Kızlar çok canım acıyor,hayatımda en sıkıntılı zamanlarımdan birini yaşarken hala tek düşüncemin o olması çok ağrıma gidiyor.
Yarın evleniyor beyefendi...
Aramızda ilişki adı altında hiçbir şey yaşanmasa da olanları hazmedemiyorum, yapamıyorum.
Birkaç gün önce duygularımın hiçbirini haketmediğinden,unutmam gerektiğinden bahsederken şimdi kendimi yiyip bitiriyorum "Keşke benle konuşmaya çabalarken kaçmasaydım,her şeyi kestirip atmasaydım." diye. Sonra son olanlar aklıma geliyor, "Olmaması çok daha iyiydi." diyorum.
Ben hayatımda ilk defa bir erkek için kendimi bu kadar hiçe saydım,gelsin konuşsun diye aylarca bekledim. Nişanlandığında,düğününe haftalar kala benimle konuşuyor sevdim seni diye... Nişanlandı,nişanlısıyla aynı masada oturduk yine sustum günlerce ağladım,kendimi suçladım böyle olmasının sorumlusu benim diye.
Davetiye olayı zaten yarama tuz bastı...
Ben ilk defa bir erkekle olacaksa o olsun dedim,yeterki bana güven versin diye bekledim,konuşsun istedim. Hayaller kurdum,beklenti içine girdim ve elimdeki şu anda bana kalan hayal kırıklığı.
Yine mutlu olsun tek dileğim bu ama keşke son yaptığıyla canımı acıtmasaydı. Hayatım yoluna girmeye başlamışken keşke karşıma çıkmasaydı.
Nişanlanmasını zor atlatmıştım zaten ama bunu nasıl atlatacağım bu zor zamanımda bilmiyorum... Duygularım birbirine girdi,tutarsız davranıyorum,konuşuyorum,ağrıma gidiyor.
Hep başkaları böyle şeyler anlatırken geçecek diyordum ama kolaymış söylemek...
Nasıl geçecek? Ne zaman geçecek? Ağlamaktan helak oldum ve gecenin bu saatinde kiminle dertleşeceğim bilemedim. Çok kötüyüm..