Yazdiginizi gece okudum vok yogundum simdi bebegimi sallarken okuyorum.Arkadaşlar cevaplarınız için hepinize tek tek çok teşekkürederim.Toplum tarafından öyle bir kalıba konulmuşuz ki kime anne olmak istemiyorum desem bana canavarmışım kötü merhametsiz bir insanmışım gibi bakıyorlar.Aslında hiç doğmamış çocuğumu o kadar çok seviyorum ki onu dünyaya getirmek istemiyorum..Çünkü belki de ona karşı çok iyi sabırlı,tahammülü bol olan bir anne olamayacağım..Yazdıklarınızı okuyunca bir nebze rahatladım..Yaşadığım çevre toplumsal baskılara boyun eğen, daha çocukluktan itibaren anne olmak zorunda oldukları kodlanmış insanlarla dolu..Ve kendimi bu insanların arasında çok yalnız hissettim..İyi ki varsınız güçlü kadınlar:)
İnanmıyor olabilirsiniz veya herkes bu şekilde değildir evet ama ben gayette "sevgi pıtırcıgı" diye tabir ettiğiniz bir anneyim. Öyle diyeyim yani :) herkesin düşüncesi farklıdır elbette. İyiki olmuş. Günlerce uykusuz kaldım vs. ama eve falan asla kapanmadim. Düzenim hiç alt üst olmadı. Çünkü biz ona göre değil onu kendi hayatımıza göre büyütüyoruz.Sevgi pıtırcığı annelere inanmıyorum. Evet çok seviyorsunuz ama kafanızın attığı da oluyor, haliyle insanız
Çok esprili çok güzel anlatmissin :)Ben de kendimi hiç anne olarak düşünmedim (şuanda da değilim).
30 yaşındayım. ablamın bebeğini kucağıma alınca acaba mı, dedim.
Bu niraz da biyolojik saatle de ilgili sanırım. Belki de yaşın ilerlemesiyle hayat tarzının zaten değişiyor oluşuyla ilgili bilemiyorum.
24 yaşında evlendim çok sosyal bir hayatım vardı büyük şehirde yaşıyordum. bir çok bekar arkadaşım vardı. gezmekler tozmaklar eğlenceler bitmiyordu. bir çocuğum olsa hayatımı mahveder diye düşünüyordum.
şimdi küçük bir yerde oturuyorum. bekar arkadaslarım evlendi baska baksa yerlerdeyiz.artık görüşmüyoruz bile doğru düzgün. gece hayatım bitti, eskiden bütün gece bar bar geziyordum . geçen akşam bir konsere gidelim dedik saat 12 oldu nasıl uykum geldi anlatamam. be bunu evde de dinlerim dedim. eve geldik.
şimdi biraz daha farklı bakıyorum , hayatımı mahvederden hayatıma renk gelir dönemine mi geçtim ne:)
Herkese Merhabalar;
28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.
Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..
İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum
Canim benim oncelikle kendini neden uzuyorsun istemeyebilirsin herkes anne olmak zorunda degil. Ayrica daha cok yeni evlisiniz bu ne acele. Bekle 3 4 sene daha sonra tekrar dusunursun hislerinde bir degisme var mi diye.Herkese Merhabalar;
28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.
Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..
İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum
Sanki bu yazıyı ben yazdım...dusunduklerımın bırebır aynısı sana okadar söylüyorum emzıren kadın gördüğümde ıgrenırdım ama şuan Anneyım ve sana sukadar söylüyorum neden daha önce yapmadım dedım bebegım olduğunda anlatması okadar tarıfsız ve okadar özel bı duygu kı Allah bu ozellıgı ıyı kı vermış dedım cunku erkekler hıc bı zaman anlamıcaklar...benım nefesım mutlulugum güç kaynagım bana herkes senın gıbı bırı bukadar iyi anne oldu yA herkes öşür dıyor bebegımın yuzune bakınca gozlerım doluyor öyle farklı bı duygu taraf edecek kelıme yokHerkese Merhabalar;
28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.
Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..
İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum
Ben de aynı şekilde düşünüp hissettim :)Su an inanılmaz mutlu oldum ya... Sayfalarca okudum.. Konuyu sanki ben açtım orası zaten ayrı da.. Ülkemde bu kadar bilinçli kadın olduğunu asla düşünmüyordum.. Kendimi o kadar yalnız hissediyordum ki.. Canımlar ya seviyorum sizibir de çocuk istemeyenler hayvan sever ve genellikle vejeteryan oluyor ya ben. Keşke hepiniz kankam olsanız. Nerdesiniz bulamıyorum sizi kalabalıkların içinde
Daha zamanin var endise etmeHerkese Merhabalar;
28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.
Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..
İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?