Maalesef bu sene bunu kabullendim. Şimdiye kadar hiç alttan alan olmamıştım ama sadece konuştuğumla kalıyorum, absürt bir şekilde büyüyüp kavgaya dönüşüyor olay ve değişen bir şey yok. O yüzden pes ettim artık. Çalışmayan bir kadınım, eşimi ailemi seviyorum, en azından yaptığım hizmet sevdiklerime diye kabullendim. Onun hayatı paylaşmaktan anladığı benim evi çekip çevirmem, çocukları idare etmem ve onun da işe gidip para kazanması olarak sabit bir fikirle gelmiş geçmiş, evde bir şeye elini sürmedi sürmüyor, bu düşüncelerini de 10 senedir naptıysam değiştiremediğim için artık 10 yılın sonunda kabullendim nihayet. Kendi babamdan böyle görmedim ama belli ki 40 yaşında bir adamı da bu saatten sonra değiştiremem. Ama kabullenince bir huzura erdim sanki, kendimi artık onu değiştirmeye çabalamakla yormuyorum, evet ev düzeni ve çocuklarla çok yoruluyorum ama bir şekilde hafifledim sanki. En azından enerjimi onu değiştirmeye harcamadığım için kendimi diğer şeylere daha enerjik hissetmeye başladım. Acaba emekli filan olursa evde bir işin ucundan tutar mı, zannımca en fazla bir süpürge açar yumurta kırar, onun haricinde böyle gelmiş böyle gidiyor. Allah sağlık sıhhat versin cümlemize. En önemlisi o.