Güzel dilekleriniz için çok teşekkür ederim :)Aah canım ah.. 3. sınıfım ama bırak 6 saat uzakta olmayı aynı ülkede bile değilim. Dünyanın en aileci evci insanıydım lisem bile evimin dibindeydi hatta üni içinde çevre iller olur en fazla 4 saatlik yol olan yerler olur gözüyle bakıyordum ama nasipte varmış birden hayatım değişti, bir arkadaş vesilesiyle şu an olduğum yerdeyim.. İnan hiç pişman değilim (hala ayrılırken hüngür hüngür ağlıyorumhavaalanında beni sulugöz olarak bilecekler hatta ) ama bir kere bile vazgeçmeyi düşünmedim hayat öyle bi şey ki, içine girdikten sonra alışamayacağın bir şey kalmıyor, tek başına ayaklarının üzerinde duruyosun, sorumluluk alıyosun, evinde belki bi kere bile yapmadığın şeyler orda pat diye karşına çıkıyo ve sen vay be! Başardım.. diyip mutlu oluyosun.. Hayatta ayrılık illaki var eğer bir şekilde yuvadan erken yaşta uçmazsak ne karakter oluşumunda ne de hayata tutunuşta ve birçok şeyde çok geç kalmış oluruz... Varsın ağla, gerekirse saatlerce ağla, ağlamak senden bir şey kaybettirmez aksine rahatlarsın da inan ardına baktığında gülüp geçeceğin zamanlar olacak bunlar.. şimdi bu yüzden canım kardeşim, insanoğlunun aşamayacağı güçlük yoktur diyorum.. İnşallah karşına iyi mi iyi, candan öte insanlar çıkar ve yüzün hep güler..
En güzel dileklerimle yolun açık olsun
Yine de tanıdıgınız insanla beraber olmak daha iyi diye düşündüm, destek olmuşsunuzdur birbirinize18 yaşındaydım, o zamanlar böyle yurt imkanları falan da yoktu, özeller cemaatin, devletler askeri koğuş gibi,
liseden arkadaşımla aynı fakültenin farklı bölümlerini kazanmıştık, babalarımızla geldik okula yakın bir ev tuttuk, beyaz eşya koltuk yatak vs yerleştik çekti gittiler, öyle bakakaldık birbirimize, ne yemek yapmayı biliyoruz, ne evi çekip çevirmeyi, zaten eve mutfak eşyası vs hiçbişey almamışız, ama bikaç aya kalmadı sistem oturdu, sonrası bol eğlenceli, arada dramlı, ama hala özlenen 4 yıl...
İnşallah :) biz de sürekli geliriz, ucak var diye rahatlatıyoruz birbirimiziAah ah ben de tam tersi durumdan muzdaribim. Benim kuzum da 2-3 saatlik mesafedeki bir şehirde okuyacak. Gerçi aynı bölümü burada da kazandı ama kendi başına bir şeyler yapabilmek için bizden ayrı okumayı tercih etti. Ilk kez ayrılıyoruz.Durum kesinleşince bir gün boyunca ağladım gözlerim şişti. Sonraki günler aklıma geldikçe gözlerim doldu, ağladım. Ama artık biraz alıştırdım kendimi. Allah'a sığındım içimi ferahlattı çok şükür. "Yakınız o gelir biz gideriz, eninde sonunda yuvadan uçacak" diye teskin ettim kendimi sürekli. Insallah mutlu, sorunsuz fazla özlem olmadan geçiririz bu süreyi...
Ya içimi neşelendirdiniz <3Ya aileden ayrı, kendi ayakların üstünde, kendi kararlarını vererek yaşamaya öyle alışacaksın ki..
Tatil olsa da eve gitsem dediğin günler azaldıkca azalacak. Bazen bayramda, tatilde bile eve gitmek istemeyeceksin.
Sakın gitmemezlik etme. Kadın ayakta kalmalı, güçlü olmalı.
Ailesinden, eşinden bağımsız olmalı.
Üniversite hayatı harikadır.
Bu yaşına kadar yapamadığın her şeyi üstelik kendi kararlarınla yapacaksın.
Gitmediğin yerlere gidip, görmediğin yerler ve insanlar tanıyacaksın.
İstediğin zaman istediğin yerde olabilme özgürlüğü inanılmaz bişey.
2 kere üniversite oludum. Keşke 2 kere daha okusam be :)
Tebrikler.
Hayatının en eğlenceli, dolu dolu yıllarına hoş geldin.
Ömürlük anıların, unutulmaz kahkahaların olacak.
Ömrünce iç çekerek hatırladığın nice güzel yaşanmışlık....
Yaa kader arkadaşım:/Bende bu yıl 18 saat uzaklıkta bir okul kazandım. Sanırım aynı hisleri bende yaşıyorum. Artık onların yüzüne bakmaya cekiniyorum gibi hissediyorum birgün evlenecek ve bu hissi tekrar yaşayacaz kendimi böyle teselli ediyorum
Cok tesekkur ederimO ayrılık duygusu hiç geçmeyecek. Bu yıl 11. yılım yuvadan ayrılalı ama her ayrılmada boğazımda bir yumruk.Özgürlüğüme deli gibi düşkün olsam da o duygu hep oluyor. Ama evime adım atınca oh bee diyorum kendi düzenim gibisi yok. Alışırsın merak etme. Ayakların üzerinde durmak çok güzel bir duygu.
Haha ne güzel :)Zamanla alışıyor insan, ben senden beterdim sürekli ağlardım...
Ondan sonra bi baktım, eve dönmek istemiyorum
Yok gideceğim kararlıyım..alışırsın ,ilk zamanlar her hafta sonu gidersin üni.son sınıfta bir kaç ayı bulur eve gitmen merak etme ,
okuyup kendı paranı kendı gucunu kazanacaksın , sakın gitmemezlık yapma
Harikasınız gerçekten :) yurtdışını da düşünüyordum ama aynı ülkede bile böyleysem nasıl yaparım diye şuanlık askıda ama alışırsam neden olmasın :) Guzel dilekleriniz için size çok teşekkür ederim<317 yaşındaydım üniversiteyi kazanıp İstanbul'a yerleştiğimde... o ilk gece ne yaptım ben,nasıl olacak dedim, ağladım :)
Ama okula başlayıp arkadaşlar edindikten sonra, mühendislik derslerinin ağırlığıyla hep bir koşuşturmam vardı.
Okul bitti yurtdışında bıraka yüksek lisans yaptım, stajlarım iş hayatım hep yurtdışında ya da istanbul dolaylarında oldu... hatta sen söyleyince düşündüm De 14 sene olmuş evden ayrılalı :)
Aileme çok düşkünüm, hatta yıllık izinlerimin birini muhakkak yanlarında geçiriyorum ama mesleğimi ve kazandığım parayı bana sağladığı şartları seviyorum. İyi ki gitmişim:)
babamın evinde kalsam maddi şartlarım belki aynı ya da yakın olacaktı ailemin de durumu iyi olduğu için ama vizyonum bu kadar genişleyemezdi. İşim gereği ayda 1 yurtdışına çıkıyorum dünyanın her yerinden arkadaşlarım var ve öyle çok şey öğrendim öyle çok yer gezdim ki... bazıları parayla yapılamayacak şeyler oldu...
O sebeple git kardeşim hayatın dolu dolu olsun, ailen zaten senin, ailen hep yanında olacak benim gibi her fırsatta onlara koşacaksın ama git okulunu oku :)
Çok teşekkürlerYapmayın allah aşkına
Hayat başka türlü öğrenilmiyor
Kendi hayatınızı idare ettirmek gibi güzel bir şey var mı
Sorumluluk almak, kendi kararlarını vermek
Yanlışlar yapmak
Bunlardan ders çıkarmak
Bazılarından çıkaramayıp yeniden yanlışlar yapmak
Bana hayatının doruk noktasında, en özgür, en güçlü hissettiğin an ne zaman deseler annemle babam beni yaşayacağım kampüste bırakıp otobüse bindikleri andı derim
Gözyüzüne bakıp işte gerçek hayat başladı demiştim
17 yaşındaydım
O gün bugündür en ufak sorundan en büyük fırtınalara kadar hep kendim üstesinden geldim
Üniversiteyi ailemden uzak bir şehirde okumak hayatımdaki en doğru kararlardan biridir.
Bunu bir macera bir serüven gibi düşünün
Bu süreci yaşadıktan sonra asla pısırık, nerede ne yapacağını bilemeyen, başını beceremeyen insanlardan olmayacaksınız.
Ailenizle her gün skype ya da whatssapptan görüntülü görüşün.
Başarılar okulunuzda.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?