iki hafta oldu fakat henüz bir iyileşme yok. Hep yalnız kalmak istiyor, herkese her şeye karşı soğumuş durumda. Bana yaklaşmıyor ve soğuk. Ailesine karşı da öyle. Sinirli ve öfkeli halleri geçti ama bu sefer de modu hep çok düşük. Böyle kalırsam sana da faydam yok ayrılırız o zaman diyor.
Asıl mesele ise onun böyle olması değil. Ben kendi içimde evlendiğinizden beri evliliğimizi sorguluyordum zaten. Zaman zaman olan ilgisiz tavırları, dönem dönem içine kapanmaları, fazla uyuması, ortak bir şey yapamıyor oluşumuz.. ( birlikte yemek yapmak, temizlik yapmak vs gibi.) aslında evlilikten beklentim bu değilmiş diye düşünüyordum. Şimdi kendisi de böyle olunca acaba gerçekten ayrılmalı mıyız artık diye düşünüyorum. İyileşirse de ya yine böyle olursa ? Ben anne olmak istiyorum ama nasıl güveneceğim tekrar böyle olmayacağına ? Yaşım 30 oldu. Böyle bırakmak da vicdanıma tabi ki sığmıyor. Ne yapacağım nasıl çıkacağım bu işin içinden bir aydır bu durumdayım ve hergün ağlıyorum resmen. Bana yardım edecek biriler var mı?
Depresyon denen şey maalesef "ilaçlarını al hadi 3 ayda tamamsın" gibi bir şey değil. Keşke olsa...Herkese merhaba.
Önceki konularımı okuyanlar bilir. Eşim şuanda depresyonda. İlaç kullanıyor iki hafta oldu fakat henüz bir iyileşme yok. Hep yalnız kalmak istiyor, herkese her şeye karşı soğumuş durumda. Bana yaklaşmıyor ve soğuk. Ailesine karşı da öyle. Sinirli ve öfkeli halleri geçti ama bu sefer de modu hep çok düşük. Böyle kalırsam sana da faydam yok ayrılırız o zaman diyor.
Asıl mesele ise onun böyle olması değil. Ben kendi içimde evlendiğinizden beri evliliğimizi sorguluyordum zaten. Zaman zaman olan ilgisiz tavırları, dönem dönem içine kapanmaları, fazla uyuması, ortak bir şey yapamıyor oluşumuz.. ( birlikte yemek yapmak, temizlik yapmak vs gibi.) aslında evlilikten beklentim bu değilmiş diye düşünüyordum. Şimdi kendisi de böyle olunca acaba gerçekten ayrılmalı mıyız artık diye düşünüyorum. İyileşirse de ya yine böyle olursa ? Ben anne olmak istiyorum ama nasıl güveneceğim tekrar böyle olmayacağına ? Yaşım 30 oldu. Böyle bırakmak da vicdanıma tabi ki sığmıyor. Ne yapacağım nasıl çıkacağım bu işin içinden bir aydır bu durumdayım ve hergün ağlıyorum resmen. Bana yardım edecek biriler var mı?
Bu yazdıklariniz az şeyler gibi görünüyor ama içten içe insanı bitiren şeyler. Sizin de hayat enerjiniz , neşeniz kalmaz. Mesela bir haftasonu bir yere kaçmak sizi heyecanlandiran birseyken, karşıdakinin aynı heyecanı paylaşmayi bırak bir de sürekli evde yatmak istemesi, ruhsuzlugu, yavaş yavaş sizi de mutsuz, mızmız birine dönüştürürHerkese merhaba.
Önceki konularımı okuyanlar bilir. Eşim şuanda depresyonda. İlaç kullanıyor iki hafta oldu fakat henüz bir iyileşme yok. Hep yalnız kalmak istiyor, herkese her şeye karşı soğumuş durumda. Bana yaklaşmıyor ve soğuk. Ailesine karşı da öyle. Sinirli ve öfkeli halleri geçti ama bu sefer de modu hep çok düşük. Böyle kalırsam sana da faydam yok ayrılırız o zaman diyor.
Asıl mesele ise onun böyle olması değil. Ben kendi içimde evlendiğinizden beri evliliğimizi sorguluyordum zaten. Zaman zaman olan ilgisiz tavırları, dönem dönem içine kapanmaları, fazla uyuması, ortak bir şey yapamıyor oluşumuz.. ( birlikte yemek yapmak, temizlik yapmak vs gibi.) aslında evlilikten beklentim bu değilmiş diye düşünüyordum. Şimdi kendisi de böyle olunca acaba gerçekten ayrılmalı mıyız artık diye düşünüyorum. İyileşirse de ya yine böyle olursa ? Ben anne olmak istiyorum ama nasıl güveneceğim tekrar böyle olmayacağına ? Yaşım 30 oldu. Böyle bırakmak da vicdanıma tabi ki sığmıyor. Ne yapacağım nasıl çıkacağım bu işin içinden bir aydır bu durumdayım ve hergün ağlıyorum resmen. Bana yardım edecek biriler var mı?
Bu ara bende bunu düşünüyorum acaba hep depresyondaydı da biz mi farketmedik ya da dengesiz durumları vardı acaba bipolar mı diyeEşiniz hep depresyonda mı.? Yani önceden de varmaydı depresyon halleri. Hep varsa yada sık bir şekilde ara ara depresyona giriyorsa acaba başka psikolojik rahatsızlığı olabilir mi.?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?