Şiddeti yaşatan eş vb olsa belki dava etmek aklımıza gelir ama küçücük bir çocuk anne ya da babasından dayak yiyince kendini suçlu sanıyor, kardeşleri kadar iyi bir çocuk olmadığını, belki iyi ve uslu bir kız olsa annesinin onu seveceğini düşünüyor, eminim buradaki kızlar bir sürü dayak yemelerine rağmen anneleri onları sevsin diye ellerinden geleni yaptılar, en başarılı, en uslu, en terbiyeli, en saygılı kız olmak için diğer çocuklardan daha çok çaba sarf etmişlerdir, bu çabaları sonuçsuz kaldıkça yaşadıkları hayal kırıklıklarını düşünemiyorum, dayak yerken bile annecim yapma diye ağladıklarını düşünüyorum, çocuk yürekleri yaşadığı şiddeti anlamlandıramamıştır uzun süre, bütün gece bu konu kafamda dönüp durdu, dayak yerken bedenlerinden daha çok zarar gören ruhları kim bilir ne kadar acı çekti, bugün bu kızlar annemi sevmiyorum diye haykırıyorsa sebebi anneleridir, hiçbir haklı gerekçesi yok o annelerin, ben de anayım, üstelik neredeyse bu kızların annelerine denk yaşım, ben ağzı var dili yok köpeğime vuramıyorum, biraz sesimi yükseltsem korkup yalanmaya başlıyor, gözleri korkudan kocaman oluyor, kucağıma alıp korkma yavrum sana kızmadım diyorum, evlat bu evlat, insan düşmanına vurur gibi vurur mu? Vuruyorsa da analık yapmasın, evlatlık beklemesin o çocuktan.