hazırlayıp yatak odasına koydugum bebek valizimi ve kendi doğum çantamı gördükçe
onları alıp hastaneye doğum için gidecegimiz günü hayal edip seviniyor ve çok heyecanlanıyorum...
Halbuki o kadar alışmıştım ki kocamla yaşamaya, bebek düşüncesi bile çok korkutuyordu beni.
Bebek için ugraşmak, onun için birşeyler yapmak, altını değişmek karnını doyurmak, hastalanır diye endişelenmek, hastalandığında üzülmek gibi onun her türlü ihtiyacını gidermek benim yeteneklerimi ruhumu aşar gibi düşünüyor ve bu hissiyattan çok korkuyordum.
Yeni bir bebek fikrine hele her yönden bana bagımlı bana gereksinimi olan küçücük bir canlının var olacagını kabul etmek fikri bile tüylerimi ürpertiyordu.
Herkes bakabilirdi küçük bir bebege,
ama bu yaşına kadar hiçkimsenin sorumlulugunu yüklenmemiş ben nasıl başaracaktım bunu?
Bir yavruya bir ömür bakma fedakarlığını nasıl gösterecektim?
Ruhum nasıl kıvrandırıyordu bi bebek düşüncesi.
1,5 sene bebek için uğraşmamıza rağmen bebek sahibi olamıyorduk
ben yine dört ayak üstüne düştüm diye içten içe hep seviniyordum.
Ve birgün kocamın doktora randevu aldım tüp bebek merkezine gidiyoruz cümlesiyle sarsıldım.
itiraz da edemedim kaçarım yoktu sonucta, o bebek istiyordu ve eninde sonunda ona bir bebek vercektim.
Bir anda kendimi embriyo transferi günü, o soguk odada, o korkutucu doğum sandalyesinde buluverdim!
dışarda dölledikleri hücremizi rahmime yerleştiriyorlardı
buz gibiydim, tepkisizdim.
önce biraz agrı... doktorum tamamdır yerleştiriyorum dedigi annnnnnnn......
''sıkı tutun tamam annecim sakın düşme''
Ruhumdan hissiyatla akıp gelen ve beni şaşkınlığa düşüren içimden söylediğim bu sessiz kelimelerdir benim asıl anne oldugum gün...
ve yavrucuğum benimle olmayı kabul etti...
bugün hamileliğimin 35. haftası...
ee nerde kalmıştık evet bebegimin valizi ve benim doğum cantam diyordum
kocama ''doğuruyorum dediğimde bu iki valizi alıyosun tamam mı'' diye tembihliyorum sürekli
Hayrınla gel bebegim, kısmetinle bahtınla, bereketinle gel...
ÖMRÜM ÖMRÜNE...