Çünkü çevremde de çalışmak istemeyen insanlar oldu, iyi bir evlilik yaptılar, çocuğuyla falan ilgileniyorlar.
Hem çalışmayıp hem ciddi ilişkisi olmayıp bütün gün evde oturması, akşama kadar yatması ve hayatını değiştirme yönünde çaba harcamamasına üzülüyorum.
Sadece ben üzülmüyorum, tüm akrabalar olarak üzülüyoruz.
Herhangi bir kuzen olarak değerlendirmiyoruz onu. Sanırım kafamızda "desteğe ihtiyacı olan kişi" olarak kodladık ve hep öyle davrandık. Davranışlarını idare ettik, oldukça bencil bir insandır mesela, son derece kaprisli ve kavgacı. Ama hep hoş tutmaya çalıştık.
Ama diğerleri "artık yetişkin, ne hali varsa görsün" durumunda, ben de gerçi yönlendirmeye çalışmıyorum artık. Sadece denk gelince kendi hayatı için çaba göstermemesine sinirleniyorum.
Elbette kardeşim değil, ama alelade bir kuzen gibi de değerlendiremem. Diğer kuzenlerimin de sorunları var, mesela biri boşandı ama ona kafa yormuyorum. Neden? Çünkü çevresinde bir sürü insan var. Bu kuzenim yalnız.