bugün topiği bende derttaş olarak kullanacağım izninizle, hazır sabahın köründe kimse yokken bi dökem içimi de rahatlayayım azcık, patadanak patlayıvericem yoksa.. pööf...
benim annem, öz annem, ben de öz evlat.. delirtecek benii... hiç mi bişi beğenmez bi insan, hiç mi bişiyi takdir etmez, aferim demez, onu geçtim çenesini kapatıp sussaa, bide üstüne kötülemeye kalkmasa o da yetecek, ama artık dayanamıyorum, ağzıma geleni sayasım var, sabır sabır 30 senedir taştım artıık..
bi gariplik olduğunu ilk farkettiğimde ortaokuldaydım daha.. benden 1 yaş büyük bir abim var, ona sabah kahvaltı hazırlardı, yedirirdi, ben ondan 20 dak sonra kalkardım o da evden çıkardı, annem de yatardı tekrar tabi masa tertemiz bomboş.. toplardı kahvaltıyı, bende ayakta mutfakta atıştırırdım bişiler, tansiyonum hep düşüktür benim açlığa hiç gelemem.. yani bu da okula gidecek, iki lokmada şu yesin toplamayım demezdi masayı.. ama ben hiiç sorgulamadım bu durumu niye böyle yapıyor diye, onu kırmamak incitmemek için.. hep evlatlıkmıyım acaba diye düşünürdüm o zamanlar, ama öle bi durumda yokmuş..
evlendiğimizden beri eşim bile farkında, "ne garip bir annen var, bizimkiler kızları bi pok beceremesede yere göğe sığdıramazlar, anlata anlata bitiremezler.. senin ananın senin gibi kızı var, ben ağzından iyi bişi duymadım hiç senin için, hep tü kaka" der.. düşünün artık, ki eşim pek öle kimseyle ince muhabbetlere girmez, dikkatte etmez.. ama o bile farkında bu durumun.. bende hep annemi korurum, onu huyu bu, kimseyi beğenmez, benimle alakalı bi durum yok falan diye.. nasıl olduysa bi benim kocayı beğenir..
ben evleneli 4 sene oldu, hep aynı muamele hep, milletin anası kızları bi pok beceremese de öle bi anlatırlarki hayran hayran dinlersin, maşallah diye diye.. yere göğe sığdıramazlar kızlarını, benim elimden her bişi gelir ama annemin bir kere beğendiğini görmedim.. hayatım boyunca ne ona aldığım hediyeleri beğendi, ne yaptığım işleri, yemekleri, ne evimi, işimi, kazandığım parayı.. hiç bişiyimi hiiiç bişeyimi takdir etmedi, aferim demedi.. hatta dediğim gibi bide hep tü kaka..
ben hamileyken 7 aylıktım kolunu kırdı, sonra bana tam 2ay eziyet.. hergün ona gittim, canım şunu istiyo onu yap, bunu istiyo bunu yap, sanki hamile olup aşeren o,evi süpür, her gün 2 kocaman balkonu var, onları yıkattı hergün.. biri en az 3 koca suyla yıkanıyo siz düşünün.. karnım burnunda her dediğini yaptım bir kez of demedim, akşam evde ağrılardan uyuyamıyorken eşime de belli etmemek için başka odaya geçip sessiz sessiz ağladım.. konu komşu çok iyidir annemin, 30 yıldır birlikteyiz düşünün, hergün gelip gittiler yardım için, şu kızı çağırma hergün, ne yapılacaksa söle bize biz yapalım, dediler ama yok size gerek yok tuba yapar dedi savdı herkesi başından.. çok şükür doğum yaptım da kurtuldum, ki eli çoktaan iyileşmişti ama neyse dedim..
doğum yaptım eve geldim, yanımda durup benimle ilgilenmeye geldi hergün, bir kez çocuğun altını açıp, gelene gidene bi meyve suyu ikram etmişliği yoktur.. herşeyi ben yaptım, bide onun saçma sapan eleştirilerini dinledim durduum.. gelen misafirler artık mutfağa gelip elimden alıyolardı hazırladıklarımı, ya sen otursana ne yapıyosun diye.. annem de içerde oturmuş, hayatında hiç olmadığı ve benim epey sorunlu geçen sezeryanım hakkında yorumlar yapıyo.. off offf.. bide antırken herşeyi o yapmış gibi anlatmıyomu...
dün akşam da onca misafirin yanında! onlarıda çağırayım görüşsünler bi başlarına iftar yapmasınlar dedim, ve geldiler sağ olsunlar.. annem yine başladı, o şöyle olmuş, bu şöyle olmuş, onun tuzu fazla, bunun şekeri.. o çok pişmiş, bu çok az.. onca misafirin yanında hiç durmadı çenesi.. o beğenmediğim kayınvalidem bile durumu farketti de, garibim artık en sonunda annemin tatlıya yorumlarına dayanamayıp, yok canım artık sende, herşeyi yerli yerinde olmuş çook güzel olmuş, eline sağlık kızım diyince, boynuna atlayıp hıçkıra hıçkıra ağlayasım geldi..
neyse, anlatacak çook şey varda, gerek yok.. dilek olay 30 yıl oldu neredeyse, anlat anlat biter mii.. ama hayatım boyunca onu bir kez bozmadım, hep alttan aldım, üzüldüm ağladım ama hiç belli etmedim ona.. annemdir, cennettir, hakkı vardır dedim sustum.. hayatta en çok korktuğum şeydir birilerini kırmak incitmek, benim yüzümden birinin ağladığını görsem ben ondan daha çok ağlarım.. ben üzüleyim sorun değil derim, çünkü hiiç kin tutmayı beceremem,3 günde unuturum,aynen güler yüzlü olurum devam ederim.. ama annem içimi okadar acıtıyo ki artık dayanamıyorum.. anne olduktan sonra içim daha da bi yanar oldu bu duruma.. evlat canmış, kanmış, mutlulukmuş, sevgiymiş, yemek içmek suymuş, hayatın anlamı,aldığım nefesmiş, ötesi yok, tarifi yok, sel olup akıyo içim ona her bakışımda, içim titriyo şükrederken Allaha onun için, bir damla göz yaşına dünyaları yıkar kurban olurum onun soluduğu nefese bile..
ben anama ne yaptımda beni hiç sevemedi ben bilemedim.. abimler ayda bir anca arar sorarlar, onlardan kıymetlisi yok.. hastalıklarında, zor anlarında, mutluluklarında, bayramda seyranda, gezmede herşeyde ben varım yanlarında, hiç unutmam onları, saygıda kusur etmem, ama bir kez Allah razı olsunu duymadım ağzından.. kurban olduğum Allah da görüyo halimizi elbet ama,anaların hakkı ödenmezmiş denir ya,hala korkusu vardır içimde, hakkını helal etsin aman diye.. offffffffffffffffffff, şiştim artık daha ne kadar dayanacağım bilmiyorum ama Allah bana sabır güç kuvvet versin, yetişemiyorum sabredemiyorum artık herşeye..
sizi de üzecem ama, dayanamadım artık kızlar kusura bakmayın nolur, azcık rahatlarım belki dedim ama daha kötü oldum annemi kötüledim diye.. Allah affetsin, mübarek günde de bana bir çıkar yolu versin inşallah.. dualarınız da beni de unutmayın nolur..