Haklısın, dediğim gibi ben önceki konuları okumadığımdan bilmiyorum durumunuzu ve önceden yaşadıklarınızı.. Şu stresli dönemden öncesi de ayrı bir sorun idiyse, evet toparlaması belki daha zor..
Ayrılmak kolay yol da değil aslında, çünkü bir anda başa dönülmüyor, bir anda bütün sorunlardan kaçıp kurtuluvermiyorsun, yeni boşanan bir arkadaşım var; insan bir stresten kurtulmak için ayrılayım da bitsin diyor ama o kadar çok ayrıntı çıkıyor ki insanın karşısına, ayrılıyor olduğunu gözüne gözüne sokan; onlar da ayrı acı veriyor.. Belki onlara gerek kalmadan toparlanabilir diye umut ediyor insan. Ama tabii ummak da bir yere kadar, eşinin de senin kadar olgun olması lazım.. Erkeklerde genel olarak var olan bir huy, yetişip büyüyene koca adam olana kadar anneleri onları öyle bir gamsız yetiştiriyor ki, bir sorun olduğunda aynen anneleri gibi kendilerinin ruhu duymadan karıları her sorunun üstesinden gelsin, her şeyi sineye çeksin istiyorlar.. Değilse de eksik olan kadın tarafı oluyor.. Böyle bakarken de, kendi ellerinde olmuyor bile kadınları hatalı görmek; sanıyor ki dünya ona dönüyor..
Sizin durumunuzda git geller o kadar çok ki, artık bir şeyde emin olup diretmek bile yeterli etkiyi yapmayacak belki; ama şu kararsız haliniz bir anda patlayacak ve tatsız sonuçlanacak diye korkarım..
Ne çok güçlü, ne çok ezik; eşinle denk bir tavırla ne yapılacağına karar vermek gerekiyor herhalde, belki bir süre sonra.. Onun da fikrini alarak ya da belki alıyor görünerek, ona bir şeyleri söyleterek? Sinir halinde ya da tam tersi kaybetme korkusuyla panik halinde değil de, gerçekten ne istiyor onu bir şekilde söyleterek filan.. Sıkıştırarak adam bir sonuca varamıyor, bu anlaşılmış; mutlaka ki o da düşünüp duruyor, durumu tartıyor kafasında, bir süre sonra bu durum açığa kavuşur bence, o zamana kadar "ne yapmalıydım" sorusundan uzak durasın, kendini üzmeyesin.. Su akar yolunu bulur, inşallah güzel olur önündeki günler.