- 3 Temmuz 2010
- 11.071
- 11.547
- 498
- Konu Sahibi redvelvetcake
-
- #1
Bir aydır yurtdisindaydim tek basıma. Bugun eve dondüm, istanbula. Ailemle yasiyorum. Üniversite iki bitti, iki yilim daha kaldı. Üniversite bitince yurtdisina gidecegim yuksek lisans icin, insallah. Burada iç huzurum yok, kendi kendime tek basıma cok mutluydum orada. Ailemle yine surekli iletisimdeydim; ama orada kendi basıma yasadım ve huzursuz boğucu hayattan uzaktim, cok mutluydum.
Buraya geldim daha yolda annem babam kavga etmeye başladı. Uykusuzum yorgunum, uçaktan inince de doğal olarak kırmızı gözlü ve asık suratliydim, annem hemen sen sabahlamissindir orada gece kuşu oldun demeye başladı. Gece kuşu olduysam da oldum yani, yaptıgım sey okulun bahçesinde oturuyoruz herkes odasından bir seyler getiriyor sohbet ediyoruz olay bu. Bildiginiz yazlık hayatı.
Hep bir huzursuzluk var sanki burada insanlar birbirini inceliyor, surekli bir rekabet, hep bir kasintilik bir kalıbına uydurmak icin caba bir ozentilik. Olmuyor ben burada rahat değilim daha once de gittim uzağa ailemden ayrı her seferinde dönüşte mutsuzdum dönmek istemiyorum diye ağladım. Oraya gidince de hiç homesick hissetmedim.
Buraya geldim hemen annem dedeni ara babam babaanneni ara konus... Tamam ararim ama yorgunum sizinle bile konuşacak Halim yok. Ben giderken beni kimse aramadi. Tamam yasli insanlar olabilir ama ben benim bugun gelecegimi hatirlayacaklarini da sanmiyorum sahsen.
Ben asi bir insan değilim iyi bir okula giden iyi bir öğrenciyim, ne gece gezerim ne de eve sarhoş gelirim istediğim tek sey bir birey olarak yasayabilmek, mahalle baskısı toplumun bakış acısı aile cevre bunun gibi seyler oluşturmasın, beni kendim olayım.
Buraya gelince boyle olacağını biliyordum; cunku ortadayken arkadasıma anlatmıştım dönünce cok zorluk çekersin boyle düşünürsen kendini sartlama demişti, evet tahmin etmiştim ama bu kadar zor olacağını bilmiyordum. O kadar mutsuzum ki. Sabah beste uyandım sabahtan beri hicbir sey yemedim. Ne zaman bu cevreden uzaklaşsam huzur buluyorum sanki, evet bazı sorunlar yasıyorum zaman zaman ama yasasam bile iç huzurum oluyor.
Ailem korkunç görünmüştür su an size halbuki turkiye standartlarina gore cok iyiler arkadaslarım sen baskıcı aile Görmemişsin diyorlar ama bana nereye gidiyorsun kiminle gidiyorsun kaçta geleceksin vs bunları demeleri sormaları bile beni rahatsız ediyor yani bir sekilde hayatımı göz önünde yasamak istemiyorum, dogru tanım bu mü bilmiyorum; ama burada mutsuzum bunu biliyorum, ihtiyacım olan sey uzaklaşmakti kim bilir belki bir yıl uzak kalsam özlerim; ama şimdi ben kendi hayatımı özlüyorum orada bir birey oldugumu hissetmiştim kendi kendine var olan bir birey ama Türkiye'de toplumun şekillendirdiği araya sıkışmış bir zavallı gibi hissediyorum kendimi, diken üzerinde. Boyle giderse gercekten depresyona gireceğim; cunku cok mutsuzum oradaki son iki günümde de Bugun de cok ağladım. Ulkemi seviyorum; ama burada mutlu değilim
Buraya geldim daha yolda annem babam kavga etmeye başladı. Uykusuzum yorgunum, uçaktan inince de doğal olarak kırmızı gözlü ve asık suratliydim, annem hemen sen sabahlamissindir orada gece kuşu oldun demeye başladı. Gece kuşu olduysam da oldum yani, yaptıgım sey okulun bahçesinde oturuyoruz herkes odasından bir seyler getiriyor sohbet ediyoruz olay bu. Bildiginiz yazlık hayatı.
Hep bir huzursuzluk var sanki burada insanlar birbirini inceliyor, surekli bir rekabet, hep bir kasintilik bir kalıbına uydurmak icin caba bir ozentilik. Olmuyor ben burada rahat değilim daha once de gittim uzağa ailemden ayrı her seferinde dönüşte mutsuzdum dönmek istemiyorum diye ağladım. Oraya gidince de hiç homesick hissetmedim.
Buraya geldim hemen annem dedeni ara babam babaanneni ara konus... Tamam ararim ama yorgunum sizinle bile konuşacak Halim yok. Ben giderken beni kimse aramadi. Tamam yasli insanlar olabilir ama ben benim bugun gelecegimi hatirlayacaklarini da sanmiyorum sahsen.
Ben asi bir insan değilim iyi bir okula giden iyi bir öğrenciyim, ne gece gezerim ne de eve sarhoş gelirim istediğim tek sey bir birey olarak yasayabilmek, mahalle baskısı toplumun bakış acısı aile cevre bunun gibi seyler oluşturmasın, beni kendim olayım.
Buraya gelince boyle olacağını biliyordum; cunku ortadayken arkadasıma anlatmıştım dönünce cok zorluk çekersin boyle düşünürsen kendini sartlama demişti, evet tahmin etmiştim ama bu kadar zor olacağını bilmiyordum. O kadar mutsuzum ki. Sabah beste uyandım sabahtan beri hicbir sey yemedim. Ne zaman bu cevreden uzaklaşsam huzur buluyorum sanki, evet bazı sorunlar yasıyorum zaman zaman ama yasasam bile iç huzurum oluyor.
Ailem korkunç görünmüştür su an size halbuki turkiye standartlarina gore cok iyiler arkadaslarım sen baskıcı aile Görmemişsin diyorlar ama bana nereye gidiyorsun kiminle gidiyorsun kaçta geleceksin vs bunları demeleri sormaları bile beni rahatsız ediyor yani bir sekilde hayatımı göz önünde yasamak istemiyorum, dogru tanım bu mü bilmiyorum; ama burada mutsuzum bunu biliyorum, ihtiyacım olan sey uzaklaşmakti kim bilir belki bir yıl uzak kalsam özlerim; ama şimdi ben kendi hayatımı özlüyorum orada bir birey oldugumu hissetmiştim kendi kendine var olan bir birey ama Türkiye'de toplumun şekillendirdiği araya sıkışmış bir zavallı gibi hissediyorum kendimi, diken üzerinde. Boyle giderse gercekten depresyona gireceğim; cunku cok mutsuzum oradaki son iki günümde de Bugun de cok ağladım. Ulkemi seviyorum; ama burada mutlu değilim
Son düzenleme: