- 5 Nisan 2013
- 2.923
- 2.819
- 373
- Konu Sahibi parfumkokusu
-
- #21
bebek 10 aylık olacak neredeyse. inşallah siz haklı çıkarsınız da düzelir.
bebek 10 aylık olacak neredeyse. inşallah siz haklı çıkarsınız da düzelir.Bebeğiniz kaç aylık? Oturduğu yerden size direktif veren çok bilmiş babalardan değil eşiniz.
Evet bağırmamalı ama oda yeni adapte olmaya çalışıyor bebekli hayata panik yaptığında kontrollü davranmayı beceremiyor şuan muhtemelen. Zamanla düzenlebilecek gibi, tabi siz yine uyarın, durumu normalleştirmeyin.
iyi dileklerin için teşekkür ederim inşallah tek korkum çocuklarımı benden alması... inşallah olmaz.inşallah alırsınız velayeti. ki çocuklarınız ufak bence delil bile gerekmeyebilir. anne de akli problemler olmadığı sürece küçük çocuklar hep anneye verilir. babaya da nafaka bağlanır. hakkınızda hayırlısı olsun
konusarak halledilebilcek birsey. ayni es bende de mevcuttu konustum ettim simdi normale dondu. oglum aylikken puseten dustu ustelik yerdeydi ve alti cok yumusakti korktu agladi diye esim kendini yirtip yikip vurdugunu gorunce el attim artikherkese merhaba, sorum aslında başlıkta okuduğunuz şey.
kısaca eşimle ilgili bazı sorunlarım var. bu sorunlar bebek doğduktan sonra ortaya çıkmaya başladı. öncesinde 2 yıllık evliydim ve tek bir kavgamız bile yoktu. ama bebekten sonra eşim çok değişti. bebeğine karşı düşkün ama aşıırııı derecede.. yani ona birşey olduğunda panikliyor ama öyle böyle bir panik değil. herşeyi yıkıp dökecek bir panik haline bürünüyor.
olay şu: dün akşam bebek aşı olduğu için ve uyku vakti geldiği için mızıldanmaya başladı. ben de odaya geldim önce emzirip sonra uyutuyorum. her zamanki rutin. ama o kadar ağlama krızıne girdi ki emeyim derken fazla süt yuttu ve tıkandı. öksürmeye başladı. bi yandan da ağlıyor yırtıyor kendini. eşim girdi odaya hızla. aldı bebeği. sırtına falan vurdu etti. bende dedim " noluyo çocuğa böyle".. aldı hemen odadan çıkardı koridora. bende sakinleştirip uyutucam zaten uyumak için de ağlıyor. " nereye götürüyorsun çocuğu, getirsene" dedim. bana bağırdı birden " kes sesini" diye.. neye uğradığımı şaşırdım. girdi odaya. " ne bağırıyorsun dedim, sen kes sesini". yüzünü bir görseniz böyle birini dövecek gibi bakıyor. normal değil tavrı..
gitti odadan çocuğu sakinleştirdim uyuttum. geldi yanıma.. ben bişi demedim. sen panikledin diye öyle dedim falan dedi. kaldı ki ben paniklemedim bile. ne var bunda çok büyütüyorsun dedi. ellerim titriyor şuan anlatırken bile. kimseye de anlatamıyorum. bu mevzulardan ailem bile az çok haberdar. onlarla diyalog iyice bozuldu. bu olayı da anlatmak istemedim artık. buraya anlatmak istedim. ne yapmalıyım? siz ne yapardınız, nasıl tepki verirdiniz?
not: arada bebek olmasa boşardım ama o bile kolay olmuyor şu anda. bu kadar panikleyen adam bebeği alıp kaçar mı diye bile düşünüyorum. çünkü onun bebekle bağı bence sağlıklı bir bağ değil.
not 2: bebek yapmadan önce kesinlikle böyle bir yüzü yoktu. hiçbir şey sezmedim. sezseydim zaten çocuk yapmazdım. şimdi büyüdükçe çocuğun psikolojisinden korkar oldum.
Erkeklerin genel sorunu galiba. Aynisi benimde basima geldi. Ilk cocugumda ben de ayni seyleri yasadum. Cocugun her öksürügünde hastanede solugu aldik. Velhasil kelam 2. Cocugum oldu zaten sürekli aglayan bir bebekti diye hic ilgilenmedi. 3. Cocugumda ise deyim yerindeyse bir yabanci gibi cocugun rutin kontrolleri ne zaman nasil oldu nasil gecti ne bilir ne de sorar. Demem o ki düzelir yani. Yok düzelecegine umudun yoksa bisey diyememherkese merhaba, sorum aslında başlıkta okuduğunuz şey.
kısaca eşimle ilgili bazı sorunlarım var. bu sorunlar bebek doğduktan sonra ortaya çıkmaya başladı. öncesinde 2 yıllık evliydim ve tek bir kavgamız bile yoktu. ama bebekten sonra eşim çok değişti. bebeğine karşı düşkün ama aşıırııı derecede.. yani ona birşey olduğunda panikliyor ama öyle böyle bir panik değil. herşeyi yıkıp dökecek bir panik haline bürünüyor.
olay şu: dün akşam bebek aşı olduğu için ve uyku vakti geldiği için mızıldanmaya başladı. ben de odaya geldim önce emzirip sonra uyutuyorum. her zamanki rutin. ama o kadar ağlama krızıne girdi ki emeyim derken fazla süt yuttu ve tıkandı. öksürmeye başladı. bi yandan da ağlıyor yırtıyor kendini. eşim girdi odaya hızla. aldı bebeği. sırtına falan vurdu etti. bende dedim " noluyo çocuğa böyle".. aldı hemen odadan çıkardı koridora. bende sakinleştirip uyutucam zaten uyumak için de ağlıyor. " nereye götürüyorsun çocuğu, getirsene" dedim. bana bağırdı birden " kes sesini" diye.. neye uğradığımı şaşırdım. girdi odaya. " ne bağırıyorsun dedim, sen kes sesini". yüzünü bir görseniz böyle birini dövecek gibi bakıyor. normal değil tavrı..
gitti odadan çocuğu sakinleştirdim uyuttum. geldi yanıma.. ben bişi demedim. sen panikledin diye öyle dedim falan dedi. kaldı ki ben paniklemedim bile. ne var bunda çok büyütüyorsun dedi. ellerim titriyor şuan anlatırken bile. kimseye de anlatamıyorum. bu mevzulardan ailem bile az çok haberdar. onlarla diyalog iyice bozuldu. bu olayı da anlatmak istemedim artık. buraya anlatmak istedim. ne yapmalıyım? siz ne yapardınız, nasıl tepki verirdiniz?
not: arada bebek olmasa boşardım ama o bile kolay olmuyor şu anda. bu kadar panikleyen adam bebeği alıp kaçar mı diye bile düşünüyorum. çünkü onun bebekle bağı bence sağlıklı bir bağ değil.
not 2: bebek yapmadan önce kesinlikle böyle bir yüzü yoktu. hiçbir şey sezmedim. sezseydim zaten çocuk yapmazdım. şimdi büyüdükçe çocuğun psikolojisinden korkar oldum.
Öfke kontrolü problemi var gibi. Tepkisi normal değil. Gereksiz çıkış yapmis. Bir psikoloğa gitmeyi teklif edin .herkese merhaba, sorum aslında başlıkta okuduğunuz şey.
kısaca eşimle ilgili bazı sorunlarım var. bu sorunlar bebek doğduktan sonra ortaya çıkmaya başladı. öncesinde 2 yıllık evliydim ve tek bir kavgamız bile yoktu. ama bebekten sonra eşim çok değişti. bebeğine karşı düşkün ama aşıırııı derecede.. yani ona birşey olduğunda panikliyor ama öyle böyle bir panik değil. herşeyi yıkıp dökecek bir panik haline bürünüyor.
olay şu: dün akşam bebek aşı olduğu için ve uyku vakti geldiği için mızıldanmaya başladı. ben de odaya geldim önce emzirip sonra uyutuyorum. her zamanki rutin. ama o kadar ağlama krızıne girdi ki emeyim derken fazla süt yuttu ve tıkandı. öksürmeye başladı. bi yandan da ağlıyor yırtıyor kendini. eşim girdi odaya hızla. aldı bebeği. sırtına falan vurdu etti. bende dedim " noluyo çocuğa böyle".. aldı hemen odadan çıkardı koridora. bende sakinleştirip uyutucam zaten uyumak için de ağlıyor. " nereye götürüyorsun çocuğu, getirsene" dedim. bana bağırdı birden " kes sesini" diye.. neye uğradığımı şaşırdım. girdi odaya. " ne bağırıyorsun dedim, sen kes sesini". yüzünü bir görseniz böyle birini dövecek gibi bakıyor. normal değil tavrı..
gitti odadan çocuğu sakinleştirdim uyuttum. geldi yanıma.. ben bişi demedim. sen panikledin diye öyle dedim falan dedi. kaldı ki ben paniklemedim bile. ne var bunda çok büyütüyorsun dedi. ellerim titriyor şuan anlatırken bile. kimseye de anlatamıyorum. bu mevzulardan ailem bile az çok haberdar. onlarla diyalog iyice bozuldu. bu olayı da anlatmak istemedim artık. buraya anlatmak istedim. ne yapmalıyım? siz ne yapardınız, nasıl tepki verirdiniz?
not: arada bebek olmasa boşardım ama o bile kolay olmuyor şu anda. bu kadar panikleyen adam bebeği alıp kaçar mı diye bile düşünüyorum. çünkü onun bebekle bağı bence sağlıklı bir bağ değil.
not 2: bebek yapmadan önce kesinlikle böyle bir yüzü yoktu. hiçbir şey sezmedim. sezseydim zaten çocuk yapmazdım. şimdi büyüdükçe çocuğun psikolojisinden korkar oldum.
psikoloğa gitti ama 1 seans. ilaç verdi öfke kontrol problemi diye. ilaçları 2 hafta kullandı bıraktı. ben kendimi iyi hissediyorum dedi. kontrol görüşmesine bile gitmedi. o ara boşanma konusu vardı psikoloğa bile ondan gitti. göstermelik. eşimi ben bile artık eski gözle göremiyorum yalan değil. farklı bi insan görüyorum. ister istemez soğudumÖfke kontrolü problemi var gibi. Tepkisi normal değil. Gereksiz çıkış yapmis. Bir psikoloğa gitmeyi teklif edin .
Peki tekrar gitmesi için ikna edemez misiniz ? Ya da baska birileri. Belki düzelir öyle . Denemedim demezsiniz.psikoloğa gitti ama 1 seans. ilaç verdi öfke kontrol problemi diye. ilaçları 2 hafta kullandı bıraktı. ben kendimi iyi hissediyorum dedi. kontrol görüşmesine bile gitmedi. o ara boşanma konusu vardı psikoloğa bile ondan gitti. göstermelik. eşimi ben bile artık eski gözle göremiyorum yalan değil. farklı bi insan görüyorum. ister istemez soğudum
söyledim. dünkü olaydan sonrada söyledim. birşey yok ki onda dedi. insan hiç sesini yükseltemez miymiş, ben abartıyormuşum. öyle söylüyor. iyi de kendisi paniklediğinde sinirine hakim olamadığını hakaret ettiğini filan göremiyor. zaten bence gerçekten farketse biz bu sorunları yaşamazdık. eşim psikoloğa gittiğinde kadın bize, eşimin dar çerçeveden bakan ve hep kendini haklı gören bir yapısı olduğunu söylemişti. kesinlikle haklıymışPeki tekrar gitmesi için ikna edemez misiniz ? Ya da baska birileri. Belki düzelir öyle . Denemedim demezsiniz.
Hakkinizda hayırlısı olsun inşallahsöyledim. dünkü olaydan sonrada söyledim. birşey yok ki onda dedi. insan hiç sesini yükseltemez miymiş, ben abartıyormuşum. öyle söylüyor. iyi de kendisi paniklediğinde sinirine hakim olamadığını hakaret ettiğini filan göremiyor. zaten bence gerçekten farketse biz bu sorunları yaşamazdık. eşim psikoloğa gittiğinde kadın bize, eşimin dar çerçeveden bakan ve hep kendini haklı gören bir yapısı olduğunu söylemişti. kesinlikle haklıymış
panik insanları anlayabilirim. ama panik anında öfkesine yenik düşen insanları anlayamıyorum. " kes sesini!" demek çok ağır bir tabir. hem bir kadınım hem anneyim hem de eşiyim. hiç hoş değil. yeri geliyor bebeğin boğazında bişi de kalıyor ek gıda gibi benim de başımdan aşağı kaynar su dökülüyor o anda ama bunu çocuğa bile yansıtmam ben. öyle yaparsam o nasıl özgüven kazanacak, yutmayı öğrenecek vs.. kaldı ki çevreye bağırmayı geçtim, hakaret kesinlikle etmem. bu ilk olan birşey olsa bi anlık sinir derim ama her kriz anımız çocuktan sonra böyle geçmeye başladı. kendi ailesi bile biliyor. benzer bir olay oldu yine hakaret etti. konu büyüdü. kvye söyledim bana hakaret etti diye. bana yanıtı "sen de kızdırma" oldu. insan kızmak istedikten sonra bahane çok. ayağı taşa takılır gelir sana çatar. ben onun ruh durumuna göre kendimi ayarlayamam ki insanım sonuçta bende.Genel olarak eşiniz nasıldır, bu önemli bence. Size karşı nasıl, bebeğinizle ilgili mi, sizin yükünüzü paylaşıyor mu?
Normalde iyiyse, sırf bu sebeple boşanmanın gerektiğini düşünmüyorum. Yapısı böyle olabilir, bir de ailesi, düşünce bile bağırıp çağıran panik bir aile olabilir.
zamanla üzerinde çalışabilirsiniz bu konunun, eğer eşiniz de normale dönünce kendindeki hatayı görebiliyorsa. Siz böyle durumlarda kendinizi kötü hissettiğinizi, size eksik hissettirdiğini, çocuğun annesi değil de ihmalkar bir bakıcı muamelesi yaptığını, paniklediğinde bunun acısını sizden çıkaramayacağını anlatırsınız. Eğer uzlaşmacı bir tavrı varsa, o da bir yöntem geliştirir. Paniklediğinde başka bir odaya gidip nefes alıp vermek, ya da kendini tutmak gibi.
şimdi benim eşim de böyle :) o sebeple yazdım. Normalde çok iyidir, ilgili bir babadır. O sebeple ayrılmayı da düşünmem, 2. Bir çocuk da düşünürüm. Ama biz evleneli 11 yıl olduğu için, bayağı oturttuk. Yine de huy çıkmıyor.
ailesi de aynı böyle bir aile. Oğlum 2,5 yaşındayken eşimle ikimiz de yanındayken, kolunu kırdı. Hastane yolunda bana bağırıp durdu, hastaneye geldiğimizde, doktor çocuğa bakmadan önce onu sakinleştirdi. Sonra çocuğa bakabildi. O zaman ben de çok incinmiştim. Sanki benim suçum gibi, panik yapıp her tarafı ayağa kaldırınca ilgili ebeveyn kendisi oluyormuş gibi davranıyordu.
birkaç yıl sonra, parkta düşüp yine kokunu kırdı. Bu sefer ben onu hiç aramadım. Hastaneye götürüp röntgen çektirdim, alçısını yaptırdım öyle haber verdim.
Artık o bilir ki, ben gayet ilgiliyim, kendisi de panik. Kalmadı artık o tarz hareketleri.
ama ailesi de aynı böyle. Çocuk apartman arasındayken ışık söner, annesi bağıra çağıra çocuğun yanına gider. Yani çocuk korkmasa, annesinin o davranışından korkup ağlıyor. Ya da çocukta bir sıkıntı olur, kırk tane tarama yaptırıp, internetten en kötü senaryoları düşünür.
Yetiştirilmesi böyle yani eşimin de. masum mu, hiç değil. Tek o varmış, ben annesi olarak önemsizim gibi davranırdı. Ama zamanla değişti dediğim gibi.
eşiniz de hatasını anlıyorsa, zamanla değişecektir diye düşünüyorum. Siz kızıp azarlayın, düzelene, kafası basana kadar :) ama canınızı çok sıkmayın, çünkü kimisinin yapısı böyle. Bizde değişti, eğer eşiniz de normalde mantıklı biriyse, yola gelecektir.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?