Ve yolun sonu... Boşanıyorum...

matahari_ .!.:

İstihareyi biliyorum, kendimce yapmaya çalıştım geçen haftalarda bir kez, yani özel bir şey yapmadım da çok dua ettim, yatarken Allah'ım sen bana göster bu işin hayırlısını dedim. O gece gerçekten rüya gördüm ve iyi sonuçlandığını, eşimle mutlu olduğumuzu görmüştüm. Daha sonra da hiç başka rüya görmedim. Tabi hepsi benim bilinçaltımdan kaynaklanıyor da olabilir.

Mantıklı ve tarafsız bir şekilde sakince düşünmeye de çok çalıştım. Eşimi gerçekten sevdiğimi düşünüyorum, ben de çok sorguladım bu bir alışkanlık mı, bağımlılık mı diye. Duygulardan arınıp mantıklı bakmaya çalıştım bu şartlarda onunla mutlu olabilir miyim diye. Ben boşanmanın bir kabus olduğunu düşünmüyorum, hayatıma eşim olmadan tabi ki devam edebilirim, buna kesinlikle hazırım ve olumsuz olursa tüm planlarımı da yaptım ne yaparım ne ederim hepsini kararlaştırdım. Ancak tercihim yine de eşimle olmak. Yani herşeye hazırım ama eşimle daha mutlu olacağıma inanıyorum. Benim sevgimde de kırılmalar elbette oldu, çok açık konuşacağım, bütün bunlardan sonra onu ilk günkü gibi seviyorum desem yalan olur. Ama yine de çok sevdiğimi ve zamanla sorunlarımızı çözersek eskisi gibi hissedebileceğime inanıyorum.

Burada birkaç arkadaşın bahsettiği doğru, bizim çok ciddi bir sorunumuz olmadı. Temelde eşimin olgun olmaması, evliliğin ona zor gelmesi; benim ise sürekli fevri ve sabırsız davranışlarımın olması bizi bu noktaya getirdi. Eşimin tarafından bakınca onu da anlıyorum, kimse her gün kavgayla süren bir evlilik istemez. Kavgaların %90'ını da ben çıkarttım, kimi zaman haklıydım kimi zaman haksız. Şu an tarafsız baktığımda birlikte çaba gösterirsek çözülmeyecek şeyler değil. Eşim de bana inanmak istediğini ve benim kadar çaba göstermek istediğini söyledi bu akşam. Tabi ki kafası gidip geliyor, bugün böyle der yarın başka o ayrı Zaten tekrar biraraya gelirsek herşeye sıfırdan başlayamayız, belli kırgınlıklar var karşılıklı. Ama bunları çözmek için çaba sarfedebiliriz. Onun çabalamadığını, beni yine kırıp üzdüğünü görürsem de direkt bitirir giderim. Kendime değer veriyorum ve hayat boyu böyle bir adamla yaşamak ben de istemem. Ama ya güzel olursa diye düşünüyorum, denemeye değer diye düşünüyorum. Bu aralar nedense kendimi her zamankinden güçlü ve pozitif hissediyorum. Ama hayalkırıklığına uğramamak adına herşeye de hazırlıyorum bir yandan kendimi.

Ben elimden geleni yaptım, onun üstüne artık hiç düşmüyorum ve aramıyorum zaten. Ben ona bir kere tekrar deneyelim dedim geçen hafta, o da düşünmek istediğini söyledi ama bir türlü kendini toplayıp düşünemiyor. Farkında değil ama ayrılığa asıl hazır olmayan kendisi. Bu akşam ilk konuşmaya başladığımızda ayrılalım dedi, tamam dedim, sonra kendisi bir tür pazarlığa girişti. Oysa ki, ben tamam dediğimde kestirip atsaydı benim de üstelemeye hiç niyetim yoktu. Salı günü görüşmek istiyormuş (sanırım işyerinde izin günlerine göre karar veriyor buluşmalarımıza) yani ben ona şu gün görüşelim bu gün buluşalım demiyorum ki. Ben artık hiçbir şey yapmıyorum. Ayrılalım diyor tamam diyorum, sonra kendisi sorgulamaya başlıyor, düşünmek istiyorum diyor yine tamam diyorum Ben bu konuyu tamamen kadere bıraktım zaten çoktan.

Dediğin gibi son ana kadar dönüş oluyor boşanma süreçlerinde. Ama ben istiyorum ki, çok geç olmadan birşeyler yapabilelim, o yüzden çabalıyorum. Ben eşimin davranışlarından boşanmaya kesin karar verse de 3 ay 5 ay 1 yıl sonra çok pişman olacağı gibi bir izlenime kapıldım. Ama o zaman hiçbir anlamı olmayacak, istediği kadar pişman olsun hiçbir şey ifade etmeyecek. Ben bunu görüyorum gidişata bakınca ve bunu engellemeye çalışıyorum. Ama engelleyeceğim diye de büyük bir çabaya girmem. Dediğim gibi ben onun üstüne düşmüyorum, biraz bunalımda gibi duruyor, kendine gelsin diye bekliyorum işte.

Genişletmek için tıkla...