- 7 Mart 2010
- 28.022
- 14.077
- 498
- 47
iyi yapmışlar sapığa...
Diyorum ya , gamsızlık işi yurtdışında yaşamak ...
Babannem öldü, amcamlar annelerinin cenazesine gelmedi de, aynı yıl olan birilerinin düğünlerine geldiler.
Onlar da rahat yaşıyor .
Daha geçen gün adam, 1 yaşındaki oğluna tecavüz etti de, sonra 20 mahkum da içerde ona aynısını yaptı ya .
O nereydi ? Yurtdışı
nefret ettiğim bir yerde değil de nefret ettiğim bir hayatı yaşıyorum. şuan bir işim yok.
sen en azından işe gidip geliyormuşsun ben yataktan kalkıyorum koltuğa oturuyorum iş başvurusu yapıyorum internette takılıyorum kitap okuyorum birileri arayıp görüşmeye çağırsın diye bekliyorum akşam oluyor.
dışarı çıkasım bir şey yapasım yok. işsizlik psikolojisi çok kötü. yaşama hevesini aldı götürdü benden.
en azından işin okulun var. onlarla oyalanırsın 1 yıl geçer.
ben bu içinde bulunduğum durum ne zaman bitecek onu bile bilmiyorum. sıkıntıdan boğulmaktan uyuyamıyorum bile.
sayılı gün çabuk geçer kavuşursun istanbul'a. ben ne zaman isteklerime kavuşucam hiç bilmiyorum.
Iste ben de senin gibi insanlara ozeniyorum. Turkiye'ye dondugune pisman olan kadar, iyi ki donmusum diyene de rastladim. Ben de buyuk ihtimalle sizin gruba dahil olacagim, iyi ki gelmisim diyerek.Canim, gel tabii, ben de Amerika da yasadim bir sure ve hic sevemedim. Istanbula temelli donus yaptigimdan beri, bir tek gun bile kararimdan pismanlik duymadim. Orada cok sevdigim arkadaslar biraktim, israrla gel derler ama tatil icin bile gidesim yok.
Lakin son bir senen de olsa, sadece ev, is, dersler arasinda kalmamalisin. O an cok canin istemese de mutlaka cik, sosyalles. Asyali yada muslumanlarin kulturleri bize benziyor. Anlasmasi eglenmesi daha kolay. Insanlarla takilip vakit gecirince, farkli ortamlara girince yeniden sarj oluyorsun sanki. Kafan dagiliyor, dinleniyorsun ve biraktigin islere kaldigin yerden devam etmek cok daha kolay oluyor.
Hersey gonlunce olsun insallah.
Iste evlenmek, cocuga karismak daha da zor hale getiriyor herseyi. Cocugunu dusun, esinin islerini, kendi islerini... O yuzden bari bekarken kacayim da kurtulayim istiyorum. Kimseye gonlumu kaptirmak gibi bir niyetim de yok, Allah korusu diyorum yani. Allah'tan donme sansim var sizin de dediginiz gibi. Sizin de yasadiginiz yer icinize siner insallah.
Aynen, benim en büyük hayalim yürt dişında yüksek lısans yapmaktı, hep yürt dışı hayal ettım, ama hiç böyle olacağını düşünmemiştim, başta hiç sıkılmadım okul vardı birde eşimle tanıştım, 3-4 sene sonra ışte her şey boş gelmeye başladı, her şeyı sizin dediyıniz gibi uzaktan sayretmekten yoruldum, çoçuk eş ayrı, ama insan sosyal hayat olmadan ne kader dayanabilirki, kendimi ağlamaktan zor tutuyorum bunları anlatırken
Sent from my iPhone using Kadınlar Kulübü
Sendeki istanbul aski bende de izmir olarak var burdan bikac gun ayrilsam icim daraliyor ozluyorum :)) su dalgali denizi gormem lazim ille sabahlari ama hep de amerikada yasami merak etmisimdir ozellikle neden bilmem louisianaya gitmek isterdim ya da texas. Bi de gozum korktu ben de yuksek lisansa italyaya gidicem umarim bu kadar zorlanmam :26:
Gecici olarak geldin mi bunlari hissetmezsin, zorlanmazsin. Burda hayat gecirmek gibi degil okuyup donmek. Gelirsin, alacagini alirsin, keyfine bakarsin, donersin. Sana ancak guzel bir ani olarak kalir. Dusundukce igrendigin gunler degil. :)
Izmir'i ben de cok severim. Neredeyse Istanbul kadar. Zaten oldu da Istanbul'da hic yapamadim ki pek ihtimal vermiyorum, Izmir gidecegim sehir olurdu. Ben de cok seviyorum. Izmir baskadir.
Sendeki istanbul aski bende de izmir olarak var burdan bikac gun ayrilsam icim daraliyor ozluyorum :)) su dalgali denizi gormem lazim ille sabahlari ama hep de amerikada yasami merak etmisimdir ozellikle neden bilmem louisianaya gitmek isterdim ya da texas. Bi de gozum korktu ben de yuksek lisansa italyaya gidicem umarim bu kadar zorlanmam :26:
Senin ki daha iyi, merak etme. Italyanlar sicak kanli, insana ilgili duyuyorlar. Yalniz capkin erkeklere dikkat et.
Amerika da oyle degil, bireysellikleri cok guclu, oyle yetisiyorlar. Herkes ben kendi kendime yeterim havasinda, o yuzden ne sana gercek manada ilgi duyuyor kolay kolay, ne de kendi ozelini aciyor. Yapay, yuzeysel iliskiler hep. He ne oluyor, 70 inden sonra gozunun icine bakiyor yasli insanlar, bir cift laft etse de konussak diye. Acinasi bir durum...
.
Bol bol pizza makarna yicem artik cunku cok tuhaf yemekleri var ahtapot falan boo
Italyanlar bize cok yakin bi milletmis zaten kursta kulturlerini de ogreniyorum baya iliskileri bize benziyor aile olarak biraz biz gibi tutucular aileye baglilik var yani. Ama erkeklerinin cok kaba oldugunu ve turk erkeklerine benzedigini soyluyorlar savusturmasini biliriz o zaman deneyimliyiz
Edit: ya o kadar da kotu olamaz diye dusunuyor insan herkes mi soguk :26:
Aa bekleriz guzel izmirimize :)) ama senin de cok az kalmis sevdecim 1 yil sonra bu aralarda bogazi seyrediyor olacaksin buna odaklan bence sadece :)
Senin ki daha iyi, merak etme. Italyanlar sicak kanli, insana ilgili duyuyorlar. Yalniz capkin erkeklere dikkat et.
Amerika da oyle degil, bireysellikleri cok guclu, oyle yetisiyorlar. Herkes ben kendi kendime yeterim havasinda, o yuzden ne sana gercek manada ilgi duyuyor kolay kolay, ne de kendi ozelini aciyor. Yapay, yuzeysel iliskiler hep. He ne oluyor, 70 inden sonra gozunun icine bakiyor yasli insanlar, bir cift laft etse de konussak diye. Acinasi bir durum...
.
Arkadaslar sizin durumunuz daha kotuymus ya. Omur boyu. Benim icin cekilecek dert, yasanacak hayat degil. 1 sene gozumde bir hic gibi gorundu simdi... Allah sizi de feraha erdirsin, gittiginiz yeri icinize sindirsin diyim, ne diyim bilemedim.
Haklisiniz. Insan yas gectikce nasil da onemli olan ailedir, sevmektir diyor degil mi? O refah hayat hevesi hep gencken. Sonra anliyor ki insan esas olan bir olmak, beraber olmak. Insanin ruhunu besleyen seyler bunlar.
Ohoo o zaman biz ne diyoruz ki, size viz gelir bizim dediklerimiz. Kimseye baglanma, ozleme ozelliginiz yoksa siz istediginiz yerde yasarsiniz, sorun olmaz. Ben baglanirim da ozlerim de. O yuzden uzaklasmak bana gore degil. Siz o yurek sizisini yasamayacaginiz icin sanslisiniz. Ama ben hayatimda insan sevmeyi ve ozlemeyi sizin gibi dusunmeye yine tercih ederim. Yani o maneviyata sahip olmamak kotu benim icin.
Benim kizkardesim de sizin gibi. Ozlemez, umrunda olmaz. O yuzden o da cok rahat. Ama onun gibi de olmak istemezdim. Ne kimseye tam olarak guvenir, ne kimseyi tam olarak sever, biraz duygusuzdur. O kadari da iyi degil diye dusunuyorum.
Sunu ekliyim. Turkiye'de gordugunuz vahsetler heryerde var. Burda da bebeklerini mikrodalgada yakanlar gorduk. 2 sene once is arkadasimin 2 yasindaki kizi bakicisi tarafindan katledildi. Yani disarisini cok masum sanmayin, sonra cok sasirirsiniz. Orda karisini olduren varsa burda da var yani.
Ne yaptı iş arkadaşınız peki?
Merhabalar,
Benim kronik derdim bu. Kronik depresifligim, kronik mutsuzlugum. Buraya konu acmayi uzun zamandir dusunuyordum, artik dayanamadim, aciyorum.
2 senedir boyle hissediyorum, ama artik adayanamayacak noktada oldugumu hissediyorum.
24 yasindayim. Bilen bilir, 9 yildir yurtdisinda yasiyorum. Ve en buyuk istegim tekrardan Istanbul'a, dogup buyudugum sehire yerlesmek. Tekrar bu asik oldugum sehirle, arkadaslarimla, akrabalarimla bir arada olmak...
Malesef elimi kolumu baglayan bir okulum var. Hem calisiyorum, hem yuksek lisans yapiyorum. Is birakilir, gittigin yerde yine birsey bulunur da okul varken bir yere gidemiyor insan. Okulum gelecek Mayis'ta bitiyor. Allah'a sukur, 1 senem kaldi, ama gunlerim nasil geciyor bir de bana sorun. Dunyada cehennemi yasiyor gibi hissediyorum kendimi. Gelip gorseniz, hayatimin yatak odamda calisma masamda gerek ders calisarak, gerek kalkip ise giderek gectigini gorseniz siz de "sen boyle nasil yasayabiliyorsun" derdiniz herhalde. :) Sosyal hayatim yok. Eskiden cevrem vardi, artik gorusmuyorum. Zaten kimseyle gorusesim, cikip takilasim da yok. Eski ben degilim. Bayagi asosyal oldum. Keyfim yok yani, hani arkadasim olsun, cikayim edeyim, yok. Sanki benim hayatim bitmis. Yasama sevincim yok, kalmadi.
Sunu da ekliyim, oyle gezilecek dolasilacak bir yerde yasamiyorum. Yoksa kendi kendimi oyalayacak birsey bulurdum belki. Yok yani, benim keyif alabilecegim hicbirsey burda yok malesef.
Depresyonda oldugum, psikolojimin bozuk oldugu zaten belli. Ama gecen yaz hepte zivanadan cikmistim. Sinir krizleri, havalimanlarina gidip ucak seyretmeler, Turkiye'ye gittigimi dusunmeler, telefonumu parcalamalar, kendime zarar verme dusunceleri.... Derken doktora gittim, major depresyon tanisi koydu. Antidepresan kullaniyorum o gundur. Zaten doktorum bile "senin depresyonun durumsal, ulkene dondugunde buyuk bir iyilesme gostereceksin, bu antidepresanlar sadece bu zamanda idare etmek icin" diyor. Bence de oyle.
1 sene kaldi deyip gecemiyorum o yuzden. Gunlerimi boyle yasayan olu gibi gecirirken. Yoksa 1 sene dedigin nedir ki? Degil mi? Ama ben o bir sene icin kendime sabir dileyip duruyorum, cunku gitgide daha beter oluyor sanki hislerim. Bilmiyorum.
Neyse, benim durumum bu. Bu konuyu da benim gibi olan var midir, ne tavsiye edersiniz, sizin gunleriniz nasil geciyor fikir almak icin, dertlesmek icin actim. Ara sira goruyorum tayinciler olsun, tasinanlar olsun, sevmedigi yerde yasayan bir ben degilim diyorum. Bu konuda paylasimlarinizi bekliyorum.
Eger uzun sure ordaysaniz dil ogrenin, hayata karismaya calisin bence. Ama onun disinda insallah siz de istediginiz yere donersiniz. Isterseniz burda da icinizi dokebilirsiniz, konuyu bu yuzden actim.Malesef bende cok uzaklardayim biricik annecigimden sevdicegim icin cok uzaklara gittim katlanabilirim sandim ama ne yazikki cok zor kimsem yok esim disinda burda dil bilmiyorum etmiyorum hala alisamadim cok zor biran once donmek istiyorum ama esimden dolayi 2 3 yil burdayiz gibi gozukuyor cok kotugum gun gectikce iyice bunalima giriyorum... :'(
ben de yurtdisinda okuyorum ve seni gayet iyi anliyorum ama sonuc olarak neden yurtdisinda oldugunu unutma bence
hayallerini gerceklestirmek icin okumak icin..
yoksa ben de bi dk burda durmam benim de yasadigim yerde gidebilecek biyer yok barlarda tkilmayi seven biri degilim ama okuyorum bi yil sonra nerede olacagini dusunerek daha siki saril yasadigin yere sana sundugu imkanlar icin sukret cunku bunlari istanbulda bulamayabilirdin. ben kendimi boyle oyaliyorum acikcasi ve arkadassiz gecmiyor yurtdisi. senin gibi turklerle iletisime gecip en azindan haftada bir cikmaya calis duzeni boz kendine bakim yap illerde mutlu olacagini dusun ya da hic bisey yapma asosyal evden ise bi insan ol. en guzel yaslarini boyle gecirdigine pisman olacaksin bence ilerde bu haline bile guleceksin umarim :)
Manyak her yerde manyaktır. Benim dediğim adalet bakımındandı.O bakiciyi tutukladilar. Su an hapiste.
Sizin gelmek istediginiz nokta burda adalet var, ama Turkiye'de yok gibi birsey saniyorum.
Turkiye'nin adalet sistemi bence de iyi degil.
Ama sizin verdiginiz ornegin karsiligi, benim orneklerim. Yani orda varsa burda da var. Cani heryerde cani.
Merhabalar,
Benim kronik derdim bu. Kronik depresifligim, kronik mutsuzlugum. Buraya konu acmayi uzun zamandir dusunuyordum, artik dayanamadim, aciyorum.
2 senedir boyle hissediyorum, ama artik adayanamayacak noktada oldugumu hissediyorum.
24 yasindayim. Bilen bilir, 9 yildir yurtdisinda yasiyorum. Ve en buyuk istegim tekrardan Istanbul'a, dogup buyudugum sehire yerlesmek. Tekrar bu asik oldugum sehirle, arkadaslarimla, akrabalarimla bir arada olmak...
Malesef elimi kolumu baglayan bir okulum var. Hem calisiyorum, hem yuksek lisans yapiyorum. Is birakilir, gittigin yerde yine birsey bulunur da okul varken bir yere gidemiyor insan. Okulum gelecek Mayis'ta bitiyor. Allah'a sukur, 1 senem kaldi, ama gunlerim nasil geciyor bir de bana sorun. Dunyada cehennemi yasiyor gibi hissediyorum kendimi. Gelip gorseniz, hayatimin yatak odamda calisma masamda gerek ders calisarak, gerek kalkip ise giderek gectigini gorseniz siz de "sen boyle nasil yasayabiliyorsun" derdiniz herhalde. :) Sosyal hayatim yok. Eskiden cevrem vardi, artik gorusmuyorum. Zaten kimseyle gorusesim, cikip takilasim da yok. Eski ben degilim. Bayagi asosyal oldum. Keyfim yok yani, hani arkadasim olsun, cikayim edeyim, yok. Sanki benim hayatim bitmis. Yasama sevincim yok, kalmadi.
Sunu da ekliyim, oyle gezilecek dolasilacak bir yerde yasamiyorum. Yoksa kendi kendimi oyalayacak birsey bulurdum belki. Yok yani, benim keyif alabilecegim hicbirsey burda yok malesef.
Depresyonda oldugum, psikolojimin bozuk oldugu zaten belli. Ama gecen yaz hepte zivanadan cikmistim. Sinir krizleri, havalimanlarina gidip ucak seyretmeler, Turkiye'ye gittigimi dusunmeler, telefonumu parcalamalar, kendime zarar verme dusunceleri.... Derken doktora gittim, major depresyon tanisi koydu. Antidepresan kullaniyorum o gundur. Zaten doktorum bile "senin depresyonun durumsal, ulkene dondugunde buyuk bir iyilesme gostereceksin, bu antidepresanlar sadece bu zamanda idare etmek icin" diyor. Bence de oyle.
1 sene kaldi deyip gecemiyorum o yuzden. Gunlerimi boyle yasayan olu gibi gecirirken. Yoksa 1 sene dedigin nedir ki? Degil mi? Ama ben o bir sene icin kendime sabir dileyip duruyorum, cunku gitgide daha beter oluyor sanki hislerim. Bilmiyorum.
Neyse, benim durumum bu. Bu konuyu da benim gibi olan var midir, ne tavsiye edersiniz, sizin gunleriniz nasil geciyor fikir almak icin, dertlesmek icin actim. Ara sira goruyorum tayinciler olsun, tasinanlar olsun, sevmedigi yerde yasayan bir ben degilim diyorum. Bu konuda paylasimlarinizi bekliyorum.
Dogru, senin de icinde bulundugun durum kolay degil. Ama is elinde sonunda bulacaksin. Evine kapanma, ck dolas arkadasinla mesela. Is, okul insani mesgul tutuyor ama bir arkadas gibi de degil. Sosyalligin yerine gecmiyor yani. Zaman isle okulla daha cabuk geciyor sadece...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?