kızlar merhaba,şuan cepten giriyorum geçmişi okuyamadım.umarım herkes iyidir.şuan ben çok üzgünüm ağlamaktan gözlerim şişti,dudaklarım uyuştu
bugün eşimle 12. beraberlik yıl dönümümüz.zaten benim için özel bir günü bu sene bebeğim taçlandırdı.ve 2 saattir hazırlanıyorum.giyindim süslendim eşimi bekliyordum.bi sürpriz beklemiyordum ama en azından bir yemek yeriz diyordum.bide akşama doktorada gideriz bebişimizinde iyi olduğunu görürsek bu gece tam bir kutlama olucaktı bizim için.biraz geç kalınca aradım eşimi nerdesin diye.oda demez mi mesaideyim beni bekleme diye.ortalıkta kalmış gibi hissettim.bide tamamen unutmuş bugünü.sabahtan beride beni hiç aramamıştı.ve ben şunuda anlamıyorum bugünü unutmasın diye nerdeyse hergün hatırlattım.zaten butarz özel günlere daha çok ben dikkat ederim.nasıl unutur?ilk defa hamiieliğinde verdiği aşırı duygusallıkla telefonda hüngür hüngür ağladım.ağlarken kendimi kaybettim resmen.bebişimide üzmüşümdür şimdi
(boşlukta gibiyim.elimde çantamla kapıda beklerken bütün planlarım suya düştü,sizlede üzüntümü paylaşmak istedim sadece.taksiye atlayıp bebişimi görmeye gitmek istiyorum.ancak onun varlığı beni bu bunalımlı halden çıkartabilir sanırım...