Kızlar daha oncekı konumda erkek arkadasımın annesinin hasta oldugunu ve iki haftadır aramızın kötü oldugunu yazmıstım. Annesı hastaneye yatırılmadan önceki gece bulusmustuk ve cok iyiydi sarıldı öptü vs iste seni cok özlüyorum falan demisti (o gece sadece 15 dk konuşabilmek icin 35 km uzaktan yanıma gelmisti). Buluştuktan sonra o gece ben ona destek olmak icin morali duzelsin diye msj atmıştım cevap vermemişti, ben de cok üzülmüştüm onun üzerine konu acmıştım hatta. O hafta konuşmadık pek, sonra ben onu aramıştım (tavsiyeleriniz sayesinde) ve annesinin kalbinin durduğunu yogun bakıma alındığını söylemişti ama telefonda sıcak konuşmuştu benimle. Ben de hastaneye çiçek göndermistim, sonrasında yine konustuk birkac gun, aramız iyiydi.
Ancak anlamadığım bir soğukluk olustu ve ben gercekten cok üzülüyorum bu duruma, neden bılmıyorum hep annesinin Hastalığına verdim, isleri de cok yogun bu aralar üstüne gitmedim, konuşmadık. Daha onceden de aramızın kötü soğuk olduğu zamanlar oldu ama mutlaka bir sey yapardı, çaba gösterdiğini fark ederdım. Dün erkek bir arkadasıma anlattım "annesi hasta bosver konuşmayın o zaman, bir süre yalnız kalmak istiyor demek ki. Benim de babam kalp krizi geçirdiği zaman sevgilimin teselli mesajları, cabaları benim acımı azaltmıyordu, destegini hissediyordum ama kimseyi istemedim o süreçte" dedi.
Son konuştuğumuzun üstünden bes gun gecti, bugun mesaj attım "annen nasıl oldu, sen nasılsın, merak ettim insallah daha iyidir" diye, girdi, yaklaşık yarım saat online kaldı ama okumadı, dedim girip okumadığına gore onemli bir sey vardır herhalde. Sonra instagrama bakıyordum bir baktım on dk önce birilerine like atmış yorum yazmıs. Yani instagrama girip like atacak kadar vakti var ama benim mesajımı okumuyor bile.
Neyse, ikı uç saat sonra cevap verdi (cok soğuk bir sekilde) annesini yogun bakımdan çıkarmışlar bugun odaya almışlar. Ben mesajı gördum ama whatsappe girmedim bir sey yazmadım da hala. Hic içimden gelmiyor. Sevindim annesi icin gercekten, zaten sırf annesını merak ettıgım ıcın yazmıstım. Onunla konuşasım da yok mesaj atasım da yok. Cevap bıle vermek ıstemıyorum. O kadar soğudum ki bu sacma sapan dengesiz davranışları yüzünden. Cok canım sıkıldı. Bir sene doldu iliskimizde, yası 33- ben de 22. Bazen canı istemiyor konuşmuyor, bazen öyle bir davranıyor ki sanki özel bir gün, inanılmaz iyi. Ben o kendıne gelene kadar konuşmayı düşünmüyorum, zaten bir problem olduğu son üc haftadır belli, kendisi kafasını topladığı zaman gelır konuşur. Annesı hasta diye üstüne gitmedim asla, onu zor gunünde de bırakıp gıtmıyorum cunku zaten o benı hayatının ıcınde görmüyor kı, varlığım yokluğum bir. Beni kendi yokluğuna o alıştırdı. Madem beni fazlalık olarak görüyor ben de hayatından çıkarım. Tamam canı sıkkındır, kimseyi istemez etrafında yalnız kalmak ister; ama bu kadar da ben yokmuşum gibi davranmaz öyle degil mi? Davranmamalı bence.
Kızlar o kadar üzülüyorum ki icim acıyor, evde de ailem anlıyor moralimin bozuk oldugunu, benim kalp kapakçıklarımda problem var ve ilaç kullanıyorum, stres cok etkiliyor ve zaman zaman bayılıyorum. Daha dün ailemle yurtdışında yüksek lisans isini konustuk babam da bayılmalarım düzelmeden beni yalnız basıma bir yere gondermeyecegını ifade etti, cok uzuldum, ben iyiyim diye cok direttim ve bugun bunun üstüne yine bayıldım. Cok üzülüyorum, annem beni neselendirmek icin cok uğraşıyor ancak annemi uzunce de icim parçalanıyor.
Onun aklı bende degil ama benim aklım hep onda. Instamessagedan bakıyorum konumuna, işyeri-hastane-ev den baska yere gitmiyor da. Dırdır yapıp kafasını sısırmek, bunaltmak istemiyorum. Ben o kafasını toplayana kadar beklerim. Bir iki güne daha iyi olurum; ama ne bileyim kafamda kuruyorum hep acaba yanlıs bir sey mi yaptım, beni yanlıs mı anladı, ne oldu da uzaklaştı diye. Kızlar kusura bakmayın cok uzun oldu ama artık caba göstermediğini görmek, benı sevmedıgını hıssetmek kalbimi cok kırıyor. Kendimi cok kötü hissediyorum. Sureklı kontrol etmemek ıcın de telefondan instagramı falan sildim. Baktıkca sinirim bozuluyor