Ben herkesin böyle olduğunu düşünüyorum. Babanın ilgili olduğu evliliklerde bile.
Biz Ankaradayız, devlet tiyatrolarını kaçırmazdım. Günler öncesinden istediğim koltuğu bulabilmek için sabahın köründe kac km yolu halk otobüsü ile gidip, bileti alıp eve geri döndüğümü bilirim. Iyi oyunlarda internetten koltuk bulmak imkansız olurdu. Her pazar sakin sakin dışarda yemek yerdik. Şimdi dışarda yemek yemek extra zor. Tiyatroyu geçtim, markete gitmek bile luks.. hava soğuksa çıkmıyorum. Yapışık ikiz gibiyiz kızımla. Bir süreç bu da. Birkaç yıl böyle geçecek mecbur. Kolay değilmiş anne olmak. Herkesin senin gibi olduğunu bilmek beni rahatlatmiyor ama herkesin bir çözüm bulduğunu ya da alıştığını, bir şekilde üstünden geldiklerini düşünmek iyi geldi bana. Sen de modunu düşürme, sonra toparlanmak daha zahmetli oluyor. Vee uslu çocuk komşunun ki diyorum
Dışardan inci de kolay, sakin... Bir de evde bizi yalnizken görseler.