Benim gibilerin yaşadığı ülke sana 3 beden büyük gelir zaten..
Ben 19 yıldır bu evde kavga gürültüsuz bir gun hatırlamıyorum, huzursuz bir ailede büyümek o kadar zor ki. Empati yapamıyorum cunku hayatım boyu ca empati yaptım hep annem üzülmesin diye sustum her zaman sustum hep onu düşündüm ve orada bir birey oldugumu hatırladım fark ettim burada gerek cevre gerek toplum bizim gelenek göreneklerimiz bana uysun uymasın bir sekilde kısıtlıyor hayatımızı ve bundan rahatsız oluyorum.
Bu arada ben annem bos işlerle ugrasiyor demedim?! Yanlış anlamış olabilirsiniz ya da ben yanlış yazmisimdir öyle bir sey demek istemedim cunku dediysem de
Buraya geldim daha yolda annem babam kavga etmeye başladı. Uykusuzum yorgunum aklim orada kaldi cok moralim bozuktu bütün yol boyunca ağladım, uçaktan inince de doğal olarak kırmızı gözlü ve asık suratliydim dedim yorgunum Uykusuzum diye annem hemen sen sabahlamissindir orada gece kuşu oldun zart zurt demeye başladı. Gece kuşu olduysam da oldum yani yaptıgım sey okulun bahçesinde oturuyoruz herkes odasından bir seyler getiriyor sohbet ediyoruz olay bu. Hem dışarı çıkıp sabaha kadar kulüplerde dans edip sarhoş olsam kac yazar.
sen böyle yazınca annen içinde öyle düşündüğünü hissetmişim demekki. eminim annen ve babanda mazoşist değilse bu kavgalardan onlarda bunalmıştır empati yapmak aslında annem üzülmesin demek yerine annemin yerinde olsam ne düşünür ne yapardım demek birazda bu açıdan bak sen kızını kaç km öteye göndereceksin, ne yaptı acaba iyi mi ,uğursuzun biri musallat olmasa bari, yemek yedimi ki ,ayy kızım bu yemeği çok severdi, diyebilmek ve buna göre anlayışlı olabilmek.. çok bunalırsan tak kulaklığı kapat odanın kapısını rahatına bak inan şu yazdığım bile kimine göre cennettir.. maneviyatını güçlendir ve hayatının bu dünyadan ibaret olmadığını anlaki bu hayattaki boşluklar seni sıkmasın yapılan haksızlıklar seni boğmasın umarım okulun başlayınca bu düşüncelerden kurtulursun..
türk insanı şöyledir böyledir, boş işlerle uğraşır vs. diye küçümsemeyin lütfen,
ne mutlu türküm diyene!
Arkadaşı tanımam etmem ama güzel bir Türkçeyle noktalamaya bile dikkat ederek kimseye hakaret etmeden derdini anlatmış vereceğiniz cevap bu mu...
Kizlar depresyonun esigindeyim. Bir aydır yurtdisindaydim tek basıma şimdi Bugun eve dondüm istanbula. Ailemle yasiyorum. Üniversite iki bitti, iki yilim daha kaldı. Üniversite bitince yurtdisina gidecegim yuksek lisans icin, bir daha da geri dönmeyi düşünmüyorum. Ben burada cok mutsuzum. Su an yazarken gözlerim doluyor. Ne iç huzurum var ne yasama sevincim, kendi kendime tek basıma cok mutluydum ailem yine arıyordu surekli ama orada kendi basıma yasadım ve onlardan, huzursuz ve boğucu hayattan uzaktim cok mutluydum.
Buraya geldim daha yolda annem babam kavga etmeye başladı. Uykusuzum yorgunum aklim orada kaldi cok moralim bozuktu bütün yol boyunca ağladım, uçaktan inince de doğal olarak kırmızı gözlü ve asık suratliydim dedim yorgunum Uykusuzum diye annem hemen sen sabahlamissindir orada gece kuşu oldun zart zurt demeye başladı. Gece kuşu olduysam da oldum yani yaptıgım sey okulun bahçesinde oturuyoruz herkes odasından bir seyler getiriyor sohbet ediyoruz olay bu. Hem dışarı çıkıp sabaha kadar kulüplerde dans edip sarhoş olsam kac yazar.
Hep bir huzursuzluk var sanki burada insanlar birbirini inceliyor surekli bir rekabet hep bir kasintilik bir kalıbına uydurmak icin caba bir ozentilik. Olmuyor ben burada mutlu değilim daha once de gittim uzağa ailemden ayrı her seferinde dönüşte mutsuzdum dönmek istemiyorum diye ağladım. Oraya gidince de hiç homesick hissetmedim cok mutluydum.
Buraya geldim hemen annem dedeni ara babam babaanneni ara konus... Tamam ararim ama yorgunum sizinle bile konuşacak Halim yok. Ben giderken beni kimse aramadi. Tamam yasli insanlar unuturlar olabilir ama ben benim bugun gelecegimi hatirlayacaklarini da sanmiyorum sahsen.
Şimdi odamdayim kendi evim kendi odam kendi yatağım ama sanki baskasının bunlar sanki ben buraya ait değilim rahat değilim huzurlu değilim misafir gibiyim donmek istiyorum ben. insanların gözü önünde yasamak istemiyorum hayatımı kimseye hesap vermek istemiyorum kendi hayatımı yasamak istiyorum tamamen bana ait olan, insanların bana dayattığı hayatı değil.
Ben ası bir insan değilim iyi bir okula giden iyi bir öğrenciyim ne gece gezerim ne de eve sarhoş gelirim istediğim tek sey bir birey olarak yasayabilmek, mahalle baskısı toplumun bakış acısı aile cevre bunun gibi seyler oluşturmasın beni kendim olayım.
Buraya gelince boyle olacağını biliyordum cunku ortadayken arkadasıma anlatmıştım dönünce cok zorluk çekersin boyle düşünürsen kendini sartlama demişti evet tahmin etmiştim ama bu kadar zor olacağını bilmiyordum şimdi hem burada olmanın vrdiği huzursuzluk hem sevdiğim insan uzakta iki ayrı sıkıntı yasıyorum kalbim sıkışıyor. O kadar mutsuzum ki. Sabah beste uyandım sabahtan beri hicbir sey yemedim. Ne zaman bu cevreden uzaklaşsam huzur buluyorum sanki evet bazı sorunlar yasıyorum zaman zaman ama yasasam bile iç huzurum oluyor.
Ailem ne kadar korkunç görünmüştür su an size halbuki turkiye standartlarina gore cok iyiler arkadaslarım sen baskıcı aile Görmemişsin diyorlar ama bana nereye gidiyorsun kiminle gidiyorsun katta geleceksin vs bunları demeleri sormaları bile beni rahatsız ediyor yani bir sekilde hayatımı onların gözü önünde yasamak istemiyorum dogru tanım bu mü bilmiyorum ama burada mutsuzum bunu biliyorum ihtiyacım olan sey uzaklaşmakti kom bilir belki bir yıl uzak kalsam özlerim ama şimdi ben kendi hayatımı özlüyorum orada bir birey oldugumu hissetmiştim kendi kendine var olan bir birey ama Türkiye'de toplumun şekillendirdiği araya sıkışmış bir zavallı gibi hissediyorum kendimi, diken üzerinde. Boyle giderse gercekten depresyona gireceğim cunku cok mutsuzum oradaki son iki günümde de Bugun de cok ağladım. Ulkemi seviyorum ama burada mutlu değilim buraya ait değilim ben
Belki kızacaksınız ama bence toplum olarak millet olarak ülke olarak cok bos işlerle uğraşıyoruz bence o kadar dar bir bakış acısına sahip ki insanlar bu bile beni sıkıyor, daraliyorum.
Ve iki sene kaldı sabretmem gereken. Uzun yazdım ama icimi dökeceğim kimse yok arkadasıma anlatıyorum o yurtdisina gidip her seferinde kaçarak gelen bir insan ona cok garip geliyor o yüzden. Ağlamaktan baska çarem yok, gizli gizli, ya banyoda ya da gece herkes uyuduktan sonra..
Nefes alamıyorum!
work and travelden gelen herkes aynı sorunları yaşıyor zamanla düzelir merak etme:)
Önyargılarınızı kırayım hemen. Oraya okula gittim, gunde yedi saat ders gördüm, okulun parasını ve harçlığımı bütün kıs kendim biriktirdim kurusuna kadar, bir ay boyunca sadece iki gun alisverise gidebildim. Arkadaslarim Bodrum'da tatil yaparken ben orada ders çalıştım sabahlara kadar. Tanıyacak yeni bir kültür yok ben zaten yurtdisina yabancı bir insan değilim.
Kaldı ki, yazdiginiz gibi olsa bile yine de özgürlüğümü istemek benim hakkım değil mı?
Genelleme yapmadım ki. Bence de ne mutlu Türküm diyene!
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?