2012 Mayıs anneleri Paylaşım Alanı

kızlar biz bugün 12 de doğuma giricez inşallah.. Dua edin bizim için.. Kalın sağlıcakla..
 
birçok kişi bebeğine kavuştu çok şükür..ben hala zona hastalığı ile uğraşıyorum..33 tane serum aldım 11 gün boyunca.damar yollarıım tıkandı inanılmaz acılar ve sıkıntılar yaşadım..hala da biraz devam ediyor,yaralar tam olarak kaybolmadı ama kabuk tuttu..bebeğime kavuşayım diye gün sayıyorken ne kadar geç gelse o kadar iyi diye biraz daha bekle diyorum şimdi..korkuyorum hala ya ona zarar verdiyse ilaçlar diye ya da doğdugunda enfeksiyon geçerse diye..bugün kontrolüm var bakalım doktor ne diyecek..onu doğdugunda içime sine sine rahat rahat kucağıma bile alamayacağım,hep bi korku olacak içimde..şükrediyorum yine de allaha.daha kötü birşey de olabilirdi diye..bu gerçekten zor bir sınavdı benim için..rabbim hepimizi ve hepimizin meleklerini korusun ve böyle sıkıntıyı hiç kimseye yaşatmasın..inşallah güzel haberlerle gelirim hastanneden ve burda mutlulukla paylaşırım yine..bugün doğuma girecek herkesinde allah yardımcısı olsun..
 
herkese günaydın...kızımın burnu bir kaç gündür tıkalı deniz suyu kullanıyoruz...yeni aldığımız madelayı (biberonu)dün akşam vermeye çalıstık ...uykuda almadı...birde uyanıkken deneyeceğim...ayrıca dilin ortasında pamukçuk belirtileri var...nasıl giderilir hiç bir fikrim yok...öğleden sonra sağlık ocağına gideceğiz...
inş sıkıntılarımızı tek tek hallederiz...
 

geçmiş olsun canım..aklına kötü şeyler getirme..inş.hepimiz sağlıcakla alırız bebeklerimizi kucağımıza...
 
Günaydın arkadaşlar,

Bende bekleyen anne adaylarındanım.. Artık iyice sabırsızlanmaya başladım.. herşey normal hiç bir sıkıntı yok paşanın keyfini bekliyoruz.. Sürekli kendimi dinliyorum.. ayy acaba bu sancı mı* kasılma mı? nasıl olacak ne zaman gelecek.. bunları düşünmekten geceleri bile sık sık uyanıyorum... Acaba gündüz mü gelecek, gece mi gelecek?? Off yaa böyle beklemek de çok zormuş
 
Nasılsınız bakalım bugün? Bizim şafak 4, kızıma kavuşmama az kaldı. Onun kıpırtılarını hissetmeye o kadar alıştım ki boşluğa düşecekmişim gibi geliyor. Tabi kucağıma alınca eminim ki onun mutluluğu da apayrıdır. İnşallah sağlıkla yavrularımıza kavuşuruz.
 

günaydın arkadaşım bizde küvezde kaldık orda dr damaklı biberon almamızı tavsiye etmişti onu aldı kuzum maşallah.benim 2.bebeğim olduğu için biraz daha tecrübem var.pamukçuk meselesine gelince bir çay bardağı suya 1 çay kaşığı karbonat koy emdikten sonra ağzını kulak çubuğu ile sil.ağzında çubuğu bir gezdirsen yeterli.birde emzirmeden önce göğüs uçlarınıda bu suyla silebilirsin.
 

inşallah seninde bebeğine kavuşmana az kaldı.bu sınavı başarı ile geçeceğine eminim.mutlaka internetten araştırmışsındır zona hastalığının stresle çok alakası var.virüs hastalığı ama stres hastalığın seyrini inanılmaz etkiliyor.belki demesi kolay içinde olan sensin ama unutma seninde içinde sana ihtiyacı olan biri var hemde sadece sana.güzel şeyler düşün herşey güzel ve gönlünce olsun.
 
Tünaydınnn kıslar...
Evde 2. haftama başladım..İzinlerim boşa gidiyor diye üzülüyorum. Doğum sonrası az kalacak çünkü
 

canımm tekrar geçmiş olsun iyi olduğuna sevindim
umarım bende senin gibi şanslı olurum şimdiye kadar memnunum herşeyden
 
Yıl 2006,aylardan Kasım…..
İlk görüşte aşktı bizimkisi.Öyle bir aşk ki,arada ki mesafeler hiç umurumuzda olmadı.
Hafta sonları iple çekilip 12 saat yolculuktan sonra kavuşup hasret giderirdik.
Ailemi ikna etmek 2 yılımı almış olsa da “o” her şeye değerdi.

Yıl 2009,aylardan Temmuz…..
Hasret sona erdi ve bir ömür aynı yastığa baş koymak için “evet” dedik birbirimize.
Hiç ayrılmadığım ailemden ayrılmaktı en zor olanı…Babamın,annemin,kardeşlerimin o ayrılık anında ki son bakışları hala yüreğimi burkar….

Sonrasında hiç tanımadığım,bilmediğim bir yerde başladık hayata…Her şey tıpkı peri masallarında ki kadar güzeldi.
Toz pembeydi hayat “o” yanımdayken…
1.5 yıl doyasıya yaşadık birbirimizi ve sonunda bu aşk’ın bir meyvesi olsun istedik.

Planlı bir gebelik olacağı için önce doktor kontrolünden geçmeye karar verdim.
Doktor Polikistik Over isimli bir rahatsızlığımın olduğunu ve bebeğimin olmasının biraz zaman alabileceğini söyledi.Bu zaman 1 ay da olabilirdi,1 yıl’da…
İlk etapta bilinmeyenin umutsuzluğuna kapılmış olsam da başlanan tedaviye hiç aksatmadan devam ettim ve 5.ayımızda geldi mucizemiz.Ramazan bayramının sabahında öğrendik bayram şekerimizi.
İyi ki geldin meleğim,iyi ki geldin küçük mucizem…

Sonrasında rutin doktor kontrolleri tabi ki.Her ay’ı iple çekiyorduk eşimle.Ultrason zamanı hayat duruyordu sanki bizim için.Yok böyle bir mutluluk….
11.haftamızda öğrendik bir oğlumuzun olacağını ve adını bile o an belirledik.
18.haftamızdaydık ilk tekmeleri yediğimde.Artık elim sürekli karnımda tekme atsın diye bekler dururduk aşkımla…
Hiç üzmedi beni meleğim.Ne ilk aylarda bulantım oldu,ne aşermem,ne mide yanmaları ne de başka bir sıkıntım…Hiç şikayet etmedim son aylarımda ağırlaştığım için.Her anın tadını doyasıya çıkardım.Hiç bitmesin istedim bu sürecin ama her güzel şeyin bir sonu olduğu gibi doğum anıda gelip çatmıştı….

Doğumu annemlerin olduğu şehirde yapmaya karar verdik.Doktorum 38.haftamda artık annemlere yerleşmem gerektiğini söyleyince daha 2 hafta var düşüncesiyle eşyalarımı toplayıp annemlere geldim ve rutin doktor kontrolüme gittim.Doktorum o gün muayenede normal doğumun beni çok zorlayacağını,bir hekim olarak bana sezeryanı tavsiye ettiğini söyledi.Ben de ne yalan söyleyeyim dünden razı gibiydim…Sezeryan kararının ardından 3 gün sonrasına gün verildi ve biz her şeyin bu kadar çabuk gelişebileceğini tahmin etmediğimiz için son hazırlıklar için koşturmaya başladık.

O büyük günden önce ki gece eşimle bebeğimize sarılıp uyuduk…Miniğimin içimde hissettiğim son kıpırtıları idi…Artık kucağımızda olacaktı ve doyasıya koklayabilecektik.

27 nisan sabahı evde son defa hastane çantamızı gözden geçirdik.Duşa girdim ve artık giyinip hastaneye gitme zamanıydı.Yatış yapılmadan doktora spinal anestezi isteğimi belirttim.Doktorum bunu tavsiye etmediğini ve genel anestezi uygulayacağını söyledi.Spinalin herkeste tutmayacağını,çoğu kişinin heyecan yaptığını ve bu da işini zorlaştırdığını falan söyledi ama ben inatla spinal istediğimi,bebeğimi ilk duyan ve gören olmak isteyince doktorum ısrarlarıma dayanamayarak kabul etti.Saat öğlen 12 gibi yatış için odama çıktık.Hemşireler nst’ye bağlayarak bebeğin son durumunu takibe aldılar.Nst de duyduğum son kalp atışlarıydı…Yavrum içimde kıpır kıpır.Her zamankinden daha hareketliydi sanki..Kim bilir belkide dünyaya geleceğini hissetmişti…
Nst sonrası kan şekerimin düşmemesi için serum takıldı.Sonrasında canımı çok acıtan sonda takıldı ve artık her şey hazırdı.

Saat 15.00….
Bir hemşire tekerlekli sandalye ile beni almaya geldi.Yatağımdan kalktım ve sandalyeye oturdum.O an ne düşüneceğimi,ne hissedeceğimi bilmiyordum.Önce annemlerle helalleştim,sonra hayat arkadaşımla.Gözlerinin içine bakmamaya çalışıyordum çünkü bakarsam kendimi tutamayacaktım.Asansöre kadar yanımda geldi eşim,son defa yanağımı okşadı “iyi misin” dedi.İyim diyemedim çünkü boğazım düğümlenmişti.Sadece gözlerimle iyi olduğuma dair bir işaret yaptım ve el sallayarak asansöre bindim.

Ameliyathanede tüm ekip hazırda beni bekliyordu.Soğuk masaya uzandım ve oradakilerle sohbet ederek anestezi uzmanını beklemeye başladık.Biraz rahatlamıştım artık.Anestezi uzmanı geldi ve iğnem vuruldu.Uyuşma tam olduğunda doktorum müzik açılmasını istedi.Önce ankara havası,ardından güzel bir türkü…Tabi doktorum hem eşlik ediyor hem bana laf yetiştiriyordu.Ben iyice rahatlamıştım artık ve bebeğimden gelecek sese konsantre olmuştum.Doktorum “şimdi karnına biraz baskı yapacağız ve ardından bebek gelecek” dedi.
1..2..3…ve bebeğim çıkmıştı artık.Kordonu kesilir kesilmez bana gösterdiler meleğimi.Kuzum gözleri açık bana bakıyordu.Gözlerimden yaşlar süzülerek “yavrum” diyebildim sadece…Sonra götürdüler bebeğimi yanımdan.Değişik sesler geliyordu kulağıma,bebeğimi temizliyorlar herhalde diye düşündüm ama içimi de bir endişe kapladı.Bebeğimi gördüm evet ama ağlamamıştı hiç.Benim bildiğim bebek doğar doğmaz ağlardı….Biraz sonra dayanamayarak “bebeğim iyi mi” diye sordum ve doktordan gelen cevapla rahatladım.Hemen ardından bebeğimi giydirip yanıma getirdiler.Yanağını yanağıma değdirerek öpüp koklaştık oğlumla.Gözleri açık sessiz sessiz bakınıyordu kundağının içerisinde.Tutamadım kendimi ve gözyaşlarına boğuldum….Allah’ım o ne müthiş bir duyguydu öyle….Rabbime binlerce kez şükürler olsun bana bu duyguyu yaşattığı için…
Bebeğimi daha fazla üşümemesi için odamıza götüreceklerini söylediler ve götürdüler.

Dikiş işlemleri devam ederken bir an kafamın içerisinde bir uğultu oldu ve sanki kalbim beynimde çarpmaya başladı.Gözlerim karardı ve diyebildiğim tek şey” kendimi iyi hissetmiyorum ”oldu.Bir an ortalık karıştı.Ağzıma oksijen maskesi takıldığını hatırlıyorum sadece.Hafif kendimden geçmişim ki gözlerimi açtığımda hala ameliyat masasındaydım.5-10 dakika sonra her şey bitti.Doktorum spinalin çok güzel geçtiğini ve doktor olarak benden çok memnun kaldığını söyledi.Herkese teşekkür ettim ve artık odama gitme vakti idi.

Sedyeyle odama getirildiğimde kuzum babasının kucağında sessizce duruyordu.Hemen aldım koynuma,önce kokusunu doyasıya içime çektim ve sonra emzirmeye başladım.O minik dudakları ile emme çabaları muhteşemdi.Anne olmuştum artık…Anne…

Oğlum doğmadan önce kendimi aşık sanıyordum ama asıl aşk onun doğumu ile başladı.
Artık tüm dünya evladımın etrafında dönüyor.Çok şükür rabbime bana böyle güzel bir evlat nasip eylediği için.
Hoş geldin ailemize Eymen Kayra’m…Bereket getirdin evimize yavrum…


 
turuncu çok duygulandım
rabbim bebeğinize ve size uzun hayırlı ömürler nasip etsin inşallah
 
biz kontrolden geldik ve çook mutluyuzz..
sezeryan tarihi 23 mü olsun 24 mü diye düşünerek girdiğimiz kontrolden kızımızın artık doğum pozisyonu aldığını öğrenerek çıktık.
akıllı kızım benim, dönmek için hiç acele etmedi, durdu durdu dönmesi gereken en son haftada döndü. böylece annesini de hiç boşuna sancılandırmadı, yürümesini zorlaştırmadı.
suyu, plasentası, her şeyi normal ve artık onun kendini hazır hissetmesini bekliyoruz.
 
turuncu cnm dogum hıkayenı okudum cok mutlu oldum kendı bebısımı kucagıma almışım gıbı duygulanıp pc basında bı an gözlerımden yaşlar geldı...

suan 36 37 haftalar ıcerısındeyız bebısımle ve artıq bebısımı koklamak kucagıma almak ıstıorum bı yandanda endıselıyım sızlerde öyle mıydınız?lutfen destek ıstıorum sızlerden herseye duygulanıp aglıyorum..bı an önce bebısıme kavusmak ıstıorum normal dogumu bekledıgım ıcınde bırazda tedırgınım acaba?dıyorum nasıl olcak nasıl bıtcek?
Allah ım tum bebeklerını bekleyen hamılelere yardımcı olsun..
 

Canım şuan hissettiğin duyguların hepside çok normal.Ben doğumdan sonra ilk bir hafta kendime gelemedim.Hep bebeğime bakıp gizli saklı ağlıyordum.Mutluluk,endişe,korku,heyecan...Herşeyi bir arada yaşıyorsun.
Annelik bambaşka bir duygu...
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…