- 1 Haziran 2019
- 2.148
- 7.468
- 73
- 33
Olur size sorarım bundan sonra kac kere düşüneceğimi .
Olur size sorarım bundan sonra kac kere düşüneceğimi .Çok şahit oldum o tarz yazılarınıza bu forumda. Hatta aklımda aşırı güçlü bir karakter canlanmıştı. Ama sanırım sizde gayet insani haller olduğunun farkındasınız paylaşılan tüm sorunların, buradaki yazınızdan sonra bunu anladım. Dilerim bundan sonra insanları kırarken iki kez düşünürsünüz.
Annem konusunda fikirlerimiz aynı .
Ama o erkek ve benim kadar rijit degil . Benim kadar umursamıyor onlarla ilişkisini, bu yüzden Sanırım etkisi benim kadar yıkıcı degil ve annem ona 1 yıla yakın baktı . Sonrasında da 6 yaşına kadar çok sevgi dolu bir akraba baktı .
Ben 2.5 yaşında kreşe başladım .
Bence yuzlesmelisin. En çok bu rahatlatir seni. Yani diğer konuda elbette fikirler farklı ama ben olsam her yolu denerdim sanırım.
Hayır benim bakicilarimi anlatırken söylemişti . O anlatmasa hic aklıma gelmezdi .bana sorunu yanlış yerde arıyorsun gibi geldi.
sen 40 günlükken işe başladığını sorup mu öğrendin?
benim annemde çalışıyordu kaç günlükken kaç aylıkken başladı bilmiyorum.
birde gündüz çalıştı peki akşam?
annenle ilişkin başka sebeplerden iyi olmayabilir. ama işe başlama süresine takılman manasız bence.
Hayır benim bakicilarimi anlatırken söylemişti . O anlatmasa hic aklıma gelmezdi .
Maalesef psikolojide güvenli bağlanmanın temeli ilk iki yıl anne ilişki ile kuruluyor . Bilimsel temelli dediklerim . Bende bu yüzden sorunu burada arıyorum, belki de siz haklisinizdir yanlış yerde ariyorumdur
Ilk aylar bebeğin güven temeli için çok fazlasıyla onemli .işte sen bilimsel temelli diye sarılmışsın ama çalışan bir dünya kadın var ilk iki yıldan önce çalışmaya geri dönüyor yarısı.
muhtemelen annen çalışmasaydı da annenle ilişkin bu düzeyde olacaktı. yani tamamen annenin yapısından kaynaklı çalışıp çalışmamasıyla değil bence.. hissettiğin açlık yine olacaktı.
Doğru insanı bulsak bile sevgili ya da eşin vereceği sevgi annenin vereceği koşulsuz sevgi gibi olamaz.
Ilk aylar bebeğin güven temeli için çok fazlasıyla onemli .
Ilk 6 ay annesi ile kalan çocukla kalmayan çocuğun güven temelinin aynı olacağını düşünmüyorum ben .
Farklı düşünüyoruz sadece.
Ilk aylar bebeğin güven temeli için çok fazlasıyla onemli .
Ilk 6 ay annesi ile kalan çocukla kalmayan çocuğun güven temelinin aynı olacağını düşünmüyorum ben .
Farklı düşünüyoruz sadece.
Bunu bende yaşadım. Arada nüksediyor. Bence bu durum anne karnında başlıyor. Anne ile iletişim çok önemli. İkinci kız çocuğu olduğum için babannem ve çevre annemin burnundan getirmiş. Annemde maalesef beni suçlamış. Yeni doğmuş bebeği. Halam anlatıyordu. Kırkım çıkmamış daha kimse dönüp yüzüme bakmamış. Kısaca istenmemişim. Hala bu durum beni etkiliyor. Hala insanlar tarafından istenmiyorum sanıyorum.. Çok sevildiğim yerden ve kişiden kaçıyorum. Ürküyorum. Güzel şeyler yaşadığımda layık görmeyip kendimi ezikliyorum. Çünkü çok eleştirildim. Millet keşke senin gibi kızım olsaydı derdi bizimkiler bend En memnun olmazdı. Yazacak çok şey varda şimdilik bu kadar.
Kendini aşmış zorlukların üstünden gelmiş kişilerle görüşerek ve öyle insanların hayatlarını okuyarak kendimi motive ediyorum.
Annemle aram nasıl? Fena değil. Hala babannemle yaşıyor. Hala onu memnun etmeye çalışıyor. Bende Onları pohpohlayarak idare etmeye çalışıyorum. Şuanda tek üzüldüğüm kişi kardeşim. Maalesef o arada eziliyor.
Kıyamam ya. Nasıl yaralar açıyor benliğimizde.
Beyniniz gercekleri kaldiramamis. Bu durum sizi depresyona sokmus. Annenizin dogum sirasinda vefat ettigini bu kisinin size baktigini bir an dusunun. O zaman bu kisiyle duygusal iliski citaniz daha dusuk olacaktir. Size bakip buyuttugu icin mutesekkir bile olacaksinizdir. Bir hayale tutunma degil bu. Beyninizi alismadigi bir dusunme sekline donusturme cabasi. O psikolojik rahatlama hissi size gercek anlamda toparlanma gucu verecektir. Belki klise olacak ama sahipsiz bir bebege (koruyucu anne olarak), yasliya,hayvana bakmak ilgilenmek icinizdeki sevgi acligina iyi gelecektir.Sanırım buraya actigim benim için en önemli konu ;
Maalesef daha ben 40 günlükken filan annem ise başlamak zorunda kalmis , her şeyin burada başladığını düşünüyorum . Sonraki yıllarda duygusal olarak hayatımda yoktu hic . 4 yaşındayken bile onunla vakit geçirmek istemediğimi anlatır . Üniversiteye kadar annemle de babamla da hic düzgün bir ilişkim olmadı . Çok küçük yaşlarda akran zorbalığına uğradım, hep yalnız kaldım . Sevgi konusunda hep yetersiz geldiler . Bilemiyorum ben mi çok şey bekledim yoksa onların sevgi verme kapasitesi mi azdı .
Bu sevgi açlığı ile hala baş edemiyorum . Önce yıllarca depresyon yasadim birlikte yeme bozukluğu, hep korkunç ilişkiler .
Şimdi neyseki hepsi düzeldi gibi . Ama bu sevgi açlığı geçmiyor. Sürekli bununla ilgili ataklar yasıyorum. Birini seviyorum sanıyorum (erkek ) sonra çok bağlanıyorum, çabalıyorum (prensiplerimi asla asmadan) ama olmuyor ve donup bakınca aslında onu sevmediğimi sadece hayatımda biri olmasını çok isteidigimi fark ediyorum. Böyle böyle ilişkilerimi mahvediyorum , insanların dengesini bozuyorum . Çünkü birden bir şey hissediyorum açıkça söylüyorum, etkileniyorlar, heyecanlanıyorlar, hayatımda olmak istiyorlar o an; sonrası gelmiyor tabi ; çünkü yok aslında iki taraftada yok . Ama o zamana kadar insanlar yapmayacakları şeyler yapıyorlar, suçlu hissediyorlar .
Ya da birini cidden sevince de çok ciddi sinir atakları geçiriyorum acayip derece güvensizlik içinde hissediyorum. Eskiden bana şefkat göstermiyorlar ondan derdim ama son yılda fark ettim ki alakası bile yok. Sorun tamamen bende.
Bunun dışında her zorlandigimda bunu yaşıyorum içime bir acı çöküyor .
Isım var hobilerim var , yalnız yaşadığım çok sevdiğim bir evim var , sağlığım var . Ama bu sorunu nasıl çözebilirim bilmiyorum . Hayatımı çok ciddi ölçüde etkiliyor .
Annemle şuan aramız stabil . Anne duygusalligindan ziyade Hayatımdaki biri gibi onu kabul edince ona dair acılarım geçmişti. Eskiden sürekli ağlardım neden böyle duygusal bir ilişkimiz yok diye . Hiç olmadı çünkü . Tek bir an bile annem var gibi hissedemedim . Çok farkliyiz fikirsel olarak , asla ortaklıkta buluşamayacak kadar .
Bu konuyu nasıl donusturebilirim ? Okuduğunuz için teşekkür ederim .
Anneme ofkem yok artık. Ama içimde büyük bir öfke ve güvensizlik hiss-i var . Özellikle ilişkilerimde ve zor zamanlarımda beni yakalayan ..Beyniniz gercekleri kaldiramamis. Bu durum sizi depresyona sokmus. Annenizin dogum sirasinda vefat ettigini bu kisinin size baktigini bir an dusunun. O zaman bu kisiyle duygusal iliski citaniz daha dusuk olacaktir. Size bakip buyuttugu icin mutesekkir bile olacaksinizdir. Bir hayale tutunma degil bu. Beyninizi alismadigi bir dusunme sekline donusturme cabasi. O psikolojik rahatlama hissi size gercek anlamda toparlanma gucu verecektir. Belki klise olacak ama sahipsiz bir bebege (koruyucu anne olarak), yasliya,hayvana bakmak ilgilenmek icinizdeki sevgi acligina iyi gelecektir.
Çok teşekkür ederim, hiç birini okumamıştım; okuyacagimSize şu kitapları tavsiye ederim.
Sorunun kökenini daha iyi anlamanıza yardımcı olabilir.
Sizi hiç tanımadığım ve en az üç seans dinlemediğim için açtığınız konu hakkında yorum yapmak istemedim.Çok teşekkür ederim, hiç birini okumamıştım; okuyacagim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?