Ben 6 aylık evliyim ama eşimle evliliğim öncesinde 10 senelik beraberliğimiz var. Küçük yaşta tanıştık o yaşın vermiş oldugu cesaretle yıllar geçiverdi. Maddi yönden eşimin ailesinin durumu yok. Babası emekli çalışmıyor evde. Anneside ev hanımı zaten. Neticede evlendik benim ailem kız tarafına düşen eşya çeyiz vs. aldılar herşeyimi. Ben çıktıgım dönemde ailem bu ilişkiye hep karşı çıktı maddi sebeplerden dolayı yapamazsın edemezsin gibi sürekli söylediler bana ama seviyordumda onu kaç seneyi nasıl söküp atabilirdim bütün hayallerimi onunla kurmuştum ben. Hep iyi olur inşallah diyerek yoluma devam ettim ailemi bir şekilde ikna ederim onlarında rızasını alırım diyordum. Ailemde bendeki kararlıgı gördükleri için razı oldular. Kabul etmek zorunda kaldılar istemeselerde. Aslında eşim çalışıyor iyi biryerdede çalışıyor çok şükür geliride türkiye şartlarında bi çok kişiye göre iyi. Ama evimiz yok ve evlenmeden önce kredi çektik eşyaları alabilmek ve düğünü yapabilmek için, herşey borçla yapıldı. Şimdi bi yandan ev kirası bir yandan her ay o kredinin borcu ve evin geçimi derken para kıtı kıtına gidiyor oda ben çalıştıgım için. Sorunum şu ben çalışamıyorum çalışma hayatında bi türlü mutlu olamıyorum. Mutsuzluk içinde işe gidiyorum sabahları ayaklarımı sürüye sürüye derler ya aynen o vaziyetteyim. Bu benim elimde değil çalışma hayatına hiç yatkın değilim. Bi kaç senedirde çalışıyorum ve artık kaldıramıyorum ben evimde olayım istiyorum. Ailemde bu durumumu gördüklerinde sen kendin istedin bu hayatı çalışmak zorunda oldugunu bilerek gittin ne bekliyordunki diyorlar çok üzülüyorum bu duruma ve öyle çaresizimki
Neden böyle olduk arkadaşlar neden eskiden herşey daha farklıymış neden şimdi iki kişide çalışmak zorunda oldu eşimizin aldıgı para neden yetmiyor ben isyan ediyorum bu duruma
Benim bi bayan olarak neden evimde oturabilme özgürlüğüm yok. Sabah sabah ayazda yollara düşüyorum ben ve benim gibi bi çok bayan. Çalışma hayatından nefret ediyorum Allahım eşlerimize evi geçindirecek gücü kuvveti versin bizlere gerek kalmasın. Sağlıgım bozuldu benim yıprandım çalışmakdan usandım artık. 30 uma geldim nerdeyse ama bi çocugum olsun bile diyemiyorum neden hayatımız çalışmakdan ibaret olmuş neden
(((( Ben bi yuvam olsun istedim evimle ilgileneyim istedim bir müddet çalışırım diye düşünüyodum ama yapamıyorum olmuyor gitmiyor eşime söylüyorum çıkarsan napıcaz borç var diyor bi taraftn çaresiz durumdayım biraz daha kendimi sıkarsam hasta olucam iyice ne yapayım ben arkadaşlar ne olur fikir verin bana
((((