Merhaba,bir kaç yıl ileriden bildiriyorum :)Malesef dediğin çok doğru bir noktada beceremiyor
Benim korktuğum birbirlerine duvar örmeleri. Babasından uzaklaşsın istemiyorum
Kızım su an 12 yasında,sizin çocuğunuzun yaslarındayken benzer kaygılar yasıyordum,eşim için eşiniz için kurdugunuza çok benzer cümleler kuruyordum,bu kaygılar ile alakalı pedagog desteği de aldım.Sonra bir gün danıstıgım bir hoca dedi ki 'Sakin ol' ,eşin çocuğunun biricik babası,çocuk baba figürü olarak doğduğundan beri zaten hep aynı adamı görüyor,dolayısıyla senin annelik hassasiyetiyle yaptıgın yönlendirmelerin aslında babası olmadıgının da farkında.Babası kızını elbette ki çok seviyor ama onun sevgiyi gösteriş şekli farklı,senin ki farklı,eşinin çocuğunla arana girmeye çalıştıgını seni öyle sevme böyle sev diye yönlendirdiğini hayal et,ne hissederdin dedi.
Bu konuşma beni çok frenledi.Bazen dayanamayıp müdahale ederek,bazen 10 dan geriye sayarak öyle böyle bugüne geldik.
Sonuç çocuk büyüdükçe eşim ona nasıl davranması gerektiğini ,kızımda babasından bir şeyler talep etmeyi ve taleplerinin yerine nasıl getirileceğini öğrendi
.Son durum da çok iyi arkadas oldular birlikte tatile gidiyorlar,haftada bir gün beni atlatıp yemek yiyorlar,dedikodumu yaptıklarından eminim.Bu hikayede yanan ben oldum anlayacagınız.
Zaten cocuk kreşe gidiyormuş.
Eşim de tam tersi çılgınlar gibi oyun oynar kızımla. Ben beceremiyorum onun gibi. İnsan oyun konusunda bile öğrenilmişlik sahibi olabiliyor yani. Belki küçükken oynadığı oyunlara yakın bir şeyler olsa, eşiniz de eğlenebilir. Mesela yanlışlıkla bir mutfak seti aldık küçükken hayalimdi, onunla oturup iki saat oynuyoruz kızımla beraber 
