Ayşe Arman’nın yıllar önce yaptığı bir röportajı okumuştum, bir aile biri küçük ve güvenli bir ilçede, öbürü de galiba bursa gibi bir kentte 10-15 sene arayla gerçekleşen iki kaza neticesinde (yüzde yüz sürücü hatası) iki çocuğunu kaybetmişti. (Evet, aynı aile iki çocuk kurban verdi trafiğe, Hatta biri yaya geçidinde olmuştu galiba). Kazalar hepimiz için elbette ama türkiyede olanlar kaza değil, göz göre göre cinayet ne yazık ki ve durumun düzeleceğine dair hiçbir işaret yok
Sonra diyorlar ki, biz Türkler aşırı korumacıymışız. Medeni ülkelerde anneler bu kadar üstüne düşmüyormuş çocuklarının, biz helikopter ebeveynmişiz, çocukların gelişimini baltalıyormuşuz, falan filan. Hangi medeni ülkede kaldırımın üstünden, sahil yolundan ve hatta çocuk parkının içinden motorsikletle geçebiliyorlar çok merak ediyorum. Nispeten nezih bir semtte oturuyorum ama ona rağmen çocuğum parkta veya sahilde oynarken bankta oturup kahvemi içerek rahat rahat oturabildiğim enderdir. Sürekli bir acaba nereden motor çıkacak, nereden scooter gelecek endişesi.
Ben de dolmuşum yalnız
Neyse, ben ne yapıyorum onu söyleyeyim. Bizimki her şeyi kendi yapmaya çok meraklıdır. Mutfak işi, temizlik, kendi giyimi kuşamı vs. Hiçbir zaman sen yapamazsın demem. Küçüklükten beri kendisi giyinir, mutfakta bazı şeyleri beraber yapmak ister benimle (ekmek, beşamel sos, herhangi bir tatlı vs.) ocakla mesafesini koruması şartıyla belli görevleri yerine getirmesine izin veririm. (Un eleme, mikserle çırpma, yumurta karıştırma vs.) temizlik yapmayı sever, kendine ait süpürgesi faraşı var mesela. Fısfıs veririm eline, toz alır. Bazen ıslak mendille temizlik yapar
ses etmem. Salonda yiyorsak sofrayı o kurar vs. (Biz de çocuk işçi çalıştırıyormuşuz gibi oldu sanki
) bu tarz şeylerin özgüvenini geliştirdiğine inanıyorum ben. Ha anneye ekstradan iş çıkıyor o ayrı. Neden anneye çıkıyor, çünkü babasına kalsa (en azından bizimkinin babasına) bunların hiçbirini yaptırmaz