Öncelikle herkese iyi bayramlar.
Kızlar o kadar kötü bi haldeyim ki çok savunmasız hissediyorum.
Sabaha kadar uyumadan kavga ettik eşimle.
eşimin 40 yaşında bir kuzeni var ve birlikte yaşadığı anneannesini kaybedince bunu atlatması onun için zor bi süreç oldu. en son cenaze olaylarında çocuk gibi ağladığını görünce kuzenine karşı bi şefkat ve üzüntü duydum. adam bekar zaten yapayalnız kaldım diye ağlıyordu çok da temiz bir insan benim gördüğüm kadarıyla. dün bayram ziyaretinde bu kuzenide gördük ben biraz yakın davrandım, sohbet ettim ve herkesin içinde gayet medeni sarıldık normal bi şekilde. nasıl olduysa misafirlikte tanımadığım uzaktan bi akraba bizi yakıştırdı (kadın zaten yaşlı birisi, o da beni tanımadı. Evli olduğumu bilip böyle bi yakıştırma yapsaydı tepkim farklı olurdu tabi ki) kuzen 40 yaşında ama 30 falan gösteriyor benim annem 45 yaşında zaten olacak şey değil.. kuzen de güldü Akından önce bulsaydım ben alırdım dedi ona da kızıyorum ama beni kardeşi gibi gördüğüne eminim. çok aptal bi ortamdı. şuan duyunca ne saçma diyoruz ama bilirsiniz nezaketen böyle şeyler söylenir işte yani rahatsız edecek bişey yoktu ama bu olay yüzünden sabaha kadar kavga ettik. bi hışımla çıktık ordan arabada yer yer küfürler etti bana olmasa da ağzına geleni saydı ben şoktayım hala. evleneli 4 ay oldu bu ilk kavgamız ama beni çok korkuttu. delisin sen midesizsin bunları nasıl aklına getirebilirsin hasta falan diye bağırdım üstüme yürüdü kolyemi kopardı. güya kuzenine de diyecek lafları varmıs rezil edecek bizi.
sanki ömür boyu evden çıkmamış, hastalıklı bi ortamda büyümüş gibi düşünceler.
ben ağladım yattım sabaha kadar başımda bağırdı çağırdı ve odadan çıkmama izin vermedi aynı yatakta yattık ama uyumadık. işkence gibiyi. başım zonkluyo bu olayı nasıl unutacağımı bilemiyorum. hasta bi insanla evliyim resmen. zaten beyaz tenliyim boynum çizildi çok tuhaf duruyor. Allahım sabır ver. annem şu hallerimi görse kahrolurdu. uzattığım için kusura bakmayın ama hiç iyi değilim. akıl verin bana.
Kızlar o kadar kötü bi haldeyim ki çok savunmasız hissediyorum.
Sabaha kadar uyumadan kavga ettik eşimle.
eşimin 40 yaşında bir kuzeni var ve birlikte yaşadığı anneannesini kaybedince bunu atlatması onun için zor bi süreç oldu. en son cenaze olaylarında çocuk gibi ağladığını görünce kuzenine karşı bi şefkat ve üzüntü duydum. adam bekar zaten yapayalnız kaldım diye ağlıyordu çok da temiz bir insan benim gördüğüm kadarıyla. dün bayram ziyaretinde bu kuzenide gördük ben biraz yakın davrandım, sohbet ettim ve herkesin içinde gayet medeni sarıldık normal bi şekilde. nasıl olduysa misafirlikte tanımadığım uzaktan bi akraba bizi yakıştırdı (kadın zaten yaşlı birisi, o da beni tanımadı. Evli olduğumu bilip böyle bi yakıştırma yapsaydı tepkim farklı olurdu tabi ki) kuzen 40 yaşında ama 30 falan gösteriyor benim annem 45 yaşında zaten olacak şey değil.. kuzen de güldü Akından önce bulsaydım ben alırdım dedi ona da kızıyorum ama beni kardeşi gibi gördüğüne eminim. çok aptal bi ortamdı. şuan duyunca ne saçma diyoruz ama bilirsiniz nezaketen böyle şeyler söylenir işte yani rahatsız edecek bişey yoktu ama bu olay yüzünden sabaha kadar kavga ettik. bi hışımla çıktık ordan arabada yer yer küfürler etti bana olmasa da ağzına geleni saydı ben şoktayım hala. evleneli 4 ay oldu bu ilk kavgamız ama beni çok korkuttu. delisin sen midesizsin bunları nasıl aklına getirebilirsin hasta falan diye bağırdım üstüme yürüdü kolyemi kopardı. güya kuzenine de diyecek lafları varmıs rezil edecek bizi.
sanki ömür boyu evden çıkmamış, hastalıklı bi ortamda büyümüş gibi düşünceler.
ben ağladım yattım sabaha kadar başımda bağırdı çağırdı ve odadan çıkmama izin vermedi aynı yatakta yattık ama uyumadık. işkence gibiyi. başım zonkluyo bu olayı nasıl unutacağımı bilemiyorum. hasta bi insanla evliyim resmen. zaten beyaz tenliyim boynum çizildi çok tuhaf duruyor. Allahım sabır ver. annem şu hallerimi görse kahrolurdu. uzattığım için kusura bakmayın ama hiç iyi değilim. akıl verin bana.
Son düzenleme:
