merhaba sevgili günlük:)
Seni özlemişim canım. Zor bir ay oldu inanki. Kendimizde değildik. Hala kendimize gelmeye çalışıyoruz.
Sağlığın en önemlisi olduğunu, sağlıktan başka hiçbir şeyi dert etmemek gerektiğini, hiç kimsenin önemli olmadığını lütfen lütfen unutma canım benim.
Bir de canım sıkıldığında en çok şunu düşünüyorum: bu konu 5 sene sonra önemli olacak mı? Hâlâ gündemde olacak mı?
O zaman inanki canını sıkmaya gerek yok.
O kadar kötü hissettiğim zamanlar oluyor ki, yaşamanın o kadar anlamsız olduğunu hissettiğim. Baya inişli çıkışlı oluyor duygular dengesiz oluyor hayat. Yalnız olmak istiyor, kimseyle görüşmek istemiyorum. Ve gerçekten sporun, yoganın eşsiz bir antidepresan olduğunu anlıyorum. Onlar yokken o kadar yorgun, yaşama hevessiz hissediyorum ki….
Artık alıştım bu duruma. Ne yapmak gerek bilmiyorum ama kendim için yapmak istediğim şeyleri şuraya yazayım da unutmayayım:
Ev işlerinde hep yardım, hayatımda hep çalışkanmıştım gibi hissetmek…
Vitaminlere başlamak
Meditasyonlara başlamak
O çekim gücü çalışmasına başlamak
Belki sabah sayfaları
Hadi bir gayret, yazın hep böyle hissediyosun ama bu yaşananları asla unutma ve şükret bitanem