- 1 Haziran 2019
- 2.148
- 7.468
- 73
- 33
Sanırım buraya actigim benim için en önemli konu ;
Maalesef daha ben 40 günlükken filan annem ise başlamak zorunda kalmis , her şeyin burada başladığını düşünüyorum . Sonraki yıllarda duygusal olarak hayatımda yoktu hic . 4 yaşındayken bile onunla vakit geçirmek istemediğimi anlatır . Üniversiteye kadar annemle de babamla da hic düzgün bir ilişkim olmadı . Çok küçük yaşlarda akran zorbalığına uğradım, hep yalnız kaldım . Sevgi konusunda hep yetersiz geldiler . Bilemiyorum ben mi çok şey bekledim yoksa onların sevgi verme kapasitesi mi azdı .
Bu sevgi açlığı ile hala baş edemiyorum . Önce yıllarca depresyon yasadim birlikte yeme bozukluğu, hep korkunç ilişkiler .
Şimdi neyseki hepsi düzeldi gibi . Ama bu sevgi açlığı geçmiyor. Sürekli bununla ilgili ataklar yasıyorum. Birini seviyorum sanıyorum (erkek ) sonra çok bağlanıyorum, çabalıyorum (prensiplerimi asla asmadan) ama olmuyor ve donup bakınca aslında onu sevmediğimi sadece hayatımda biri olmasını çok isteidigimi fark ediyorum. Böyle böyle ilişkilerimi mahvediyorum , insanların dengesini bozuyorum . Çünkü birden bir şey hissediyorum açıkça söylüyorum, etkileniyorlar, heyecanlanıyorlar, hayatımda olmak istiyorlar o an; sonrası gelmiyor tabi ; çünkü yok aslında iki taraftada yok . Ama o zamana kadar insanlar yapmayacakları şeyler yapıyorlar, suçlu hissediyorlar .
Ya da birini cidden sevince de çok ciddi sinir atakları geçiriyorum acayip derece güvensizlik içinde hissediyorum. Eskiden bana şefkat göstermiyorlar ondan derdim ama son yılda fark ettim ki alakası bile yok. Sorun tamamen bende.
Bunun dışında her zorlandigimda bunu yaşıyorum içime bir acı çöküyor .
Isım var hobilerim var , yalnız yaşadığım çok sevdiğim bir evim var , sağlığım var . Ama bu sorunu nasıl çözebilirim bilmiyorum . Hayatımı çok ciddi ölçüde etkiliyor .
Annemle şuan aramız stabil . Anne duygusalligindan ziyade Hayatımdaki biri gibi onu kabul edince ona dair acılarım geçmişti. Eskiden sürekli ağlardım neden böyle duygusal bir ilişkimiz yok diye . Hiç olmadı çünkü . Tek bir an bile annem var gibi hissedemedim . Çok farkliyiz fikirsel olarak , asla ortaklıkta buluşamayacak kadar .
Bu konuyu nasıl donusturebilirim ? Okuduğunuz için teşekkür ederim .
Maalesef daha ben 40 günlükken filan annem ise başlamak zorunda kalmis , her şeyin burada başladığını düşünüyorum . Sonraki yıllarda duygusal olarak hayatımda yoktu hic . 4 yaşındayken bile onunla vakit geçirmek istemediğimi anlatır . Üniversiteye kadar annemle de babamla da hic düzgün bir ilişkim olmadı . Çok küçük yaşlarda akran zorbalığına uğradım, hep yalnız kaldım . Sevgi konusunda hep yetersiz geldiler . Bilemiyorum ben mi çok şey bekledim yoksa onların sevgi verme kapasitesi mi azdı .
Bu sevgi açlığı ile hala baş edemiyorum . Önce yıllarca depresyon yasadim birlikte yeme bozukluğu, hep korkunç ilişkiler .
Şimdi neyseki hepsi düzeldi gibi . Ama bu sevgi açlığı geçmiyor. Sürekli bununla ilgili ataklar yasıyorum. Birini seviyorum sanıyorum (erkek ) sonra çok bağlanıyorum, çabalıyorum (prensiplerimi asla asmadan) ama olmuyor ve donup bakınca aslında onu sevmediğimi sadece hayatımda biri olmasını çok isteidigimi fark ediyorum. Böyle böyle ilişkilerimi mahvediyorum , insanların dengesini bozuyorum . Çünkü birden bir şey hissediyorum açıkça söylüyorum, etkileniyorlar, heyecanlanıyorlar, hayatımda olmak istiyorlar o an; sonrası gelmiyor tabi ; çünkü yok aslında iki taraftada yok . Ama o zamana kadar insanlar yapmayacakları şeyler yapıyorlar, suçlu hissediyorlar .
Ya da birini cidden sevince de çok ciddi sinir atakları geçiriyorum acayip derece güvensizlik içinde hissediyorum. Eskiden bana şefkat göstermiyorlar ondan derdim ama son yılda fark ettim ki alakası bile yok. Sorun tamamen bende.
Bunun dışında her zorlandigimda bunu yaşıyorum içime bir acı çöküyor .
Isım var hobilerim var , yalnız yaşadığım çok sevdiğim bir evim var , sağlığım var . Ama bu sorunu nasıl çözebilirim bilmiyorum . Hayatımı çok ciddi ölçüde etkiliyor .
Annemle şuan aramız stabil . Anne duygusalligindan ziyade Hayatımdaki biri gibi onu kabul edince ona dair acılarım geçmişti. Eskiden sürekli ağlardım neden böyle duygusal bir ilişkimiz yok diye . Hiç olmadı çünkü . Tek bir an bile annem var gibi hissedemedim . Çok farkliyiz fikirsel olarak , asla ortaklıkta buluşamayacak kadar .
Bu konuyu nasıl donusturebilirim ? Okuduğunuz için teşekkür ederim .